Αρκάς: "Ο Ισοβίτης"

Τίτλος: ο Ισοβίτης
Δημιουργός: Αρκάς
Εκδόσεις: Γράμματα
Έτος έκδοσης: 1989
ISBN: 960-329-400-4

Κατ’ αρχάς να πω πως διαθέτω -κι έχω διαβάσει είκοσι και πλέον φορές- ό, τι έχει εκδοθεί υπό το όνομα του Αρκά, από το σήμα κατατεθέν του τις ‘Χαμηλές Πτήσεις’, ως το πιο underground ‘Ο Παντελής και το Λιοντάρι’, όμως τίποτε δεν είναι τόσο υπέροχο, τόσο μαύρο, τόσο.. Αρκάς, όσο ο Ισοβίτης.
Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές, όμως για το τυπικό της υπόθεσης:

Ένας εκ των κεντρικών ηρώων είναι ο ανώνυμος Ισοβίτης -για την ακρίβεια, εξακοσιοεικοσιδυοβίτης, αλλά αυτό θέλει μία ώρα να το πεις?- ευσυγκίνητος, ευάλωτος, μοναχική ψυχή και, αν μη τι άλλο, πραγματικά καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη από δικαστική πλάνη.
Ο δεύτερος κεντρικός χαρακτήρας, κι εκείνος που κλέβει την παράσταση, είναι ο Μοντεχρήστος, ένας θρασύτατος, καυστικός κι απίστευτα αναίσθητος αρουραίος, που δεν έχει γνωρίσει τίποτε άλλο εκτός από την φυλακή, καθώς γεννήθηκε εκεί και δεν την άφησε ποτέ.

Κατ’ εμέ, ο Μοντεχρήστος συμβολίζει τον εγωιστή και κακεντρεχή έσω εαυτό όλων μας: ο Ισοβίτης υποφέρει από την παρουσία του, -καθώς του τρώει το φαγητό, τον προσβάλλει διαρκώς, μία φορά τον στέλνει επίτηδες στην απομόνωση απλώς επειδή του φαίνεται αστείο εκείνη τη στιγμή- όμως δεν διανοείται καν να τον αποχωριστεί, διότι τότε δε θα μπορεί να αντέξει τη μοναξιά του μικροσκοπικού, άδειου κελιού και των ατέλειωτων, σπαταλημένων χρόνων που παραμονεύουν στο προσκήνιο, δε θα μπορεί να αντέξει, μόνος με την καλή του πλευρά, όλα αυτά για τα οποία δεν προετοιμάστηκε ποτέ.
Ο Μοντεχρήστος είναι κακός, σκληρόπετσος και συχνά απελπιστικός – η παρουσία του όμως είναι καθησυχαστική. Απαραίτητη. Στις δύσκολες στιγμές ο άνθρωπος επιστρατεύει την κακή του πλευρά, τον δικό του Μοντεχρήστο. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που τον υποχρεώνει να το κάνει.

Φυσικά, ο Μοντεχρήστος εμφανίζεται και σε άλλους φυλακισμένους, χαρίζοντας ένα λευκό ημερολόγιο σε έναν θανατοποινίτη –μα όχι, δεν είναι λευκό ημερολόγιο, είναι μαύρο χιούμορ- και λέγοντας, επίσης σε θανατοποινίτη, τον οποίο κάνει να χαμογελάσει δίνοντάς του ελπίδες για τη χάρη: ''όχι, δεν υπάρχει καμμία ελπίδα, ήθελα απλώς να δω αν έχεις χρυσά δόντια για να προλάβω να τα πάρω πρώτος μετά την εκτέλεση.'' Μα, υποθέτω, τα πάντα για την ιστορία?

Ο Αρκάς, -ένας σύγχρονος φιλόσοφος, πάντα θα το λέω- στον Ισοβίτη του, μιλάει για τη μοναξιά, την απελπισία, το μίσος που νιώθει κανείς για τον εαυτό του, μιλάει, -κυρίως- για τους ανθρώπους που βρίσκονται φυλακισμένοι, όχι σε καταστάσεις, μα σε ζωές, που τους πνίγουν, όλα αυτά πίσω από ένα λεπτό στρώμα κάλυψης σε μορφή πανέξυπνου, νοσηρού υπέρ το δέον χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Ο Αρκάς, όπως πάντα, μιλάει για τη ζωή.

-Κάθε μέρα παλεύω με τη δυστυχία μου.
-Περιττό να ρωτήσω ποιος κερδίζει.

Ωραια γραμμενη παρουσιαση. Ο Ισοβιτης απο μια ενηλικη ματια που ποτε δεν ειχα, αφου ειναι μερος της ποπ κουλτούρας, και τον διαβαζα απο μικρός.

Ο/Η Αμάντα έγραψε:

Ο Αρκάς, -ένας σύγχρονος φιλόσοφος, πάντα θα το λέω- στον Ισοβίτη του, μιλάει για τη μοναξιά, την απελπισία, το μίσος που νιώθει κανείς για τον εαυτό του, μιλάει, -κυρίως- για τους ανθρώπους που βρίσκονται φυλακισμένοι, όχι σε καταστάσεις, μα σε ζωές, που τους πνίγουν, όλα αυτά πίσω από ένα λεπτό στρώμα κάλυψης σε μορφή πανέξυπνου, νοσηρού υπέρ το δέον χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Ο Αρκάς, όπως πάντα, μιλάει για τη ζωή.

-Κάθε μέρα παλεύω με τη δυστυχία μου.
-Περιττό να ρωτήσω ποιος κερδίζει.

Click to expand...

Εύστοχη παρατήρηση!
Διάβαζα Ισοβίτη όταν ήμουν μικρή και νομίζω ότι από όλα τα ζευγάρια αντιθέτων του Αρκά, ο Ισοβίτης/Μοντεχρήστος είναι το πιο καλογραμμένο.
Ίσως να είμαι μόνη σε αυτό, αλλά τον Μοντεχρήστο δεν τον άντεχα καθόλου, είχα χαρεί όταν εμφανίστηκε η Κλημεντίνη το σπουργίτι και τον ανταγωνίστηκε. Με τον Ισοβίτη είχα ταυτιστεί σε μερικά σημεια και αν και μου άρεσε ως χαρακτήρας, ήταν λίγο θλιβερό να διαβάζω για αυτόν.

Αγαπημένος χαρακτήρας ήταν ο μάγειρας, ο οποίος δεν είχε μαύρο χαβιάρι αλλά είχε μαύρο χιούμορ.

Έβλεπε κανείς την σειρά που είχε προβληθεί κάποτε στην έρτ?

Την ειδα εγω μερικες φορες. Πολυ καλη παραγωγη, αλλα ετσι οπως την ειχαν σκηνοθετησει, ελειπε το νευρο και ο ρυθμος για να φανει το κωμικο γκαγκ

Η σειρα ηταν πολυ μέτρια. Δεν εβγαζε το γελιο που βγαζει το κόμικ. Εχω διαβασει σχεδον τα πάντα απο Αρκα εκτος τα τελευταία του και ο Ισοβιτης ηταν το αγαπημενο μου. Ακολουθει το Χαμηλες Πτησεις.

Δεν είχα υπόψη πως έχει γίνει κάτι τέτοιο. Έριξα μια ματια κι υπάρχει στον συΣωλήνα:

[video=youtube;5UW4axhWbVg]https://www.youtube.com/watch?v=5UW4axhWbVg[/video]

Ασχέτως εάν τελικά προσφέρεται ή όχι ένα στριπ κόμιξ για σειρά, νομίζω πως και εδώ, μεγάλη σημασία έχει η σκηνοθεσία.

Ασάρα,
Ο Ισοβίτης είναι όντως χαρακτήρας με τον οποίο είναι κανείς εύκολο να ταυτιστεί. Κι έχεις δίκιο: σε ορισμένα σημεία, -πχ όταν λέει κάτι για το πόσο θλιβερό είναι να μην μπορείς να δεις παρά ένα κομμάτι του ουρανού- σε πιάνει η ψυχή σου. Πιθανόν αυτό να είναι κι ένα εκ των ζητουμένων. :Ρ
Ο Μοντεχρήστος ήταν αρκετά αντιπαθητικός, πραγματικά, ίσως πιο πολύ κι από τους συνήθεις "αντιήρωες" -Λουκρητία, Σπουργίτι, που όσο να'ναι, βγάζουν σπανίως και μια καλή πλευρά- όμως δεν παύει να αποτελεί αξέχαστη μορφή
Τέλος, ο Μάγειρας, κι εδώ θα συμφωνήσω πλήρως, ήταν κορυφή. έχω χάσει τη φόρμα μου, παλιά προκαλούσα δύο εξεγέρσεις κάθε μήνα:Ρ
Σχετικά με τη σειρά, είχα παρακολουθήσει λίγο, όμως δεν μου άρεσε, προσωπικά. Κάτι της έλειπε.

Για μένα το καλύτερο έργο του Αρκά είναι ο Κόκορας και μετά ο Ισοβίτης. Τον Ισοβίτη τον συμπαθούσα μικρότερη, όμως την τελευταία φορά που το διάβασα μου έσπασε ελαφρώς τα νεύρα. Γεννημένος θύμα αυτός ο χαρακτήρας. Τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι έχει πέσει η ποιότητα του έργου του Αρκά. Αντί για πολύπλοκους, αληθοφανείς χαρακτήρες και καταστάσεις που σηκώνουν αναλύσεις (όπως στον Κόκορα ή τον Ισοβίτη), το 'χει ρίξει στην πλάκα και τα λογοπαίγνια.

Μπορεί όντως τίποτε να μη φτάνει τις πρώτες αριστοτεχνικές του στιγμές, όμως πιστεύω πως και τα τελευταία του έργα βρίθουν από υπαρξιακά νοήματα. Στους συνομηλίκους, για παράδειγμα -αρκετά πρόσφατο έργο του- κύριο θέμα αποτελεί ο προαιώνιος φόβος για το θάνατο, καθώς κι η θλιβερή επιβεβαίωση της διαρκούς αγωνίας πως κανείς, τελικά, θα πεθάνει μόνος, όλα αυτά συγκεντρωμένα στη συνύπαρξη σκύλου και γέροντα.
Όσον αφορά στο κόμικ με τις κομμώτριες, εκεί στηλιτεύεται η μικρότητα που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις. Όχι φιλοσοφία, ίσως, αλλά αναμφίβολα είναι ένα θέμα που παραμένει πάντα επίκαιρο κι ουσιαστικό.

Κομώτριες; Καινουργιο ειναι αυτο; Διαφωτιστε με παρακαλω

Μαλλί με μαλλί...
[πλοκη]

[/πλοκη]

Κύριε Αντέρωτα,
Είναι καινούργιο, ναι Αν υποθέσουμε πως θα υπάρξουν τέσσερα τεύχη συνολικά, ως συνήθως, η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί καν ακόμη. Έχουν εκδοθεί τρία τεύχη: Μαλλιά κουβάρια, Κακές γλώσσες και Για κανονικά μαλλιά

Ο/Η Αμάντα έγραψε:

Ασάρα,
Ο Ισοβίτης είναι όντως χαρακτήρας με τον οποίο είναι κανείς εύκολο να ταυτιστεί. Κι έχεις δίκιο: σε ορισμένα σημεία, -πχ όταν λέει κάτι για το πόσο θλιβερό είναι να μην μπορείς να δεις παρά ένα κομμάτι του ουρανού- σε πιάνει η ψυχή σου. Πιθανόν αυτό να είναι κι ένα εκ των ζητουμένων. :Ρ
Ο Μοντεχρήστος ήταν αρκετά αντιπαθητικός, πραγματικά, ίσως πιο πολύ κι από τους συνήθεις "αντιήρωες" -Λουκρητία, Σπουργίτι, που όσο να'ναι, βγάζουν σπανίως και μια καλή πλευρά- όμως δεν παύει να αποτελεί αξέχαστη μορφή
Τέλος, ο Μάγειρας, κι εδώ θα συμφωνήσω πλήρως, ήταν κορυφή. έχω χάσει τη φόρμα μου, παλιά προκαλούσα δύο εξεγέρσεις κάθε μήνα:Ρ
Σχετικά με τη σειρά, είχα παρακολουθήσει λίγο, όμως δεν μου άρεσε, προσωπικά. Κάτι της έλειπε.

Click to expand...

Ω ναι, είναι αξέχαστη μορφή ο Μοντεχρήστος, δεν διαφωνώ. Αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν ο Ισοβίτης γκρινιάζει πόσο πολύ τρώει ο Μοντεχρήστος και ότι έχει μεταβολισμό ελέφαντα και ο Μοντεχρήστος τον αγκαλιάζει και λέει ότι ο ελέφαντας δεν θα ήταν τόσο μικρός και χνουδωτός. Η έκφραση του Ισοβίτη είναι όλα τα λεφτά. :χαχαχα:

Ο Μάγειρας έχει τρομερές σκηνές αλλά τον ανταγωνίζεται επάξια και ο γιατρός-Πονάει το πόδι μου - Να κουτσαίνεις.

Λατρεύω όλα τα έργα του Αρκά-αλήθεια έχετε ακούσει τις θεωρίες για το όνομα του?- αλλά νομίζω πως η βασική διαφορά από τα πρώιμα έργα με τα πιο πρόσφατα είναι ο χώρος.

Π.χ. στον Κόκκορα τα ζώα ήταν έγκλειστα στην φάρμα, ο Ισοβίτης ήταν φυλακή, ο Παντελής στον ζωολογικό κήπο, οι δύο επιζήσαντες στην Ζωή μετά ήταν στον κατεστραμμένο κόσμο, η Λουκρητία στο σπίτι της κυρίας, τα σπουργίτια ήταν μονίμως στην πόλη-σε αντίθεση με την μαμά που τα έφτιαξε με το χελιδόνι και έφυγε, κ.ο.κ..
Οι ήρωες του ήταν πιο κυνικοί και κατά κάποιο τρόπο ίσως λόγω του εγκλεισμού και της περιθωριοποίησης ασχολόντουσαν με πιο υπαρξιακά ζητήματα.

Οι καινούργιοι χαρακτήρες είναι πιο κοντά στον μέσο αναγνώστη σε ότι αφορά τις εμπειρίες, είτε είναι στο κομμωτήρι είτε στο κρεβάτι και για αυτό ίσως τα θέματα που θίγονται να φαίνονται λιγότερο φιλοσοφικά.

Ασάρα,
Τον αγαπώ το γιατρό!
-Όταν πήρατε το πτυχίο σας, δεν ορκιστήκατε να αφοσιωθείτε με αυταπάρνηση στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου;
-Α τότε... νεανικές απερισκεψίες.

Έχω ακούσει θεωρίες του τύπου Άρης Καστρινός (Αρ- Κας), ακόμη κι ότι ήταν γυναίκα. Προσωπικά, εύχομαι να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά του ποτέ. Ένα εκ των στοιχείων που του προσδίδουν τόση γοητεία είναι και το ότι προτίμησε εδώ και σαράντα περίπου χρόνια να παραμείνει ανώνυμος. Δείχνει κάτι πως να το πω, αξιοπρεπές. -Φυσικά δε λέω πως οι διάσημοι είναι αναξιοπρεπείς, αλλά πιστεύω καταλαβαίνεις τι εννοώ-.
Δεν ''ξεπουλήθηκε'', το ζητούμενο για εκείνον ήταν να εκφραστεί μέσω του έργου του, όχι να γίνει διάσημος. Κι αν το σκεφτεί κανείς, το όνομά του είναι από τα πιο γνωστά στην Ελλάδα Μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να μην ξέρει τον Αρκά

Ο/Η Ασάρα έγραψε:

Οι καινούργιοι χαρακτήρες είναι πιο κοντά στον μέσο αναγνώστη σε ότι αφορά τις εμπειρίες, είτε είναι στο κομμωτήρι είτε στο κρεβάτι και για αυτό ίσως τα θέματα που θίγονται να φαίνονται λιγότερο φιλοσοφικά.

Click to expand...

Εγώ θα έλεγα ότι είναι ρηχοί, φτηνοί και προχειρογραμμένοι. Στα πρώτα του υπήρχε ένα βάθος. Τώρα γράφει σχεδόν αποκλειστικά λογοπαίγνια και observational comedy. Το χιούμορ του έχει σταφιδιάσει. Δεν υπάρχει χυμός και μπουχτίζεις εύκολα στη συνεχή προσπάθεια να βγάλει το αστείο. Προσπαθεί με την πυκνότητα να καλύψει το θέμα της χαμένης ποιότητας. Στα πρώτα του σου έδινε χρόνο να σκεφτείς γιατί υπήρχε και κάτι να σκεφτείς. Υπήρχε δυναμική ενώ τώρα προσπαθεί να είναι όλα στακάτα και δυνατά και πετυχαίνει το αντίθετο.

Σχετικά με την προσπάθεια να περάσει σε φόρμες μεγαλύτερης διάρκειας (θέατρο και κινούμενη εικόνα), νομίζω ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς καλλιτεχνικά και η όποια επιτυχία οφείλεται στην αναγνωρισιμότητα του ονόματός του. Το είδος στο οποίο διέπρεψε είναι τα τρία καρέ της μιας σελίδας. Δύσκολα ξεφεύγεις από τόσο σύντομη φόρμα. Ακόμα και στις σειρές της τηλεόρασης είναι δύσκολο, πχ στο South Park προσπάθησαν να συνδέσουν τα επεισόδια και να δημιουργήσουν δομή με πρωτοφανή επιτυχία για το είδος, αλλά αναγκάστηκαν να περάσουνν στα video games για να το προχωρήσουν κι άλλο.

Λένε ότι το τελευταίο σκαλί για έναν καλλιτέχνη είναι να του μείνει μόνο η αναγνωρισιμότητα, και τότε, αντί να αποσυρθεί, να προσπαθήσει να την πουλήσει. Εδώ θα είμαστε τα επόμενα χρόνια να δούμε πως θα πάει..

Κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ φυσικα οσα λετε. Ο Αρκάς εργαζεται ασταματητα εδω και 30 χρονια, ανθρωπινως αδυνατο να κανει θαυματα συνεχεια. Ας δεχτουμε οτι καποτε θα βγει σε "συνταξη". Και αν υποθεσουμε οτι ειναι στα 60-70, και παλι μπραβο του που κανει ο,τι κανει.

Εγω παντως ευχομαι να μαθευτει καποτε ποιος ειναι

Εγώ πάλι θα διαφωνήσω με τον Μύθο.

Για μένα ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες του Αρκά είναι ο Προφήτης, ο οποίος είναι ο πιο τελευταίος κι ένας που τώρα γεννάει καρέ, ατάκες κτλ.

Το χιούμορ του το βρίσκω ακόμα έξυπνο, σύγχρονο, πετυχημένο και μου αρέσει το πολιτικό χρώμα του προφήτη.

Ομοίως μου αρέσουν πάρα πολύ τα γκιφάκια του.

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Εγώ πάλι θα διαφωνήσω με τον Μύθο.

Για μένα ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες του Αρκά είναι ο Προφήτης, ο οποίος είναι ο πιο τελευταίος κι ένας που τώρα γεννάει καρέ, ατάκες κτλ.

Το χιούμορ του το βρίσκω ακόμα έξυπνο, σύγχρονο, πετυχημένο και μου αρέσει το πολιτικό χρώμα του προφήτη.

Click to expand...

Αυτό το συγκεκριμένο έχει πολύ ενδιαφέρον. Το θεωρώ περίεργη όψιμη πολιτικοποίηση κάποιου που απέφυγε συστηματικά να αγγίξει το πολιτικό σχόλιο σε ολόκληρη την καριέρα του. Το να αποφεύγει κάποιος πετυχημένος το πολιτικό σχόλιο δεν είναι ασυνήθιστο, ίσα ίσα είναι ο ασφαλής δρόμος που επιλέγουν οι περισσότεροι επώνυμοι, εκτός από όσους βρίσκονται σε σημείο που δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Όταν παρατήρησα κάποια πράγματα περίμενα να δω αν κάποια πράγματα είναι τυχαία, αλλά ο Αρκάς επέτρεψε να γίνουν και άλλα πράγματα, και κατέληξε σε μια συγκεκριμένη εφημερίδα, οπότε συμπέρανα ότι μιλάμε για στράτευση με τη μια πλευρά από τις δύο. Εκεί σταματά να με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης.

Γίνονται ένα, δύο, τρία πράγματα, και μετά βγάζεις συμπέρασμα, γιατί η πιθανότητα να συμβαίνουν πράγματα τυχαία μειώνεται όσο περισσότερες φορές συμβαίνουν. Υπολογίζεται και με μαθηματικά η πιθανότητα. Δεν είναι κακό να έχεις άποψη, αλλά είναι κακό να στρατεύεσαι και να αλλάζεις τη θεματολογία σου γι αυτό το σκοπό. Ιδίως όταν έχεις την ασφάλεια της ανωνυμίας. Οι ιδιαίτερα στρατευμένοι ελέγχονται εξονυχιστικά από τον τύπο, και αυτό είναι μια άμυνα της δημοκρατίας, αλλά αυτό στην περίπτωση του Αρκά δεν είναι δυνατό, οπότε είναι πιο εύκολο και απαιτεί πολύ λιγότερο θάρρος.

Δεν ξέρω την ηλικία σας (γενικά μιλάω, δε σου απευθύνομαι στον πληθυντικό!), αλλά οι μεγαλύτεροι τα αναλύουμε περισσότερο τα πράγματα. Ο Αριστοτέλης λέει ότι οι νέοι είναι ευήθεις (δηλαδή υποθέτουν το καλό ήθος του άλλου), και οι γέροι κακοήθεις (δηλαδή υποθέτουν το κακό). Και τα δύο χρειάζονται και το ιδανικό είναι συνήθως κάπου στη μέση. Παλιότερα ο Αρκάς τα πραγματεύτηκε και αυτά σε κάποιο βαθμό.

Το χιούμορ του το βρίσκω ακόμα έξυπνο, σύγχρονο, πετυχημένο και μου αρέσει το πολιτικό χρώμα του προφήτη.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Φαροφύλακα. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η πρόσφατη σειρά "τα μαύρα" κι ούτε κατά διάνοια δεν βρίσκω πως έχει πέσει ποιοτικά. Απλώς τα τελευταία του έργα βρίσκονται κάτω από τη σκιά της επιτυχίας των πρώτων. Νομίζω όμως πως είναι τίμιο να κρίνουμε κάθε του έργο με νέα μάτια, κι όχι συγκρίνοντας. Είναι διαφορετικά έργα, με διαφορετικά νοήματα, πάντα όμως εκφράσεις της ίδιας πολυσχιδούς προσωπικότητας του Αρκά.
Κατανοώ ωστόσο και το σχόλιο του Μύθου ότι η πολιτική σάτιρα είναι πιο ανώδυνη υπό συνθήκες ανωνυμίας, χωρίς αυτό να την καθιστά -κατ' ανάγκη- μη πετυχημένη.

Προσωπικά δεν θεωρώ πως έχει "στρατευτεί" ο Αρκάς. Πώς να το κάνουμε, η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ο πρώτος κι αναπόφευκτος στόχος της πολιτικής σάτιρας. Θα δείξει, βέβαια, εάν ο ισχυρισμός του Μύθου έχει βάση, μετά την αλλαγή κυβέρνησης. Η δική μου εκτίμηση είναι πως εάν είναι καλά ως τότε ο άνθρωπος και συνεχίζει την πολιτική σάτιρα, θα συνεχίσει να στηλιτεύει την πολιτική γενικότερα και τις κυβερνήσεις, ειδικότερα, όπως κάνει τώρα.

Όσο για την εφημερίδα, σίγουρα η Αυγή δεν θα τον έψαξε, ακριβώς λόγω του περιεχομένου.

Ηλικιακά, είμαι ανάμεσα στα 40 και τα 50, οπότε όμορφο νιάτο δεν με λες, και γενικά όσοι με ξέρουν με θεωρούν αντικείμενο σούπερ κακής πίστεως. Που όντως είμαι.

Σε αντίθεση με εσένα, εγώ πιστεύω πως μεγαλύτερο ρόλο σε αυτά τα πράγματα παίζει όχι η ηλικία αλλά η πολιτική τοποθέτηση. Έχω την αίσθηση πως η αριστερά δεν καλαρέστηκε καθόλου που ο Αρκάς έχτισε εύστοχη σάτιρα πάνω στις ασυνέπειες κι αποτυχίες της (δεξιο)αριστερής κυβέρνησης. Το θέμα είναι πως οι ασυνέπειες αυτές υπήρξαν τόσο τεράστιες, που ο οποιοσδήποτε καταπιαστεί είναι δύσκολο να αστοχήσει.

Νομίζω πως όσοι δεν τοποθετούμαστε αριστερά ή δεξιά, δεν βλέπουμε απαραίτητα κάποια κομματική συνομωσία πίσω από τα κόμιξ του Αρκά. Βέβαια, όπως είπα και πιο πάνω, εδώ θα είμαστε όλοι, όταν κάποτε αλλάξει η κυβέρνηση, και θα δούμε εάν συνεχίσει να βγάζει χιούμορ στην όποια δεξιά κυβέρνηση, ή ξαφνικά θα αλλάξει παραμύθι. Προσωπικά, πάντως, δεν περιμένω εύκολα κάτι τέτοιο.


Α, να σημειώσω πως από τα καινούργια του δεν μου αρέσουν όλα. Ενώ ο Προφήτης μου αρέσει πολύ, η σειρά με τον Φεβρουάριο μου φαίνεται τουλάχιστον αδιάφορη. Κάθε φορά διαβάζω το καρέ και κουνάω το κεφάλι αριστερά δεξιά: