Τζόντι Πίκουλτ (Jodi Picoult) : "Ο Φύλακας της αδερφής μου"

Δείτε την ταινία και μην διαβάσετε το βιβλίο αν εχετε φοβία με τα νοσοκομεία οπως εγώ. Πολύ συγκινητική ιστορία μιας οικογένειας που καλο ειναι να μην την διαβασετε αν δεν ειστε ψυχολογικα καλα γιατι θα σας κανει χειροτερα.
Για οσους εχουν δει την ταινια το τελος του ειναι διαφορετικό.
Αναφέρετε σε μια οικογένεια που η κορη τους εχει καρκίνο στο αιμα και κανουν μια κορη με παρεμβαση στα χρωμοσώματα της με σκοπο να γινει δοτης της, η δικαστική διαμάχη μεταξυ της οικογενειας και της μικρης δοτριας, για τα οργανα της.
Η συγγραφέας γράφει σε πρώτο πρόσωπο το οποιο δεν μου άρεσε τοσο πολυ αλλα δεν με δυσκόλεψε στο διάβασμα.

Το εχω ακουσει το βιβλιο, και μου φανηκε καλο. Δεν ξερω αν θα το διαβασω, εχω ομως περιεργεια για το τελος και οχι για τον αγωνα που εκανε η μικρη αδερφη

Αν θέλεις σου στελνω πμ το τελος της ταινιας και του βιβλιου, αλλα ειναι πολυ ανατρεπτικο και θα ενθουσιαστεις πολυ αν το διαβασεις επομενως δεν θα στο συστηνα να το μαθεις ειτε απο μενα ειτε απο καποιον αλλο.

Στειλε μου πμ με το τελος του βιβλιου (και μια μικρη περιληψη για την ροη της ιστοριας).

Αν μου αρεσει θα το παρω να το διαβασω. Απο οσο εχω δει εως τωρα, απο τις σχετικες διαφημισεις, δεν θα το διαβαζα, δεν με τραβαγε η πλοκη

πες μου αν ηρθε το πμ μηπως εκανα κανενα λαθος

Ένα βιβλίο από αυτά που δεν διαβάζεις απλώς για να περάσει η ώρα σου ή αν το ξεκινήσεις έτσι σίγουρα θα αλλάξεις γνώμη στα μισά.
Ο λόγος που γράφω στο νήμα είναι πως με έκπληξη είδα πως όχι μόνο η ταινία ήταν αντάξια του βιβλίου(πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά)αλλά θεωρώ και δυνατότερη αφού το τέλος που επιλέχτηκε ήταν σαφώς καλύτερο από το τέλος του βιβλίου που δεν το θεώρησα ως ανατροπή αλλά ως εξωπραγματικό κι ακόμα χειρότερα ως "χολιγουντιανό"-Διαβάζοντας το σκέφτηκα "λες και το έγραψε με σκοπό να της το κάνουν ταινία".

Μήπως μπορεί κάποιος να μ στείλει ένα απόσπασμα απο το βιβλίο γιατί το χρειάζομαι για μια εργασία;

Κι εγώ το ίδιο Αντέρωτα, γι' αυτό και παρότι έχει ενδιαφέρουσα πλοκή, δεν το έχω πάρει ακόμα. Γενικά όλα εκείνα τα βιβλία που διαφήμιζε τότε ο οίκος, με μια συγκεκριμένη εκφωνήτρια και μια συνεχή επανάληψη του τίτλου δεν μου κάνουν καθόλου κέφι να τα διαβάσω. Προκατάληψη βέβαια.

To ίδιο έπαθα κι εγώ. Μπορεί το βιβλίο να είναι καλό-δεν το έχω διαβάσει, αλλά γενικότερα, όταν διαφημίζουν ασταμάτητα κάτι, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα σε εμένα. Και ειδικά ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος μας είχε ζαλίσει τον έρωτα.

Τελικά το διάβασα, παρά την προκατάληψή μου. Να πω ότι η μετάφραση μου φάνηκε τόσο πρόχειρη, που ώρες-ώρες έπρεπε να κοιτάω στο αγγλικό κείμενο για να καταλάβω τι έλεγε. Από κάποιο σημείο και μετά παράτησα εντελώς το μεταφρασμένο βιβλίο και το συνέχισα στο πρωτότυπο. Αυτό γενικά δεν το κάνω ποτέ, γιατί στα αγγλικά διαβάζω ακόμα πιο αργά. Λυπάμαι που λέω κάτι τόσο αρνητικό για τη συγκεκριμένη έκδοση.

Από κει και πέρα, αν και η Jodi Picoult δεν με ενθουσίασε σαν συγγραφέας, ήταν ένα αξιοπρεπές δακρύβρεχτο δράμα. Η ιστορία, ειδικά προς το τέλος με τη δίκη, είχε πολλή αγωνία και με κράτησε. Κάποιες στιγμές με συγκίνησε κιόλας. Μου άρεσε πολύ η ανατροπή στο τέλος. Μία ένσταση έχω μόνο για την όλη υπόθεση

Μου αρέσει πολύ η συγκεκριμένη συγγραφέας, διότι αν και γράφει εφηβικά μυθιστορήματα, δεν είναι ούτε κατά διάνοια ''μία από τα ίδια'': ερωτικά τρίγωνα και εκνευριστικοί έφηβοι χαρακτήρες που μισούν τους γονείς τους χωρίς λόγο, και ηθικά διδάγματα στο τέλος για το ότι ''οι γονείς θέλουν το καλό μας'', και συγγραφείς οι οποίοι κάνουν ότι μπορούν για να γίνουν συμπαθείς στους εφήβους αναγνώστες τους, ενώ το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιγράφουν μη ρεαλιστικές καταστάσεις. Δεν απορώ που πέρασα την φάση της στάνταρ εφηβικής λογοτεχνίας σε λιγότερο από μερικούς μήνες πριν τη σιχαθώ.

Λοιπόν η Jodi Picoult είναι πρωτότυπη και γνήσια και τα έργα της δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με τα προαναφερθέντα παραπτώματα. Έχω διαβάσει από εκείνη τον Δέκατο Κύκλο, τα Δεκαεννιά λεπτά και τον Φύλακα της αδελφής μου. Τα πρώτα δύο μου άρεσαν πολύ, το τρίτο όμως είχε ορισμένα σημεία που θα ήταν καλύτερο να είχαν αποφευχθεί:

Κατ' αρχάς, βρήκα υπερβολικούς και μη ρεαλιστικούς τους χαρακτήρες των γονέων. Η μητέρα ουσιαστικά υπέφερε από εμμονές γύρω από το να κρατήσει την κόρη της ζωντανή με οποιοδήποτε κόστος, γεγονός που δεν επέτρεπε περαιτέρω ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Ήταν μονοδιάστατα εμμονική.
Ο πατέρας, ο Μπράιαν αν θυμάμαι καλά, παραήταν καλός και βολικός για να τον νιώσει κανείς αληθινό, σχεδόν άβουλος. Ήταν, τουτέστιν, μονοδιάστατα απλός.

Επίσης, η ανατροπή στο τέλος δε με ενθουσίασε, τη βρήκα πρόχειρα ''στημένη''.

Από την άλλη, το βιβλίο ήταν καλογραμμένο, η κεντρική ιδέα του μάλλον πρωτότυπη, και ήταν υπόγεια καταθλιπτικό, χωρίς να είναι επιτηδευμένο, πράγμα σπάνιο. Δεν συμπεριελάμβανε εκφράσεις με στόμφο και ''απελπισμένες'' δηλώσεις, ήταν αρκετά ωμά γραμμένο, με δεδομένο το θέμα της ιστορίας, τουλάχιστον.
Αξίζει να διαβαστεί.

Υ.Γ. Δεν είμαι σίγουρη αν η σχέση της Κέιτ κι ενός καρκινοπαθούς αγοριού ήταν αποκλειστικό στοιχείο της ταινίας, -πάει καιρός που διάβασα το βιβλίο και δε θυμάμαι-, όμως, με τον πάταγο που έκανε ύστερα το Λάθος Αστέρι, θυμήθηκα πως μια παρόμοια ιστορία, απλώς πολύ συντομότερα αποδοσμένη, είχε υπάρξει και στον Φύλακα της Αδελφής μου. Τουτέστιν ο έρωτας δύο καρκινοπαθών εφήβων και η πορεία του ενός που δεν θα περιγράψω για να μην σποϊλάρω.