Βίος και πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου ο διπλός τόμος με το Βιο και την πολιτεία του Σκρούτζ απο τον Ντον Ρόσα, το σχεδιαστή που συνέχισε το έργο του Καρλ Μπαρκς. Πρόκειται για την πιο σοβαρή κατα τη γνώμη μου δουλειά που σχετίζεται με το σύμπαν του Μπαρκς και προσπαθεί να μας διηγηθεί την πορεία του Σκρουτζ, απο τη γνωστή του Πρώτη Δεκάρα, μέχρι τη γέννηση του Ντόναλντ και τη δεκαετία του 50.

Οι τόμοι αποτελούνται απο διάφορες αυτοτελείς ιστορίες, η κάθε μια σε διαφορετική χρονολογία, που δείχνουν την πορεία του Σκρουτζ στον περασμένο αιώνα. Εντύπωση κάνει η συνοχή και η πιστότητα στις διάφορες αναφορές του Μπαρκς: Κάθε ιστορία έχει ένα πρόλογο, οπου ο Ρόσα εξηγεί τα στοιχεία απο τις παλιές ιστορίες του Μπαρκς, που του έδωσαν σιγά σιγά το 'μπούσουλα' για το χρονοδιάγραμμά του. Ο Σκρούτζ βλεπετε στις ιστορίες του Μπαρκς έκανε πολλές αναφορές στο παρελθόν, για τις μέρες του στο Κλονταικ και το Γιούκον, και αυτά ακριβώς τα στοιχεία χρησιμοποιεί ο Ρόσα για τη δομή των ιστορίων, και τα οπτικοποιεί!

Απο τις ιστορίες θα περάσουν πρόγονοι γνωστών ηρώων, όπως οι πατέρες των Μουργόλυκων (εμείς μεγαλώσαμε με το όνομα Κακοί Λύκοι), του Κύρου Γρανάζη, του Σκληρόκαρδου και του Ρόμπαξ, καθως και κομπαρσοι σε νεωτερη ηλικια. Δε λειπουν φυσικα και ιστορικες προσωπικοτητες οπως ο Μπουφαλο Μπιλ και ο Ρουσβελτ! Επισης θα γνωρισουμε την οικογένεια του Σκρουτζ, το χτίσιμο του Θησαυροφυλακίου, και πότε πρωτοφόρεσε γυαλιά! :))

Η τελευταία ιστορία κάνει crossover με την πρώτη ιστορία του Μπαρκς οπου πρωτοεμφανίζεται ο Σκρούτζ (Christmas on Bear Mountain, 1947)

Ολοι μας πιστευω απο μικροι διαβαζαμε ιστοριες του Μπαρκς και του Ρόσα με πρωταγωνιστες τα "γνωστά παπιά", αν και πιο συχνα μαλλον διαβάζαμε τις ιταλικές ιστορίες που δημοσιεύονταν στα μικρά τεύχη του "Μίκυ Μάους".

Ομολογώ οτι οσο πέρασαν τα χρόνια, άρχισαν οι ιστορίες να μου φαίνονται πολυ κλισέ και προβλέψιμες και έκανα χρόνια να ασχοληθώ. :o Έδωσα όμως μια ευκαιρία στο συγκεκριμένο έργο και με εντυπωσίασε με τη σοβαρότητα του, την ποιοτητα και την κινηματογραφικη ενταση. Αποτελεί αξιόλογη μυθοπλασία.
 
Last edited:
Ω ναι, αγαπητέ Αντέρωτα, επαυξάνω τα μέγιστα! Αν και, για να είμαστε ακριβείς, η πορεία του Σκρουτζ ΜακΝτάκ πιάνει όχι μόνο τον περασμένο αιώνα, αλλά και τα τέλη του προπερασμένου. :)

Είναι αλήθεια ότι οι παπιο-ιστορίες που δημοσιεύονταν στο Μίκυ Μάους, στα Κλασικά, στο Μίκυ και στο Σούπερ Μίκυ ήταν σχεδιασμένες κυρίως από Ιταλούς, όπως τον εξαιρετικό Ρομάνο Σκάρπα. Πού και πού όμως το περιοδικό δημοσίευε και ιστορίες του Καρλ Μπαρκς. Επομένως γνωρίσαμε και τη δική του αισθητική, αν και σε μικρότερες δόσεις, μέχρι το 1988 που άρχισε να κυκλοφορεί το περιοδικό Κόμιξ. Σ' αυτό, ο Μπαρκς είχε την τιμητική του, αφού σε κάθε τεύχος δημοσιευόταν τουλάχιστον μία ιστορία του.

Όταν μιλάς για διπλό τόμο, προφανώς εννοείς και αυτόν που φέρει τον υπότιτλο: "Τα χαμένα επεισόδια". Αυτόν δυστυχώς δεν τον έχω αγοράσει ακόμη... Σύντομα όμως θα τον έχω κι αυτόν. Έχω εμπιστοσύνη στην τέχνη του Ντον Ρόσα, και είμαι βέβαιος ότι έχει κάνει κι εκεί άριστη δουλειά! Είναι εκπληκτικό ότι έχει σκηνοθετήσει με τόση φροντίδα τα βιώματα του Σκρουτζ, τα οποία στις ιστορίες του Μπαρκς εμφανίζονται ως απλές αναφορές στο παρελθόν!
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Οι ιστοριες του Μπαρκς δε νομιζω να δημοσιευτηκαν ποτε στα εβδομαδιαια τευχη, παρα μονο στην ειδικη μηνιαια εκδοση, τη λεγομενη 'Μεγαλο Μικυ'. Οσο για τις ιταλικες ιστοριες, τις θεωρω 'του σωρού'

Διαβαζα ταυτοχρονα τα δυο βιβλια. Τα χαμενα επεισοδια εχουν ενα χρονοδιαγραμμα με το ποτε συμβαινει το καθ' ένα οποτε τα διάβαζα εναλλάξ, κάθε επεισόδιο όταν έπρεπε :)
 
Ολοι μας πιστευω απο μικροι διαβαζαμε ιστοριες του Μπαρκς και του Ρόσα με πρωταγωνιστες τα "γνωστά παπιά", αν και πιο συχνα μαλλον διαβάζαμε τις ιταλικές ιστορίες που δημοσιεύονταν στα μικρά τεύχη του "Μίκυ Μάους".

Ομολογώ οτι οσο πέρασαν τα χρόνια, άρχισαν οι ιστορίες να μου φαίνονται πολυ κλισέ και προβλέψιμες και έκανα χρόνια να ασχοληθώ. :o Έδωσα όμως μια ευκαιρία στο συγκεκριμένο έργο και με εντυπωσίασε με τη σοβαρότητα του, την ποιοτητα και την κινηματογραφικη ενταση. Αποτελεί αξιόλογη μυθοπλασία.
Ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω, γύρισα στα χρόνια του δημοτικού. Τότε που με μιάμιση δραχμή (αν θυμάμαι) έπαιρνα το εβδομαδιαίο τεύχος από το περίπτερο, στη διαδρομή απ' το σχόλασμα μέχρι το σπίτι. Η μαμά ψιλογκρίνιαζε πάντα "μ' αυτές τις βλακείες που πέταγα το χαρτζιλίκι μου" ή "με τούτα τα χαζοπράγματα που με αποσπούσαν από το σχολικό διάβασμα". Αποτέλεσμα; Κλεινόμουν στο αποχωρητήριο με τις ώρες Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν έπαιρνε και πολλή ώρα να διαβάσεις όλο το τεύχος.
Ενήλικη πλέον, ασχολήθηκα με αναλύσεις και πέρασα στην όχθη την απέναντι από την παιδική θεώρηση. Αξιολόγησα διαφορετικά τα παιδικά μου αναγνώσματα και τα κατηγοριοποίησα: Άλλα τα παπιά και τα κογιότ, άλλα τα κλασσικά εικονογραφημένα κι άλλα τα εξωσχολικά μου βιβλία. Αμα ξαναξεφυλλίζω κάτι το κάνω περισσότερο για τη γλύκα της αναδρομής.
Όμως μέσα στην όλη ευχαρίστηση που αντλούσα από την παπιοοικογένεια, κάτι με τσίμπαγε, εμένα το παιδί: Πώς στην ευχή επιβίωναν τα τρία μικρά; Ποιός φρόντιζε και συντηρούσε τα ανήψια; Ο ένας θείος-σπάγγος κι ο άλλος ανεπρόκοπος. Το μυαλό εκείνης της ηλικίας δεν ήξερε να αποδεχτεί άλλη δομή, άλλο σχήμα πέρα από το "Γονείς-παιδιά-σπίτι-ασφάλεια". Αυτή η αφαιρετική τοποθέτηση ακύρωνε έννοιες δεδομένες.
Ο Μπαρκς κι ο κάθε Μπαρκς, το προσέγγισαν άραγε αυτό ποτέ; Ή με προετοίμαζαν διορατικά, για άλλου είδους κοινωνικές δομές;
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Ο Μικυ και ο Ντοναλντ φυσικα δημιουργηθηκαν για τον κινηματογραφο και αστεια σκετς οποτε δε χρειαζονταν καποιο βαθος.

Ο κοσμος των κομικς "του Ντισνευ" ειναι απο τους κοσμους που ειναι ασαφεις, σε χρονο και διαπροσωοπικες σχεσεις. Σημασια ειχε το σεναριο και η περιπετεια και οχι τα παρελκομενα. Υπθετω ο Μπαρκς αφηνε τα υπολοιπα (τι δουλεια κανει ο Ντοναλντ, ποοι ειναι οι γονεις των μικρων, γιατι δεν μενουν μαζι τους) να τα "υποθεσει" μονος του ο αναγνωστης.

Θυμαμαι ενα καθηγητη μας που τεκμηριωμενα εθαβε τα συγκεκριμενα κομικς, ακριβως για αυτους τους λογους.

Διαβαζοντας αλλα ειδη κομικς και λογοτεχνιας αρχισα να προτιμω ιστοριες με πιο σαφεις και περιπλοκες σχεσεις που παιζουν περιτεχνα το ρολο τους στην ιστορια
 
Last edited:
Εχω την εντύπωση (αν και θα ξέρεις καλύτερα) οτι το αρχικό ραντεβού της ομάδας Ντακ με το αμερικανικό κοινό, ήταν εβδομαδιαίο.Κάπου ανάμεσα 1936 -1945 οι ιστορίες παρουσιάζονταν στα ένθετα των Κυριακάτικων εφημερίδων. Σε ένα λεύκωμα όπου ο Αλ Ταλιαφέρο παρουσιάζει τον Ντόναλντ συγκεκριμένα, βρήκα ιστορίες που ποτέ δεν είχαν φτάσει στα χέρια μου, μέσα από τις παιδικές δικές μας εκδόσεις. Πολύ ανεβασμένες ιδέες και πολύ συνειδητοποιημένοι χαρακτήρες, έστω κι αν παρουσιάζονται ως αφελείς.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Δεν ειχα ιδεα γιαυτο. Που θα μπορουσαμε να δουμε δειγματα απο αυτες τις ιστοριες;

Μηπως θα επρεπε τοτε να μιλαμε για καποιο "ξεπεσμο" των χαρακτηρων; οτι απο συνειδητοποιημενους κατεληξαν σε καρικατουρες
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Το μυαλό εκείνης της ηλικίας δεν ήξερε να αποδεχτεί άλλη δομή, άλλο σχήμα πέρα από το "Γονείς-παιδιά-σπίτι-ασφάλεια.
Ο κοσμος των κομικς "του Ντισνευ" ειναι απο τους κοσμους που ειναι ασαφεις, σε χρονο και διαπροσωοπικες σχεσεις
Δύο πολύ καλές παρατηρήσεις!

Αυτό που προσέχει κανείς εξαρχής στο συγκεκριμένο κόμιξ είναι πως οι οικογενειακές σχέσεις περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε θείους, θείες και ανίψια. Η τυπική οικογένεια γονιών και παιδιών μοιάζει να μην υπάρχει στον κόσμο τού Ντίσνεη. Αυτό είναι κάτι που σε βάζει σε σκέψεις αφού στην πουριτανική Αμερική θα περίμενε κανείς το κλασικό αμερικανικό κόμιξ να προβάλει την τυπική οικογενειακή δομή.

Πραγματικά, τί συμπεράσματα να βγάλεις; Ας το προχωρήσουμε όμως ακόμη πιο πέρα.

Παρατηρούμε λοιπόν πως ο εκάστοτε θείος είναι ανύπαντρος και δεν ζει μαζί με την θεία. Έτσι ο Σκρουτζ ζει μόνος, ο Μίκυ ζει μόνος, ο Γκούφυ έχει το δικό του εργένικο σπιτικό και φυσικά ο Ντόναλντ, που φαίνεται πως έχει την κηδεμονία των Χιούη, Λιούη, Ντιούη, ζει κι αυτός... δίχως την πάπια του. Τα ταίρια τους: η Μίνι και η Νταίζη ακόμη κι η Τζένη τού Σκρουτζ ζουν σε άλλο σπίτι.

Όλα αυτά με κάνουν λοιπόν να σκεφτώ πως το όλο σκηνικό ενδέχεται να είναι έτσι στημένο ώστε να λείπει κάθε υπόνοια για σεξ. Δεν υπάρχουν γονείς που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και οι θείες μένουν σε άλλο σπίτι από τους θείους. Πράγμα που ταιριάζει και με τον πουριτανισμό που διακατέχει την Αμερικανική κοινωνία.
 
Το κομμάτι όπου ο Ντόναλντ ονειρεύεται πως εργάζεται σε καταναγκαστικά και πως είναι υποχρεωμένος να χαιρετά κάθε φορά που περνά μπροστά από το πορτραίτο του Φύρερ, το έχεις συναντήσει; Ξυπνάει και αντικρύζοντας ένα ομοίωμα από το άγαλμα της Ελευθερίας, αναφωνεί πως είναι ευτυχισμένος που ζει στην Αμερική. Την ίδια στιγμή, μια ντομάτα σκάει στο πορτραίτο και με το κόκκινο ζουμί που κυλάει, γράφεται η λέξη End. (Ας παραβλέψουμε αυτό που αναφώνησε. Στο κάτω-κάτω αφορούσε ένα κοινό αμερικανών)

(Φυσικά και μπορώ να σου βρω υλικό για Μάους / Ντακ καθως και (άλλο θέμα) σκίτσα από Marty, Herouard, Fabiano, Moucha, Kirchner κ.λ.π.). Ξενόγλωσσο.
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Τα αμερικανικά κινούμενα σχέδια παίρνουν ξεκάθαρα θέση στα χρόνια τού πολέμου. Όχι μοναχά τού Ντίσνεη αλλά καί τα Looney Tunes (Μπαγκς Μπάνυ κτλ.)
 
Με την αφορμή που μου δώσατε, χτύπησα στο διαδίκτυο για Γεννεαλογικό δέντρο Ντακ. Έχει ενδιαφέρον. Ακόμα και γραφιστικά, απασχόλησε πολλαπλά. Τίποτε απ' αυτά δεν με απασχολούσε όταν διάβαζα τα σνιφ, τα αγκρρ και τα ουάκ :))
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Όλα αυτά με κάνουν λοιπόν να σκεφτώ πως το όλο σκηνικό ενδέχεται να είναι έτσι στημένο ώστε να λείπει κάθε υπόνοια για σεξ. Δεν υπάρχουν γονείς που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και οι θείες μένουν σε άλλο σπίτι από τους θείους. Πράγμα που ταιριάζει και με τον πουριτανισμό που διακατέχει την Αμερικανική κοινωνία.
Οχι μονο. Εγω πχ σαν παιδι-αναγνωστης θα δυσκολευομουν να συμπαθησω και να ταυτιστω με εναν ηρωα που ειναι πχ οικογενειάρχης! Στις παιδικες ιστοριες οι γονεις ειναι κυριως δευτερευοντες χαρακτηρες.

Επισης αν καποιος δημιουργος σκεφτοταν το πιο φυσικο, δηλαδη ο Ντοναλντ να ειναι πατερας των Χ-Λ-Ντ, θα φορτιζε και θα οριοθετουσε εντελως διαφορετικα την ολη σχεση και συμπεριφορα τους. Ετσι οπως βλεπω τον Ντοναλντ να ωρυεται υστερικα σε καποια κουτσουκελα των ανηψιων, δε θα μπορουσα να φανταστω καποιον πατερα να κανει ετσι.

Ακομα, οι σκηνες οπου καποιος κινδυνευει και οι αλλοι πχ τον σωζουν, θα φορτιζοταν πολυ πιο δραματικα, σε σημειο μελό.

Τελικα ναι, το τεχνασμα θειος-ανηψια εχει πολλα πλεονεκτηματα :)
 
Last edited:
Δύσκολο να φανταστεις τον Ντοναλντ ως πατέρα! καταρχήν ο ιδιος μοιαζει να μην εχει ενηλικιωθεί ποτέ αφου τα ανηψια του κάνουν παρατηρήσεις , του δινουν εκωφαντικές συμβουλές και τον βγάζουν απο δυσκολες ιστορίες,αιωνιο παιδι ο Ντοναλντ., ανεπρόκοπος και αργοσχολος πως καταφερνε να συντηρει τα τρια παπια..αλλα ποιανου ειναι τα ανηψια, βρε παιδια, με παρθενογεννηση ηρθα στον Ντισνευ κόσμο;:))))

τα ανηψια δειχνουν καποιες φορες να ειναι οι φυσικοι κηδεμόνες του:))
 
Last edited:
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τα κόμικς αυτά είναι κυρίως για παιδιά, οπότε ας μην περιμένουμε να βλέπουμε και τις ερωτικές περιπτύξεις του Ντόναλντ με την Νταίζη.

Αριάδνη, λίγα τα λόγια σου για τον Ντόναλντ!! Ένας βιοπαλαιστής είναι, ο άνθρωπος, και έχει να ταΐσει και τρία κουτσούβελα που του φόρτωσε η αδερφή του, χώρια τον αρχιτσιγκούναρο θείο του που τον εκμεταλλεύεται για 3 δεκάρες την ώρα! Έχω σκεφτεί πολλές φορές να γράψω κάτι σε ρεαλιστικό πλαίσιο με τον Ντόναλντ, να αποκαταστήσω την φήμη του:))))

Τα ανίψια, μετά Μπαρκς, οπότε και μπήκαν στους Μικρούς Εξερευνητές, έγιναν παιδιά του κατηχητικού:ρ

Ο Βίος και Πολιτεία, τώρα, είναι εξαιρετικό έργο. Κι εγώ, ωστόσο, πλέον μαζεύω μερικά περιοδικά μόνο για συλλεκτικούς και συναισθηματικούς λόγους, αφού εκτός από την αναπόφευκτη ωρίμανση που έρχεται, έχει πέσει κι αισθητά η ποιότητα των ιστοριών (π.χ ο Ρόσα έχει σταματήσει εδώ και 3 χρόνια)
 
Mοντι απο την στιγμη που τον θυμαμαι τον Ντοναλντ όλο σε μια αιωρα ειναι, χα, χα και ξεκουραζεται!!! οταν δεν εκτελει αποστολες για τον μεγάλο θειο!! Τωρα ηλικιακα ισως να μην ήρθε η ωρα να γίνει πατέρας αφου και αυτός και ο Μικυ παρουσιαζονται ως νεαροί δηλ. 20 plus, οποτε η πατρότητα θα ηταν λίγο ακαιρη σε αυτή την φάση μιας εργένικης και ατεκνης ζωής κατα συνεπεια, οντως ο κόσμος τους ειναι ασαφης και φυσικοί νομοι καταλύονται!! σκεφτειτε μονο πόσες φορες ο μαυρος πιτ χτυπά τον Μικυ και κεινος δεν παθαινει τιποτε! πόσες φορες ο Ντοναλντ πέφτει και ειναι ok! πηγαινουν ταξιδια στην ζούγκλα και βγαινουν αλώβητοι!!!!!!! πηγαινουν στην σεληνη και πίνουν καφέ, οπως εμεις στην πλατεια της πόλης μας ...:))))αυτό που με αναστατωνει ειναι οτι τα κομικς δεν γεράζουν ποτε:ωιμέ:σε αντιθεση με μας!

Την καταγωγη τους οι Μακ Ντακ ίσως την ελκουν απο την Σκωτία, γιατι θυμάμαι μια ιστορία για εναν πρόγονο του Σκρουτζ ,ευγενή και τσιφούτη βεβαιως, βεβαιως απο τα κάστρα της Σκωτίας, να ερχεται στον Σκρουτζ σαν φαντασμα και να τον ταραζει..

επιτελους να μάθουμε για την εμμονη του Σκρουτζ με την τυχερή δεκάρα αλλά και άλλες πτυχες της παπιοζωής του!!τελικά υπήρχε και γι΄αυτον γυναικα η Τζενη, νομιζα πως με το μόνο πραγμα που είχε ερωτα αληθινό , ηταν τα λεφτά:μουάχαχα:!

απο οτι καταλαβα η ιδεα ηταν του Ντισνευ ενω τα σχεδια εγιναν απο τον Ροσα και οι διάλογοι απο τον Μπαρκς, εξου και η εγκυκλοπαιδεια, ελπίζω να μην τα μπερδευω!!
 
Last edited:

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τα κόμικς αυτά είναι κυρίως για παιδιά, οπότε ας μην περιμένουμε να βλέπουμε και τις ερωτικές περιπτύξεις του Ντόναλντ με την Νταίζη.
Δεν μιλάμε για περιπτύξεις, για το αυτονόητο λέμε: να έχουν τον μπαμπά τους και την μαμά τους λένε. Ειδικά σήμερα, επικρατεί μια διαφορετική παιδαγωγική άποψη, πως μπορούμε και πρέπει να εξηγούμε την διαδικασία τής γέννησης ενός ανθρώπου στα παιδιά με έναν απλό και ειλικρινή τρόπο (ο μπαμπάς που αγαπάει πολύ την μαμά έβαλε ένα σποράκι μέσα της κτλ. κτλ.)

Κι εγώ, ωστόσο, πλέον μαζεύω μερικά περιοδικά μόνο για συλλεκτικούς και συναισθηματικούς λόγους, αφού εκτός από την αναπόφευκτη ωρίμανση που έρχεται, έχει πέσει κι αισθητά η ποιότητα των ιστοριών (π.χ ο Ρόσα έχει σταματήσει εδώ και 3 χρόνια)
Πολύ αλήθεια αυτό. Πριν μερικούς μήνες αγόρασα ένα τεύχος κλασικά και η χαμηλή ποιότητα (βλέπεις, προσπαθώ να μην πω ανοησία) τής ιστορίας μέσα με στεναχώρησε. Δεν νομίζω πως θα ξαναπάρω μικυμάου.

Την καταγωγη τους οι Μακ Ντακ ίσως την ελκουν απο την Σκωτία, γιατι θυμάμαι μια ιστορία για εναν πρόγονο του Σκρουτζ ,ευγενή και τσιφούτη βεβαιως, βεβαιως απο τα κάστρα της Σκωτίας, να ερχεται στον Σκρουτζ σαν φαντασμα και να τον ταραζει..
Χαρακτηριστικό το πρόθημα Μακ και νομίζω πως η έμπνευση είναι πάνω στο στερεότυπο που θέλει τους Σκοτσέζους τσιγκούνηδες.

απο οτι καταλαβα η ιδεα ηταν του Ντισνευ ενω τα σχεδια εγιναν απο τον Ροσα και οι διάλογοι απο τον Μπαρκς, εξου και η εγκυκλοπαιδεια, ελπίζω να μην τα μπερδευω!!
Ο Ντίσνεη δημιούργησε τους ήρωες και έπειτα κατάφερε να αναγάγει το δημιούργημά του σε τεράστια βιομηχανία όπου απλά άλλοι δημιουργοί δουλευάν γι' αυτόν ζωγραφίζοντας κόμιξ που φέραν την δική του υπογραφή αντί για την δική τους και, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε πουθενά μήτε μια απλή αναφορά στον πραγματικό δημιουργό. Απλά, ύστερα από τόσες δεκαετίες τεράστιες επιτυχίας, βγήκαν στην επιφάνεια οι δημιουργοί κι επιτέλους τους αποδόθηκαν ονομαστικά τα δημιουργήματά τους.
 
Δεν ξέρω στην ίδια σειρά αν ανηκουν και βιβλία όπως οι τελευταίοι επίγονοι του Καρλ Μπανκς, πάντως οι τιμές τσιμπημένες:(!αν αξίζει όμως τον κόπο...
 
Ο Ροσα εγινε ο αγαπημενος μου απο την πρωτη στιγμη που διαβασα ιστορια του. Θυμαμαι ποσο τελειες ηταν ολες οι δικες του ιστοριες, ποσο χιουμορ ειχαν και ποσο καταπληκτικα ηταν τα σκιτσα του, τοσο που εγω που δεν προσεχα ποτε τους δημιουργους των ιστοριων που διαβαζα, μπηκα στη διαδικασια να ψαχτω. Η πιο αγαπημενη μου ιστορια του ειναι "Ο δρομος για το Ελ Ντοραντο", που πραγματικα τη λατρευω κ δε χορταινω να την ξαναδιαβαζω. Και φυσικα το επος του Βιου και της Πολιτειας και τα Χαμενα Επεισοδια. Ο Ροσα εκανε τεραστιο εργο για τους λατρεις των παπιων. Δυστυχως δεν του φερθηκαν καλα εδω στην Ελλαδα, καθως οι τομοι που κυκλοφορουν τωρα με τιτλο "Βιβλιοθηκη Κομιξ" εχουν νομιζω αποκλειστικα δικες του ιστοριες, χωρις ομως να τον εχουν ενημερωσει κ σιγουρα χωρις να τον πληρωνουν τιποτα. Γι'αυτο κ δεν αναφερουν πουθενα το ονομα του, ομως για οσους ξερουν ειναι ξεκαθαρο τινος ειναι αυτη η καταπληκτικη δουλεια κ αυτα τα λεπτομερη σκιτσα! Τον λατρευω γιατι οι ιστοριες του εχουν δραση, γιατι εχω μαθει πολλα πραγματα απο τις ιστορικες αναδρομες του, γιατι στο φοντο καθε καρε του εκτυλισσεται μια ακομα ιστορια συνηθως, για τις καταπληκτικες ατακες του, για την αγαπη του για τον Σκρουτζ που κι εγω αγαπω εξαιτιας του παρα πολυ, γιατι καθε φορα που θα διαβασω ακομα κ μια μικρη ιστοριουλα του θελω να γινω σχεδιαστρια κομιξ εκεινη τη στιγμη! Λατρευω γενικα τις ιστοριες που περιλαμβανουν κυνηγι θυσαυρου, επισκεψη στο καστρο των Μακντακ στη Σκωτια, και αντιπαλο ειτε τη Ματζικα, ειτε τον Χρυσοκουκη. Κυριως λατρευω το οτι οι περισσοτερες ιστοριες του Ροσα ειναι τεραστιες κ χορταστικες κ εχουν ποιοτητα! (κατι που λειπει εμφανως απο τις ιστοριες του περιοδικου Κομιξ εδω κ μερικα χρονια)

Επισης να προσθεσω οτι η Τζενη δεν ειναι η κοπελα του Σκρουτζ, απλως τον θελει, ειναι εντελως μονοπλευρο και δε θα μπορουσε ποτε να την ερωτευτει γιατι η καρδια του ηταν απο παλια δοσμενη σε μια αλλη ξανθια καμπαρετζου στο Ντωσον.

Μοντι αν ακομα το αγοραζεις το Κομιξ (εγω σταματησα) ακουσα οτι ή αυτον ή τον επομενο μηνα θα δημοσιευτει ιστορια του Ροσα, καποια απο τα Χαμενα Επεισοδια δε θυμαμαι ποια...
 
Top