Πάνω που νόμιζα ότι ο βασιλιάς είχε ξοφλήσει πια.
Τίτλος: Το παζάρι των κακών ονείρων
Τίτλος πρωτοτύπου: The bazaar of bad dreams
Συγγραφέας: Stephen King
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Έτος έκδοσης: 2017, στην Ελλάδα
ISBN: 978-960-461-780-7
Μετά από δύο πρόσφατα μυθιστορήματα που εγώ προσωπικά θεώρησα πολύ αποτυχημένα (Ό, τι βρεις δικό σου και Αναβίωση), είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι ο αγαπημένος μου συγγραφέας έγραφε πλέον απλώς για να γράφει. Χωρίς έμπνευση, χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς αγάπη. Ωστόσο αυτή η υπέροχη συλλογή διηγημάτων με διέψευσε πανηγυρικά.
Το βιβλίο αποτελείται από είκοσι διηγήματα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο καταλαμβάνει λιγότερες από εκατό σελίδες. Μπορεί να μην είναι όλα εξαιρετικά, μερικά μάλιστα είναι μέτρια, ωστόσο κανένα τους δεν είναι εμπορικό. Το βλέπω ως εξής: αφιλτράριστες σκέψεις του συγγραφέως, κάτι ειλικρινές κι ελεύθερο, μέσα από την ψυχή του. Κανένα τους, ακόμη κι αυτό που γράφηκε για να προμοτάρει το Kindle του Amazon -κυριολεκτικά για να το διαφημίσει- δεν θύμιζαν τον δεσμευμένο τρόπο γραφής που υιοθετούν κάποτε οι περισσότεροι επιτυχημένοι συγγραφείς, εκείνον που αποβλέπει στο να μην ξαφνιάσει καθόλου το καταναλωτικό κοινό, να σταθεί αντάξιο (???) στις προσδοκίες του. Ξέρετε: καλό τέλος, οι καπνιστές πεθαίνουν, οι καλοί χαρακτήρες είναι αποκλειστικά καλοί κι οι κακοί αποκλειστικά κακοί. Το Παζάρι των κακών ονείρων δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου, ούτε λίγο, εμπορικό. Κι αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που με άφησε με μία τόσο ευχάριστη αίσθηση, -σχεδόν αίσθηση ανακούφισης, γιατί ναι, ο Βασιλιάς δεν είναι, τελικά, ξεπουλημένος και τα ρέστα-, αν και δύο μόνο ήταν τα διηγήματα που πραγματικά λάτρεψα:
Κατ’ αρχάς, το Premium Harmony.
Εμπνευσμένο από το συγγραφικό ύφος του Raymond Carver, το ωμό κι αληθινό, αυτό το διήγημα αφηγείται κάτι πολύ συνηθισμένο: μία βόλτα ενός δυσλειτουργικού ζευγαριού και του σκύλου τους, η οποία απλώς θα λήξει κάπως ασυνήθιστα. Είναι ένας άντρας και μία γυναίκα που κάπου στην πορεία σταμάτησαν να νοιάζονται. Ανθρώπινα προβλήματα, η συνήθειά του να καπνίζει κι η δική της παχυσαρκία, έχουν υψώσει ανάμεσά τους ένα τείχος, κι ο γάμος είναι πια γι’ αυτούς μία δυσάρεστη ρουτίνα, ένα πλάκωμα στο κεφάλι.
Σε λίγες μόλις σελίδες, σκέφτεται κανείς -τουλάχιστον εγώ το έκανα-, ότι ο πιο συνηθισμένος δρόμος είναι αυτός ακριβώς, ότι είναι πολύ εύκολο να σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι και να αρχίσεις να δυσφορείς, ότι στο τέλος μετράει μόνο ο εαυτός σου, αφού οι άλλοι σε εμποδίζουν από το να είσαι εσύ.
Είναι ένα πολύ καλό, ιδιόρρυθμο διήγημα, αστείο ίσως με κάποιον ενοχλητικό τρόπο.
Μετά, το Ο Μπάτμαν κι ο Ρόμπιν μπλέκονται σε καβγά.
Πίστευα ότι δε θα με συγκινήσει ποτέ κάποιο ανάγνωσμα αρκετά ώστε να βουρκώσουν τα μάτια μου, αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Σε ευχαριστώ, Βασιλιά, σε προσκυνώ.
Τα πράγματα εδώ είναι επίσης απλά: τίποτε το υπερφυσικό, καμμία ιδιαίτερη δράση. Απλώς ένας μεσήλικας άντρας που πηγαίνει κάθε Κυριακή τον πατέρα του, που πάσχει από αλτσχάιμερ, σε ένα εστιατόριο για να περάσουν λίγο χρόνο μαζί. Τις περισσότερες φορές, ο πατέρας του δεν τον αναγνωρίζει, τον μπερδεύει με τον πρώτο του γιο, νεκρό τα τελευταία σαράντα χρόνια. Εκείνη τη φορά όμως, μία ανάμνησή του είναι ζωντανή: μία γιορτή του Χάλογουιν, πριν πάρα πολλά χρόνια, στην οποία ο ίδιος κι ο -μικρότερος, ο προαναφερθείς μεσήλικας- γιος του ντύθηκαν Μπάτμαν και Ρόμπιν.
Όλα πηγαίνουν καλά -όσο καλά μπορούν να είναι υπό αυτές τις συνθήκες, τουλάχιστον- μέχρι την επιστροφή. Τότε μπλέκουν σε καβγά με έναν πελώριο, βάναυσο τύπο που πιθανότατα έχει πρόσφατα αποφυλακιστεί. Δε θα περιγράψω λεπτομερώς το τέλος, σε περίπτωση που κάποιος έχει σκοπό να το διαβάσει. Ωστόσο, θα πω πως είναι ένας ύμνος στην γονεϊκή αγάπη, στο ένστικτο του πατέρα ή της μάνας, που είναι δυνατότερο κι από την εφιαλτική ασθένεια που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι. Όσο είναι ζωντανός, μέχρι την τελευταία του στιγμή, ένας γονιός ξέρει ότι υπάρχει κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο που πρέπει να προστατεύει. Αν δεν το ξέρει το μυαλό του, το ξέρει η ψυχή του.
Συμπερασματικά, το Παζάρι των κακών ονείρων ήταν μία όμορφη εμπειρία, με λίγες εξαιρετικές στιγμές. Αρκετές μέτριες, καμμία όμως κακή, κατ’ εμέ. Κι οι εξαιρετικές στιγμές ήταν τόσο, πράγματι, υπέροχες, που δικαιώνουν ολόκληρη τη συλλογή.
Υ.Γ. Περιλαμβάνονταν και δύο ποιήματα, τα οποία δεν θα προσπαθήσω να σχολιάσω, γιατί δε νομίζω πως είμαι σε θέση να εκτιμήσω ή να επικρίνω την ποίηση. Είναι ένας τομέας στον οποίο θα παραμείνω αμέτοχη επ’ αόριστον -μάλλον για πάντα.
Τίτλος: Το παζάρι των κακών ονείρων
Τίτλος πρωτοτύπου: The bazaar of bad dreams
Συγγραφέας: Stephen King
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Έτος έκδοσης: 2017, στην Ελλάδα
ISBN: 978-960-461-780-7
Μετά από δύο πρόσφατα μυθιστορήματα που εγώ προσωπικά θεώρησα πολύ αποτυχημένα (Ό, τι βρεις δικό σου και Αναβίωση), είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι ο αγαπημένος μου συγγραφέας έγραφε πλέον απλώς για να γράφει. Χωρίς έμπνευση, χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς αγάπη. Ωστόσο αυτή η υπέροχη συλλογή διηγημάτων με διέψευσε πανηγυρικά.
Το βιβλίο αποτελείται από είκοσι διηγήματα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο καταλαμβάνει λιγότερες από εκατό σελίδες. Μπορεί να μην είναι όλα εξαιρετικά, μερικά μάλιστα είναι μέτρια, ωστόσο κανένα τους δεν είναι εμπορικό. Το βλέπω ως εξής: αφιλτράριστες σκέψεις του συγγραφέως, κάτι ειλικρινές κι ελεύθερο, μέσα από την ψυχή του. Κανένα τους, ακόμη κι αυτό που γράφηκε για να προμοτάρει το Kindle του Amazon -κυριολεκτικά για να το διαφημίσει- δεν θύμιζαν τον δεσμευμένο τρόπο γραφής που υιοθετούν κάποτε οι περισσότεροι επιτυχημένοι συγγραφείς, εκείνον που αποβλέπει στο να μην ξαφνιάσει καθόλου το καταναλωτικό κοινό, να σταθεί αντάξιο (???) στις προσδοκίες του. Ξέρετε: καλό τέλος, οι καπνιστές πεθαίνουν, οι καλοί χαρακτήρες είναι αποκλειστικά καλοί κι οι κακοί αποκλειστικά κακοί. Το Παζάρι των κακών ονείρων δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου, ούτε λίγο, εμπορικό. Κι αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που με άφησε με μία τόσο ευχάριστη αίσθηση, -σχεδόν αίσθηση ανακούφισης, γιατί ναι, ο Βασιλιάς δεν είναι, τελικά, ξεπουλημένος και τα ρέστα-, αν και δύο μόνο ήταν τα διηγήματα που πραγματικά λάτρεψα:
Κατ’ αρχάς, το Premium Harmony.
Εμπνευσμένο από το συγγραφικό ύφος του Raymond Carver, το ωμό κι αληθινό, αυτό το διήγημα αφηγείται κάτι πολύ συνηθισμένο: μία βόλτα ενός δυσλειτουργικού ζευγαριού και του σκύλου τους, η οποία απλώς θα λήξει κάπως ασυνήθιστα. Είναι ένας άντρας και μία γυναίκα που κάπου στην πορεία σταμάτησαν να νοιάζονται. Ανθρώπινα προβλήματα, η συνήθειά του να καπνίζει κι η δική της παχυσαρκία, έχουν υψώσει ανάμεσά τους ένα τείχος, κι ο γάμος είναι πια γι’ αυτούς μία δυσάρεστη ρουτίνα, ένα πλάκωμα στο κεφάλι.
Σε λίγες μόλις σελίδες, σκέφτεται κανείς -τουλάχιστον εγώ το έκανα-, ότι ο πιο συνηθισμένος δρόμος είναι αυτός ακριβώς, ότι είναι πολύ εύκολο να σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι και να αρχίσεις να δυσφορείς, ότι στο τέλος μετράει μόνο ο εαυτός σου, αφού οι άλλοι σε εμποδίζουν από το να είσαι εσύ.
Είναι ένα πολύ καλό, ιδιόρρυθμο διήγημα, αστείο ίσως με κάποιον ενοχλητικό τρόπο.
Μετά, το Ο Μπάτμαν κι ο Ρόμπιν μπλέκονται σε καβγά.
Πίστευα ότι δε θα με συγκινήσει ποτέ κάποιο ανάγνωσμα αρκετά ώστε να βουρκώσουν τα μάτια μου, αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Σε ευχαριστώ, Βασιλιά, σε προσκυνώ.
Τα πράγματα εδώ είναι επίσης απλά: τίποτε το υπερφυσικό, καμμία ιδιαίτερη δράση. Απλώς ένας μεσήλικας άντρας που πηγαίνει κάθε Κυριακή τον πατέρα του, που πάσχει από αλτσχάιμερ, σε ένα εστιατόριο για να περάσουν λίγο χρόνο μαζί. Τις περισσότερες φορές, ο πατέρας του δεν τον αναγνωρίζει, τον μπερδεύει με τον πρώτο του γιο, νεκρό τα τελευταία σαράντα χρόνια. Εκείνη τη φορά όμως, μία ανάμνησή του είναι ζωντανή: μία γιορτή του Χάλογουιν, πριν πάρα πολλά χρόνια, στην οποία ο ίδιος κι ο -μικρότερος, ο προαναφερθείς μεσήλικας- γιος του ντύθηκαν Μπάτμαν και Ρόμπιν.
Όλα πηγαίνουν καλά -όσο καλά μπορούν να είναι υπό αυτές τις συνθήκες, τουλάχιστον- μέχρι την επιστροφή. Τότε μπλέκουν σε καβγά με έναν πελώριο, βάναυσο τύπο που πιθανότατα έχει πρόσφατα αποφυλακιστεί. Δε θα περιγράψω λεπτομερώς το τέλος, σε περίπτωση που κάποιος έχει σκοπό να το διαβάσει. Ωστόσο, θα πω πως είναι ένας ύμνος στην γονεϊκή αγάπη, στο ένστικτο του πατέρα ή της μάνας, που είναι δυνατότερο κι από την εφιαλτική ασθένεια που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι. Όσο είναι ζωντανός, μέχρι την τελευταία του στιγμή, ένας γονιός ξέρει ότι υπάρχει κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο που πρέπει να προστατεύει. Αν δεν το ξέρει το μυαλό του, το ξέρει η ψυχή του.
Συμπερασματικά, το Παζάρι των κακών ονείρων ήταν μία όμορφη εμπειρία, με λίγες εξαιρετικές στιγμές. Αρκετές μέτριες, καμμία όμως κακή, κατ’ εμέ. Κι οι εξαιρετικές στιγμές ήταν τόσο, πράγματι, υπέροχες, που δικαιώνουν ολόκληρη τη συλλογή.
Υ.Γ. Περιλαμβάνονταν και δύο ποιήματα, τα οποία δεν θα προσπαθήσω να σχολιάσω, γιατί δε νομίζω πως είμαι σε θέση να εκτιμήσω ή να επικρίνω την ποίηση. Είναι ένας τομέας στον οποίο θα παραμείνω αμέτοχη επ’ αόριστον -μάλλον για πάντα.
Last edited by a moderator: