Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Έχει καμιά ώρα που τελείωσα το Κάλεσμα του Ξίφους.
Δυστυχώς δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα καθαρά και μόνο εξαιτίας της διάθεσής μου.
Το ίδιο το βιβλίο για τους λάτρεις του φανταστικού είναι υπέροχο, καλογραμμένο
και βρήκα έναν ακόμα κακόψυχο χαρακτήρα που κλέβει την παράσταση και πραγματικά μου αρέσει.
Δυστυχώς δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα καθαρά και μόνο εξαιτίας της διάθεσής μου.
Το ίδιο το βιβλίο για τους λάτρεις του φανταστικού είναι υπέροχο, καλογραμμένο
και βρήκα έναν ακόμα κακόψυχο χαρακτήρα που κλέβει την παράσταση και πραγματικά μου αρέσει.
Τα Παιδιά του Χούριν ολοκλήρωσα και επίσημα σήμερα, διαβάζοντας το παράρτημα με τα σχόλια του Κρίστοφερ, το οποίο αν και βρήκα ενδιαφέρον, το βαριόμουν κάπως. Κατά τα άλλα η ιστορία εξαιρετική.
Την Κίρκη της Madeline Miller. Ένα πολύ ωραίο βιβλίο με τρομερούς συμβολισμούς γύρω από τη γυναίκα και τον ρόλο της στην κοινωνία. Γνωστοί και άγνωστοι μύθοι δοσμένοι μέσα από τη ζωή και τη ματιά της μάγισσας-θεάς. Ζητήματα, όπως η θνητότητα, η επιβολή ισχύος, η μοναξιά, ο έρωτας, το νόημα της ζωής, πλεγμένα αριστοτεχνικά μέσα στην πλοκή του. Αλλά και θέματα της γυναίκας δοσμένα με εξαιρετική τέχνη: του ρόλου της, της μητρότητας, της γυναικείας δύναμης, της καταπίεσής της από την πατριαρχική κοινωνία Πραγματικά το απόλαυσα και το ρούφηξα παρά τον όγκο του. Ένα βιβλίο που αξίζει καθένας να το διαβάσει.
@ΚρίτωνΓ Το έχω στη λίστα μου και η κριτική σου μου δίνει ακόμα ένα έναυσμα να το διαβάσω. Το Τραγούδι του Αχιλλέα της ίδιας που διάβασα πριν καιρό, μου φάνηκε ανέλπιστα καλό γιατί η συγγραφέας σεβάστηκε το έπος της Ιλιάδας και έδωσε μια όμορφη διάσταση, πιο ανθρώπινη, στον μύθο του Τρωικού πολέμου. Αν κρίνω από τη κριτική σου έχει κάνει το ίδιο και μ'αυτό το βιβλίο της.
Τελείωσα αυτές τις μέρες το "Περί τέχνης, λόγου και ζωής" του Τζ. Στάινερ.
Ουσιαστικά το βιβλίο είναι δοκίμια και άρθρα του Στάινερ στους New Yorker.
Όλα είναι πολύ ενδιαφέροντα (κάποια εξαιρετικά) και καλύπτουν πάρα πολλά πεδία, από λογοτεχνία και γλωσσολογία μέχρι ανθρωπολογία και ιστορία. Ο Στάινερ ήταν πολυμαθής και ειλικρινά σε παρασέρνει στο να πας σε ένα βιβλιοπωλείο και να το ξετινάξεις!!
Σε πολλά θέματα εμβαθύνει τόσο πολύ, που αν δεν είναι κάποιος εξοικειωμένος με το αντικείμενο δεν μπορεί να ακολουθήσει τους συλλογισμούς του. Παρ' όλα αυτά εγώ δεν βαρέθηκα, γιατί και εκεί που δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτα απολάμβανα τη γραφή και την οξυδέρκεια του συγγραφέα.
Θα ήθελα να διαβάσω αλλά δύο βιβλία του, Το Errata και το Μετά την Βαβέλ, αλλά δυστυχώς είναι και τα δύο εξαντλημένα...
Ουσιαστικά το βιβλίο είναι δοκίμια και άρθρα του Στάινερ στους New Yorker.
Όλα είναι πολύ ενδιαφέροντα (κάποια εξαιρετικά) και καλύπτουν πάρα πολλά πεδία, από λογοτεχνία και γλωσσολογία μέχρι ανθρωπολογία και ιστορία. Ο Στάινερ ήταν πολυμαθής και ειλικρινά σε παρασέρνει στο να πας σε ένα βιβλιοπωλείο και να το ξετινάξεις!!
Σε πολλά θέματα εμβαθύνει τόσο πολύ, που αν δεν είναι κάποιος εξοικειωμένος με το αντικείμενο δεν μπορεί να ακολουθήσει τους συλλογισμούς του. Παρ' όλα αυτά εγώ δεν βαρέθηκα, γιατί και εκεί που δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτα απολάμβανα τη γραφή και την οξυδέρκεια του συγγραφέα.
Θα ήθελα να διαβάσω αλλά δύο βιβλία του, Το Errata και το Μετά την Βαβέλ, αλλά δυστυχώς είναι και τα δύο εξαντλημένα...
Τελείωσα ενα graphic novel.
Κατα πρώτον, χωροχρονικό ταξίδι με διαφορα κενά.
Κατα δευτερον, η πλόκή;!;! Εκει να δεις σαφήνεια: sci-fi_mystery_ love_story
Κατα τρίτον, μερικοί διαλογοι δεν χωρούσαν μεσα στις βινιέτες. Δηλαδή, πραγματικά, τι τσιγκουνιες;!
Κατα πρώτον, χωροχρονικό ταξίδι με διαφορα κενά.
Κατα δευτερον, η πλόκή;!;! Εκει να δεις σαφήνεια: sci-fi_mystery_ love_story
Κατα τρίτον, μερικοί διαλογοι δεν χωρούσαν μεσα στις βινιέτες. Δηλαδή, πραγματικά, τι τσιγκουνιες;!
@Φαροφύλακας το concept της ιστοριας έχει ενδιαφερον, αλλά μπαζει απο διαφορα σημεια σε ολη της την εκτελεση και το ξεδίπλωμα.
Εχει πολυ ωραιες, πολυχρωμες εικόνες, και απο εικονα σε εικονα, αντιλαμβανεσαι μια χαρα τη συναισθηματικη κατασταση των ηρωων, αλλα και τι συμβαινει με το σωμα και το μυαλο του ήρωα, μεσω των χωροχρονικών μεταβασεων, εχει αρχη μεση τελος (με αυτη τη σειρα) και οση εκταση χρειαζεται. Νομιζω χωλαινει στο κομματι της συνεκτικοτητας και της συνοχης.
Εχει πολυ ωραιες, πολυχρωμες εικόνες, και απο εικονα σε εικονα, αντιλαμβανεσαι μια χαρα τη συναισθηματικη κατασταση των ηρωων, αλλα και τι συμβαινει με το σωμα και το μυαλο του ήρωα, μεσω των χωροχρονικών μεταβασεων, εχει αρχη μεση τελος (με αυτη τη σειρα) και οση εκταση χρειαζεται. Νομιζω χωλαινει στο κομματι της συνεκτικοτητας και της συνοχης.
Πρωί πρωί τελείωσα το 100 χρόνια μοναξιά. Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Αναφέρεται στην ιστορία μιας οικογένειας και την δημιουργία ενός χωριού. Το πρόβλημα με τα παραπλήσια ονόματα όντως υπάρχει, δεν πτοήθηκα όμως, συνέχιζα το διάβασμα κι ας μην καταλαβαίνω για ποιον χαρακτήρα ακριβώς διαβάζω. Είναι ένα ευχάριστο, αναγνωστικα, βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος του. Με κράτησε σε αγωνία η ιστορία του και δεν έκανε κοιλιά πουθενά. Θα το σύστηνα ακόμα και για καλοκαιρινό ανάγνωσμα στην παραλία.
@Ειφφελ
Και να μην αρέσει σε κάποιον αυτό το βιβλίο, είναι αδύνατο να μην θαυμάσει την ιδιοφυή σκέψη και γραφή του Μάρκες.
Ένα τέτοιο βιβλίο δεν γράφεται εύκολα και είναι αξιοθαύμαστο πως όλες οι ιστορίες συγκλίνουν σε ένα κόσμο που ουσιαστικά είναι υποταγμένος στην πένα του συγγραφέα.
Παρεμπιπτόντως, ομοιότητες με το βιβλίο παρουσιάζει το "Το αρχέγονο και άλλοι καιροί" της Όλγας Τόκαρτσουκ.
Λίγο πιο σκοτεινό το δημιούργημα της Τόκαρτσουκ αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει αυτό του Μάρκες.
Πάντως πατάν αμφότερα στον λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό!
Και να μην αρέσει σε κάποιον αυτό το βιβλίο, είναι αδύνατο να μην θαυμάσει την ιδιοφυή σκέψη και γραφή του Μάρκες.
Ένα τέτοιο βιβλίο δεν γράφεται εύκολα και είναι αξιοθαύμαστο πως όλες οι ιστορίες συγκλίνουν σε ένα κόσμο που ουσιαστικά είναι υποταγμένος στην πένα του συγγραφέα.
Παρεμπιπτόντως, ομοιότητες με το βιβλίο παρουσιάζει το "Το αρχέγονο και άλλοι καιροί" της Όλγας Τόκαρτσουκ.
Λίγο πιο σκοτεινό το δημιούργημα της Τόκαρτσουκ αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει αυτό του Μάρκες.
Πάντως πατάν αμφότερα στον λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό!
Σήμερα -χθες βασικά- τελείωσα το Κόμη του Μόντε Κρίστο.
Πρώτη επαφή με τον Δουμά
Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα σε ηχητικό.
Ήταν πραγματικό πολύωρο... κάπου 40 ώρες.
Σε γενικά πλαίσια μου άρεσε, αλλά δεν ξετρελάθηκα όπως περίμενα.
Φυσικά καμία σχέση με την ταινία του 2002, η οποία μου είχε αρέσει, που εκτός από την περίοδο του Νταντές στη φυλακή, η εκδίκηση εξελίσσεται γρήγορα. Στο βιβλίο αντιθέτως, του παίρνει 10+ χρόνια για να ολοκληρώσει την εκδίκησή του. Τα ένοιωσα αυτά τα χρόνια.
Ο Δουμάς εστιάζει πάρα πολύ στον χαρακτήρα και την εξέλιξη αυτού και η ιστορία έχει αρκετές κορυφώσεις και όχι μια μεγάλη όπως θα το περίμενε κάποιος.
Επίσης το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία σε ιντριγκάρει από μόνο του.
Αν εξαιρέσω τα κουραστικά στοιχεία, είναι μια ωραία ιστορία εκδίκησης, μοναξιάς και εξιλέωσης μέσα από την αγάπη.
Πρώτη επαφή με τον Δουμά
Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα σε ηχητικό.
Ήταν πραγματικό πολύωρο... κάπου 40 ώρες.
Σε γενικά πλαίσια μου άρεσε, αλλά δεν ξετρελάθηκα όπως περίμενα.
Φυσικά καμία σχέση με την ταινία του 2002, η οποία μου είχε αρέσει, που εκτός από την περίοδο του Νταντές στη φυλακή, η εκδίκηση εξελίσσεται γρήγορα. Στο βιβλίο αντιθέτως, του παίρνει 10+ χρόνια για να ολοκληρώσει την εκδίκησή του. Τα ένοιωσα αυτά τα χρόνια.
Ο Δουμάς εστιάζει πάρα πολύ στον χαρακτήρα και την εξέλιξη αυτού και η ιστορία έχει αρκετές κορυφώσεις και όχι μια μεγάλη όπως θα το περίμενε κάποιος.
Επίσης το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία σε ιντριγκάρει από μόνο του.
Αν εξαιρέσω τα κουραστικά στοιχεία, είναι μια ωραία ιστορία εκδίκησης, μοναξιάς και εξιλέωσης μέσα από την αγάπη.
Last edited:
@Σελεφά Είχα διαβάσει για πρώτη φορά τον Κόμη του Μόντε Κρίστο όταν ήμουν 12-13 χρονών. Ήταν πλήρης έκδοση-δύο χοντροί τόμοι-τους οποίους διάβασα μονορούφι και είχα ξετρελαθεί με την ιστορία του Νταντές. Πριν λίγα χρόνια όμως το ξαναδιάβασα/άκουσα (στη δουλειά το άκουγα, στο σπίτι το διάβαζα κανονικά) και η γοητεία του έχει ξεθωριάσει λίγο στα μάτια μου. Όπως λες η ή ιστορική περίοδος που περιγράφει είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και η ίδια η ιστορία εκδίκησης του Κόμη Μόντε Κρίστο είναι συναρπαστική. Αλλά ο Δουμάς, ο οποίος παρεμπιπτόντως πληρωνόταν για κάθε λέξη που έγραφε, το παράκανε εδώ με το πλατιασμα, κάτι περιγραφές ατελείωτες, κάτι διάλογοι επιπέδου Φώσκολου ( " Τι εννοείς, Βίρνα;;"), πραγματικά βογκηξα να το τελειώσω. Οι Τρεις Σωματοφύλακες από την άλλη είναι ένα βιβλίο που δεν με κούρασε ποτέ - το έχω διαβάσει τουλάχιστον 6 φορές από όσες θυμάμαι - έχει μια φρεσκάδα η οποία δεν ξεφτίζει όσες φορές και να το διαβάσω.
Όντως ισχύει αυτό, αλλά ο Κόμης για μένα έχει διαχρονική αξία παρά το πλάτιασμα, από την άλλη ο συγγραφέας που επίσης πληρωνόταν με την λέξη ήταν ο Μπαλζακ και εκεί δεν έχουμε διαλόγους αλλά εξαντλητικές περιγραφές επίπλων...Κάτσε τώρα να διαβάσεις πόσο όμορφα σκαλισμένο ήταν το υποπόδιο που απλώνει τα πόδια της που φοράει δαντελένιες κάλτσες και δερμάτινα γοβάκια η μαντάμ...