Το τραγούδι της 28ης Οκτωβρίου "Κορόιδο Μουσολίνι"

Θυμάστε από τα σχολικά σας χρόνια να τραγουδάτε το "Κορόιδο Μουσολίνι" στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου; Το τραγούδι το θυμήθηκα αυτές τις μέρες και συνειδητοποίησα ότι δεν γνώριζα τίποτε για την προέλευσή του. Σχετικά με την ιστορία του, λοιπόν, βρήκα κάποιες πληροφορίες εδώ. Στην εκδοχή που το έμαθα εγώ ως μαθήτρια δημοτικού και το τραγουδούσα στις σχολικές γιορτές, οι στίχοι ήταν οι εξής:


Με το χαμόγελο στα χείλη,
πάνε οι φαντάροι μας μπροστά
και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατί η καρδιά τους δεν βαστά

Κορόιδο Μουσολίνι,
κανείς σας δεν θα μείνει,
εσύ και η Ιταλία,
η πατρίδα σου η γελοία,
τρέμετε όλοι το χακί

Δεν έχεις διόλου μπέσα
κι όταν θα μπούμε μέσα,
ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη
θα υψώσουμε σημαία ελληνική.


Με bold είναι οι στίχοι που θεωρώ προβληματικούς, μια που το τραγούδι διδασκόταν τότε στα ελληνικά δημοτικά σχολεία, ακόμη και στις μικρότερες τάξεις. Σχεδόν όλο το τραγούδι δηλαδή.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια σε ηλικία 6-7 χρονών ακούγοντας και τραγουδώντας το τραγούδι. Θυμάμαι με τους συμμαθητές μου να το τραγουδάμε με πάθος, τονίζοντας και φωνάζοντας τον "αστείο" στίχο η πατρίδα σου η γελοία. Επίσης, θυμάμαι να τρέχω στον Ιταλό θείο μου και την Ιταλίδα ξαδέλφη μου και να τους το τραγουδάω σαν βλαμμένο, χαζογελώντας. Ειδικά τον στίχο με τη γελοία Ιταλία. Ευτυχώς, όταν με έπιασε η θεία μου και μου εξήγησε ότι αυτό που κάνω είναι αγενές και άσχημο, σταμάτησα αμέσως και ντράπηκα.

Αλλά τι φταίνε τα παιδιά; Τι κερδίσαμε απ' όλο αυτό; Γίναμε πιο πατριώτες; Μάθαμε έστω κάτι; Αναρωτιέμαι αν τόσο μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν πραγματικά ότι οι στίχοι αναφέρονται σε γεγονότα που συνέβησαν 77 χρόνια πριν και πως τώρα πια είμαστε φίλοι με τους γείτονες Ιταλούς, που δεν είναι καθόλου δειλοί, ρεζιλεμένοι ή γελοίοι. Και πως, βέβαια, δεν έχουμε καμία διάθεση να υψώσουμε ελληνική σημαία μέσα στη Ρώμη!

Καταρχήν, αναρωτιέμαι αν το (ακραίο πια για μένα) τραγούδι διδάσκεται ακόμα στις μικρές τάξεις του δημοτικού. Γνωρίζει κανείς; Αν ναι, πώς το βρίσκετε; Συμφωνείτε;

Ας πρόσεχαν, Ίζι μου. Ήθελαν αγάπες με τον Χίτλερ; καλά να πάθουν
Πιο ακραίο βρίσκω το "Ήταν ένα μικρό καράβι" (αλήθεια). Ίσως στο μέλλον να αναθεωρήσω.


Εδιτ: Το καλοσκέφτηκα. Για μένα το πιο τραγικό είναι το: "ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη θα υψώσουμε σημαία ελληνική." (στην σημερινή εποχή. Τότε ήταν εύλογο κι ας μιλάει ο παππούς μου με τα καλύτερα λόγια για τους Ιταλούς στρατιώτες.) Δεν ξέρω, αυτά τα στη Ρώμη θα υψώσουμε σημαία ελληνική, την Κωνσταντινούπολη που κάποιοι ονειρεύονται να την κάνουν ξανά ελληνική κτλ, τα θεωρώ επικίνδυνες χαζομάρες.

Κάτι μου λέει ότι διδάσκεται ακόμα και εννοείται ότι δεν κάνει τα παιδιά πιο πατριώτες. Αν δε, πιστέψουμε τα γκάλοπ στους δρόμους που γίνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μάλλον πολλά παιδιά δεν πολυξέρουν τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Είναι άλλη συζήτηση το ποιος φταίει γι' αυτό.

Τείνω προς άποψη Τσίου και τα θεωρώ απλά χαζομάρες. Ασε που νομίζω ότι, κατά βάση, δεν επηρεάζει τόσο την άποψη των παιδιών για την σημερινή Ιταλία. Δεν θυμάμαι ούτε εμένα στην ηλικία αυτή ούτε τους άλλους συμμαθητές μου να τσιμπάμε με αυτό παρόλο που το είχαμε κι εμείς τραγουδήσει.

Ο/Η Τσίου έγραψε:

Ας πρόσεχαν, Ίζι μου. Ήθελαν αγάπες με τον Χίτλερ; καλά να πάθουν

Click to expand...

Στην αρχή. Μετά, λογικεύτηκαν

Κλαίω με το Τσίου :χαχαχα:

Πάντως ο αδερφός μου δεν μου ανέφερε κάτι που σημαίνει οτι μάλλον δεν τους το μαθαίνουν πια. Τα παιδιά μπορεί να είναι πιο σκληρά και απόλυτα σε αυτή την ηλικία αλλα αν δεν έχουν τους ενήλικες απο δίπλα να τους δηλητηριάζουν δεν ασχολούνται. Αυτό ισχύει και για την σημαία οπου κάποια παιδιά στην τάξη του αδερφού μου έβαλαν τα κλάματα επειδή έγινε κλήρωση και δεν πήγε στον πιο άξιο ας πούμε. Το παιδάκι που την σήκωσε τελικά είναι απο την Αλβανία. Όμως με την καταγωγή είχαν θέμα οι μεγάλοι ενω τα παιδιά στεναχωρέθηκαν επειδή ένιωσαν οτι δεν ανταμείφθηκαν για τους κόπους τους. Ο δικός μου ήταν τελείως γιόλο, δεν ασχολήθηκε καν αλλα νιώθει υπερηφάνεια για το παρελθόν.

Δεν τους το μαθαίνουν πια; Το χάσμα μεγαλώνει και το Τσίου βαλαντώνει.
Πάντα οι μεγάλοι έχουν το πρόβλημα

Το τραγουδάκι δεν διδάσκεται. Μπορεί να επιλεγεί, όμως, να τραγουδηθεί στην γιορτή της 28ης.

Κι εγώ πιστεύω πως καλύτερα να λείψει, αν και πλέον ειναι πολύ διάσημο και ενταγμένο στην κουλτούρα.

Οι Ιταλοί είναι ένας γειτονικός, δημοκρατικό, φιλησυχος (πια) λαός με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να χωρισουμε.

Έχοντας την επιθετική κι ανοιχτά ιμπεριαλιστικη Τουρκία στα ανατολικά χρειαζόμαστε φίλους.

Το τραγουδάκι έχει στόχο όχι το παιχνίδι και τη χαρά (όπως το "Ήταν ένα μικρό καράβι" για παράδειγμα) αλλά την τόνωση του πατριωτικού αισθήματος των παιδιών. Αυτό θα προτιμούσα να γίνεται με τραγούδια τύπου "Δεν χορταίνω να βλέπω τον ήλιο" παρά με τους επιθετικούς, πολεμοχαρείς στίχους του "Κορόιδο Μουσολίνι".

Πάντως Τσίου, στο "Μικρό Καράβι" κάτι με χάλαγε από μικρή (και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί ). Αυτό το θέμα του κανιβαλισμού σ' ένα παιδικό τραγούδι και η κόντρα αγοριών/κοριτσιών βγάζει κάτι πολύ μακάβριο και τρομακτικό. Απορώ πώς μας το μαθαίνανε και πώς το μαθαίνουν ακόμα στα παιδιά.

Άσε που θυμήθηκα το άλλο άσμα που μου είχε μάθει ο μπαμπάς μου στα πέντε, προκειμένου να αγαπήσω τη μουσική. Τον Κιθαρίστα! Σ' αυτό έχουμε πάλι το θέμα του κανιβαλισμού, λίγο χαλαρό ρατσισμό κι έναν γάμο δια της βίας. Δεν ξέρω αν είναι γνωστό κι αν το ξέρετε, πάντως οι στίχοι έχουν ως εξής:

Ήτανε ένας κιθαρίστας,
μεγάλος και τρανός αρτίστας,
λέξη δεν ξέρουμε γι'αυτόν,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-ντο.

Έκανε ένα ταξιδάκι,
κι έβαλε μεσ' στο βαλιτσάκι,
δυο ζεύγη κάλτσες, δυο κασκόλ,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-σολ.

Έβαλε πλώρη στην Αγγλία,
μα η μεγάλη τρικυμία
τον έριξε εις το Κονγκό,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-ντο.

Και η βασίλισσα η αγρία,
καθότανε στην παραλία
κρατώντας ένα παρασόλ,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-σολ.

Έλα εδώ παιδί λευκό,
στη σούβλα να σε φάω ψητό
με σκόρδο και με μαϊντανό,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-ντο.

Στην δύσκολη αυτή στιγμή
αρχίζει ο νιός την μουσική,
τόσο της άρεσε αυτό,
του λέει θα σε παντρευτώ.

Η ιστορία μας αυτή
μας λέει πως η μουσική
κάνει τον σκλάβο βασιλιά,
ντο-σι-λα-σολ, φα-μι-ρε-λα.

Ίζι, έχεις δίκιο, αλλά δεν δίναμε βάση όσο διδασκόταν. Το όλο θέμα γινόταν τελείως ασυνείδητα.
(Εντωμεταξύ ακόμη γελάω με την "σκοτείνη" πλευρά της μικρής Ίζι-μα μπούλινγκ στους θείους; )
Τον κιθαρίστα δεν τον ήξερα άλλο ένα τραγουδάκι μπήκε στη λίστα με τα ανατριχιαστικά τραγουδάκια κάτω από το "Ήταν ένα μικρό καράβι".

Ο/Η Στιλλ ιλλ έγραψε:

τα παιδιά στεναχωρέθηκαν επειδή ένιωσαν οτι δεν ανταμείφθηκαν για τους κόπους τους.

Click to expand...

Το πρόβημα είναι ότι προσπαθούν να μην ενισχύουν τα εξωτερικά κίνητρα των παιδιών (να διαβάζουν για τη γνώση, να μην επιβραβεύεται η αριστεία με διακρίσεις κλπ) σε ένα αμιγώς βαθμοθηρικό εκπαιδευτικό σύστημα. Επομένως, λογικό είναι το παιδί με το μεγαλύτερο βαθμό να στεναχωριέται, γιατί δεν υπάρχει κάποιο εσωτερικό κίνητρο παρά μονο εξωτερικό (σημαία).

Έχεις πολύ δίκιο Βάγγυ, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το συζητούσα μάλιστα και μονο που δεν με βγάλανε τρελή, και οτι δεν μπορούν να είναι όλοι ισα και ομοια, ο χειρότερος με τον καλύτερο μαθητή. Εγώ πάλι πιστεύω οτι με την κλήρωση για την σημαία, δίνεις σε κάποια παιδιά την δυνατότητα να αισθάνονται μέρος της τάξης και να μην είναι δακτυλοδεικτούμενα επειδή δεν πήραν 10 σε κανένα μάθημα ή επειδή έχουν διαφορετική καταγωγή απο σένα (πράγμα τυχαίο). Πολλά απο αυτά είναι συνειδητοποιημένα και αισθάνονται τιμή και είναι ένας τρόπος να ενταχθούν.

Μεγάλη η κουβέντα με το θέμα της σημαίας. Για εμένα η κλήρωση είναι καλύτερη.

Οι μαθησιακοί κόποι δεν γίνονται και δεν πρέπει να γίνονται για να πάρεις την σημαία. Οι μαθησιακοί κόποι πρέπει να γίνονται για να μάθεις και να γίνεις ένας άνθρωπος με μόρφωση και ήθος. Από εκεί και πέρα, οι βαθμοί υπάρχουν για να δείξουν το πού βρίσκεσαι. Η σημαία είναι εντελώς άσχετη με όλα αυτά.

Για εμενα ακομα καλυτερο ειναι να μην κανουν οι μαθητες παρελαση. Δεν εχουν καμια δουλεια οι μαθητες να παρελαυνουν σαν στρατιωτακια. Ουτε καποιο πατριωτικο αισθημα δημιουργει στους μαθητες ουτε γενικα εχουν κατι να προσφερουν οι παρελασεις.

Εγώ σκέφτομαι πως ίσως οι μαθητικές παρελάσεις να μπορούσαν να χαλαρώσουν, τουλάχιστον, ως προς το συντονισμένο βήμα και να γίνουν περισσότερο σαν αυτές τις παρελάσεις των ομογενών, στις ΗΠΑ, όπου απλά περπατάς και χαιρετάς δεξιά-αριστερά χαμογελώντας.

Αν το κανουν ετσι Φαρε πολυ φοβαμαι οτι θα γινει μπαχαλο. Εκει οι ομογενεις ειναι ενηλικες ωριμοι ανθρωποι και διατηρουν την στοιχειωδη σοβαροτητα. Εδω θα βλεπεις τους μαθητες με τα σμαρτφον στα χερια να βγαζουν σελφι, καφεδακι, τσιγαρακι, θα το κανουν παρωδια. ) Ασε που και παλι προσωπικα δεν βρισκω κανεναν λογο να γινεται αυτη η βολτα.

Ο κόσμος την χαίρεται.

Όταν ήμουν στο Λύκειο ήμουν ανοιχτά κατά της μαθητικής παρέλασης και έπαιρνα αποβολές για άρνηση να συμμετάσχω.

Τώρα το βλέπω διαφορετικά. Υπάρχει κάτι όμορφο και γιορτινό εκείνη την μέρα. Από τις λίγες μέρες (μαζί με την Κυριακή των εκλογών) που νιώθω μια γαλήνη και ομόνοια ανάμεσα στον κόσμο.

Επαιρνες αποβολες για αρνηση να συμμετασχεις ε; Πω ρε φιλε εκπαιδευτικο συστημα σου λεει ο αλλος. Απαραδεκτο. Ευτυχως στο σχολειο μου δεν ειχαμε τετοια θεματα. Οποιος δεν ηθελε δεν εκανε. Οσο για το κλιμα που λες συμφωνω. Οντως υπαρχει μια τετοια αστμοσφαιρα. Ομως εγω δεν ειπα να μην γινονται καθολου παρελασεις. Οι μαθητες να μην κανουν. Ας κανει ο στρατος, η πυροσβεστικη που παρελαυνει, φιλαρμονικη κ.λ. ωστε να διατηρηθει αυτο το γιορτινο κλιμα.

Μα ένα μεγάλο μέρος της χαράς είναι οι γονείς που κατεβαίνουν να δούνε τα παιδιά τους.

Εγώ στην μισή παρέλαση είμαι βουρκωμένος. :λυγμ:

Χαχα.. ωραιο ειναι παντως που το νιωθεις ετσι.

Όταν ήμουν τρίτη δημοτικού (2008-2009) το δίδασκαν σίγουρα. Δεν ξέρω για τώρα, πάνε κοντά δέκα χρόνια.
Ήταν κι ένα παιδί από την Ιταλία στην τάξη μας κι είχε μπερδευτεί το καημένο.