Ντανίλο Κίς (Danilo Kis): ''Σοφίτα''

Τίτλος: Σοφίτα
Πρωτότυπος τίτλος: Mansarda
Συγγραφέας: {Ντανίλο Κις (Danilo Kis)}
Γλώσσα: {Σέρβικα}
Μετάφραση:Μπρκόβιτς Ραντοβάν
Εκδόσεις:Ίνδικτος
Έτος έκδοσης: 2004
Έτος πρώτης έκδοσης: {1962}
Διαστάσεις: {20x12}
Αριθμός σελίδων: 160
ISBN: 9789605181918


Είναι το πιο ιδιαίτερο βιβλιο που διάβασα επιλέγοντας το λογω εξωφύλλου. Και μετά γύρισα να διαβάσω το οπισθόφυλλο και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Τίποτα όμως δεν προοικονομούσε ότι θα διάβαζα κατι τέτοιο. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Σέρβου συγγραφέα Ντανίλο Κις και ο ίδιος το περιγράφει σαν την δική του διανοουμενίστικη και συναισθηματική βιογραφία, ακτινογραφία των εφηβικών χρόνων της εκμάθησης, των ανησυχιών, και των ανταρσιών του. Eίναι meta, σουρεαλίστικο, αστείο, ειρωνικό, τρυφερό με κυνικούς ενίοτε σπαρταριστούς διαλόγους, γεμάτο συμβολισμούς.

Στην ουσία την ώρα που εμεις διαβάζουμε την ιστορία ο συγγραφέας την πλάθει, την αλλάζει, την εμποτίζει με φαντασιώσεις, επιρροές (υπάρχει αυτούσιο απόσπασμα από το μαγικό βουνό του Μαν τοσο φυσικά σπαρμένο στην αφήγηση)! Η σοφίτα δεν είναι το μέρος μονο οπου συναντιέται με την Ευρυδίκη του και εκείνος σαν ένας άλλος Ορφέας παίζει το λαούτο του αλλα και το ίδιο το συναρπαστικό, χαοτικό, πολύχρωμο και σκοτεινό μυαλό του. Με τοίχους γραμμένους με λατινικούς στίχους και αποφθέγματα και σκιές που σχηματίζουν ηπείρους και βουνά και δάση, και αστερισμους και τον καλό του σοφό φίλο Τράγο-Εξυπνάκια(μορφές όπως αυτή ή ο ιθαγενής Ταμ-Ταμ , η Βρόμικη Γάτα δεν είναι παρα εξιδανικεύσεις ή περιπαιχτικά πορτραίτα πραγματικών προσώπων). Προσπαθεί να ανάγει την πραγματικότητα σε τέχνη-φαντασίωση και το αντίστροφο. Αναζητά την αγάπη μέσα από σκόρπιες αναμνήσεις και δυσανάγνωστα ραβασάκια. Μιας αγάπης που δεν έγινε ποτέ αλλα πονά οπου κι αν την αγγίξεις. Και ο δύσμοιρος Ορφέας μας να την κατηγορεί ότι του άρπαξε το αριστούργημα του, τον εγωισμό του. Και να ψάχνει γιατρειά και να μη βρίσκει. Πως να το τελειώσεις αραγε αυτό το μυθιστόρημα χωρίς αυτήν ??

Ο Ντανίλο Κις αποτελεί μιαν εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Σερβίας. Αναλαμβάνοντας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 να στρέψει την πεζογραφία της χώρας του στο παιχνίδι των προωθημένων αφηγηματικών τεχνικών, αλλά και στο πεδίο της διακειμενικότητας και της αυτοαναφορικότητας, ο Ντανίλο Κις εκφράζει το πνεύμα μιας ιδιαίτερα κρίσιμης και πολύ χαρακτηριστικής για την περίπτωσή του μεταβολής. Επίσης γίνεται αντιληπτό απο την αρχή οτι απουσιάζει απο τις σελίδες του έργου οποιαδήποτε κοινωνική, ιστορική ή πολιτική αναφορά. Παρακολουθούμε την προβληματική και τραυματισμένη ατομικότητα των ηρώων και την θρυμματισμένη συνείδηση τους που μας δίνουν αυτό το σύνθετο και ιδιαίτερο έργο, που πρωτοτυπεί με άνεση.

‘’Γιατι δεν αυτοκτονείς λαουτιέρη, ξέρω ότι χωρίς την Ευρυδίκη είσαι μόνο μια σκιά. Αυτοκτόνησε, αποτελείωσε την σκιά σου δεν έχεις γεννηθεί για συμβιβασμούς.’’

Click to expand...

Η Ευρυδική είναι ένα ιδανικό και πρέπει να είναι τέλεια αλλιώς μόλις την πλησιάσεις θα χαθεί.

Μου γεννησες ενα αμλετικο: το εχω διαβάσει ή δεν το εχω διαβασει; Και αν το διαβασα, μου ειχε αρεσει ή οχι;;
Δεν μπορω να θυμηθω.

Περιορίζομαι να πω ότι είναι το πρώτο από τις τρεις επιλογές της Στιλλ ιλλ που θα διαβάσω. Για το λόγο αυτό...θα διαβάσω την παρούσα παρουσίαση μετά την ανάγνωση του βιβλίου! ;)

Το είχες προτείνει και σε εμένα. Καίγομαι να το διαβάσω!

Ο/Η Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:

Η Τσίου θα είναι περήφανη!!!

Click to expand...

H Στιλλ είναι αυτό που λέμε "old soul". Άρα ναι είμαι! Όπως είμαι περήφανη και για μία άλλη πολυσχιδή προσωπικότητα. ;) Λέω γι'αυτόν που είναι απολαυστικός ακόμη κι όταν αφήνει την στρυχνίνη κάτω για να σε πασπαλίσει με ζάχαρη

Να, τέτοια σου κάνει μια ωραία παρουσίαση, σε βάζει να αναρωτιέσαι αν θες να διαβάσεις πράγματα που ίσως δε θα έπιανες ποτέ. Οκ, θα δαγκώσω, μπαίνει στη λιστα.

Ο/Η Τσίου έγραψε:

Το είχες προτείνει και σε εμένα. Καίγομαι να το διαβάσω!
H Στιλλ είναι αυτό που λέμε "old soul". Άρα ναι είμαι!

Click to expand...

Έψαξα να βρώ τι θέλει να πει ο ποιητής γιατι νόμιζα οτι ήταν κατι μεταφυσικό άλλα τελικά είναι ένας όρος για την κατάσταση μου και πολύ χαίρομαι που υπάρχει ))
Ελπίζω να το απολαύσετε όλοι αλλα για την Τσίου είμαι σίγουρη οτι θα αποτελέσει και έμπνευση για την σύλλογη διηγημάτων ο μύθος του Τζίτζιφου ( ή κατι τέτοιο).

Ξέρω τι λέω παιδάκι μου,
Κρύβε λόγια, κρύβε λόγια. Εδώ είναι άγνωστο το συγγραφικό μου ταλέντο!

Θα είναι με ψευδώνυμο, κι όποιος άτυχος κάνει παρουσίαση θα του αφήσω σχόλιο: "Trees died for this? Κελ ντομάζ! Τι χάλι μαύρο!"

Τέλειωσα χτες το βιβλίο για το οποίο έμαθα από την παρουσιάση. Το βρήκα ενδιαφέρον αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας. Έχει σίγουρα ένα αρκετά ξεχωριστό τρόπο γραφής. Το κείμενο είναι γεμάτο με φιλοσοφικές, ιστορικές και λογοτεχνικές αναφορές καθώς και με αλληγορικές σκηνές. Το πρόβλημά του βιβλίου -κατ' εμε- είναι ότι τα περιέχει σε υπερβολικό βαθμό και καταλήγει να έχει ίσως τα αντίθετα αποτέλεσματα από αυτά που ήλπιζε ο συγγραφέας. Το βιβλίο αποτελεί το ντεμπούτο του και νομίζω πως είναι αρκετά αξιόλογο, ίσως στο μέλλον να διαβάσω κάποιο από τα μεταγενέστερα βιβλία του.

Με κέρδισε ο τρόπος γραφής του κυρίως που μου φάνηκε πολύ ιδιαίτερος και ταριαστός στην ιδιοσυγκρασία μου και το γεγονός οτι γίνεται σουρεάλ με τις διάφορες αναφορές. Είναι και κυνικο αλλα και τρυφερό. Έχει κι αυτή την κάπως παραμυθική χροιά που πολύ μαρέσει. Το επόμενο που θέλω να διαβάσω είναι το μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς που λένε οτι είναι και το καλύτερο του (απ'οτι διαβάζω δηλαδή)