Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Δυστυχώς, ο Μάγος τελειωσε.
Κι ειναι απο κεινες τις φορές που τελειωνω ενα βιβλίο με ενα αισθημα λυπης και απωλειας καλής, πολυ καλής, παρέας.
Διαβάζω ενα σουπερ εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλιαράκι που εχει ταχεις ρυθμού αλλά, αν κρινω απο το πρώτο κεφάλαιο, έχω την αισθηση οτι πετάγεται απο τη μια ιστορική περιοδο στην άλλη, επανεξετάζοντας μια συζητηση του 16ου αιώνα ανάμεσα στους Λας Καζας και Σεπουλβεδα -ιερέας ο πρώτος ουμανιστής, φιλόσοφος ο δεύτερος- για τους Ινδιάνους της Αμερικής και για το τι δικαιολογεί, (αν δικαιολογείται) την επέμβαση σε άλλους πολιτισμους, με πρόσχημα τη βαρβαρότητα (τοτε) και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (στον 20ο αιώνα, μετά τη δημιουργία του ΟΗΕ).
Νομίζω οτι ο συγγραφέας του καπου εκει οδηγει τη σκέψη του, οτι δηλαδή κάθε φορά η ρητορική ειναι ίδια και απαράλλαχτη και η υπόθεση οτι τέτοιες ιδέες είναι καθολικές και ενσωματωμένες στο φυσικό δίκαιο δεν ειναι πειστική, αντιθέτως είναι γέννημα της ευρωπαϊκής σκέψης και αποτελει πρόσχημα για την επιβολή του δυνατοτερου στον πιο αδύναμο. Ομως, στις πενηντα σελίδες που διάβασα, φαινεται απλώς να μενει στις διαχρονικές ομοιότητες των παρεμβάσεων που περιγράφει χωρις να εμβαθυνει παραπάνω, χωρις να ακουω τη δικη του φωνή ακομη, παρα μονο μια παραθεση απόψεων άλλων.
Νομίζω οτι ο συγγραφέας του καπου εκει οδηγει τη σκέψη του, οτι δηλαδή κάθε φορά η ρητορική ειναι ίδια και απαράλλαχτη και η υπόθεση οτι τέτοιες ιδέες είναι καθολικές και ενσωματωμένες στο φυσικό δίκαιο δεν ειναι πειστική, αντιθέτως είναι γέννημα της ευρωπαϊκής σκέψης και αποτελει πρόσχημα για την επιβολή του δυνατοτερου στον πιο αδύναμο. Ομως, στις πενηντα σελίδες που διάβασα, φαινεται απλώς να μενει στις διαχρονικές ομοιότητες των παρεμβάσεων που περιγράφει χωρις να εμβαθυνει παραπάνω, χωρις να ακουω τη δικη του φωνή ακομη, παρα μονο μια παραθεση απόψεων άλλων.
Last edited:
Διαβάζω το Foolproof του Sander van den Linder που έχει ως θέμα την παραπληροφόρηση στις μέρες μες και από τα πρώτα δύο κεφάλαια μου φαίνεται καλά τεκμηριωμένο.
Έχει γούστο όμως στο τέλος του βιβλίου να πει ο συγγραφέας ότι όλα όσα έγραψε ήταν fake για να δοκιμάσει την ικανότητά του αναγνώστη να ξεχωρίζει αληθινές και ψεύτικες πληροφορίες. Θα πάω να τον δείρω τότε. 
Διαβάζω με προσπάθεια έχω να πω το "Κάποτε στο Χόλιγουντ". Είναι το βιβλίο του Ταραντίνο που γυρίστηκε και ταινία. Αμερικανιά μέχρι στιγμής, δηλαδή ριχή ιστορία.
Διαβάζω ενα βιβλιο-τρολ και πολύ το διασκεδάζω 
Έχω ξεκινήσει εδώ και κάποιες μέρες το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Δράκου της Πρέσπας.
Για ακόμη μια φορά διαπιστώνω πόσο μου ταιριάζει η Μπουραζοπούλου σαν συγγραφέας! Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
Η συγγραφέας πάλι εκμεταλλεύεται ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, όπως έκανε και σε άλλα βιβλία της, και γύρω από αυτό στήνει το σκηνικό που θέλει, αφήνοντας τον αναγνώστη να πιστεύει πως κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο!
Για ακόμη μια φορά διαπιστώνω πόσο μου ταιριάζει η Μπουραζοπούλου σαν συγγραφέας! Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
Η συγγραφέας πάλι εκμεταλλεύεται ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, όπως έκανε και σε άλλα βιβλία της, και γύρω από αυτό στήνει το σκηνικό που θέλει, αφήνοντας τον αναγνώστη να πιστεύει πως κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο!
Όχι να μην μου κάνεις!
Το δεύτερο τόμο τον διάβασες;;
Το δεύτερο τόμο τον διάβασες;;
Θέλεις να κάνουμε buddy - reading;;; 
Θα το θελα πολυ, μιας και το εχω και θα το διαβασω, αλλά ξερω ότι δεν θα μπορώ να ειμαι συνεπής στον σχολιασμό
και ξερω οτι δεν σηκωνεις πολλά πολλά.
(ασε που μας κρεμασες στον Μαρκο Αυρηλιο, καλά πηγε κι αυτό...)
Λίγα λίγα;!
Απο τρολ σε τρολ το πάω.Διαβάζω ενα βιβλιο-τρολ και πολύ το διασκεδάζω
Αν ημουν το ίδιο το βιβλίο, θα ζητούσα επιτακτικά μιαν επαναμετάφραση, επανεπιμέλεια και ενα γενικότερο ρετους, μιας και μοιαζει κάπως παρωχημένο. Γοργοδιάβαστο, ευχαριστο και χωρίς πολύ προβληματισμο. Ωραιο, πολύ ωραίο.
Διαβάζω τελευταίως το Utopia Avenue του Μίτσελ και παράλληλα το Η Βιολογία της Ομοφυλοφιλίας.
Το βιβλίο του Μίτσελ αναφέρεται στη δημιουργία μιας μπάντας ονόματι Utopia Avenue και χρονολογείται τη δεκαετία του '60 στη μητρόπολη της ροκ / ποπ / εναλλακτικής μουσικής, το Λονδίνο. Η ιστορία είναι γεμάτη μουσική και ιστορίες που συνδέονται με τα μέλη της μπάντας. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα παρ' όλον το μεγάλο όγκο του και μέχρι στιγμής ο συγγραφές κερδίζει πόντους στην εκτίμησή μου.
Η βιολογία της ομοφυλοφιλίας είναι ότι πιο κατατοπιστικό και τεκμηριωμένο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής σχετικά με το θέμα.
Ο Jacques Balthazart καταρρίπτει ταμπού, ανυπόστατες θεωρίες και βάζει το θέμα στη σωστή του θέση. Θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους, ειδικά τελευταίως που ακούγονται απόψεις και αφορισμοί, τα οποία μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν σε υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους.
Το βιβλίο του Μίτσελ αναφέρεται στη δημιουργία μιας μπάντας ονόματι Utopia Avenue και χρονολογείται τη δεκαετία του '60 στη μητρόπολη της ροκ / ποπ / εναλλακτικής μουσικής, το Λονδίνο. Η ιστορία είναι γεμάτη μουσική και ιστορίες που συνδέονται με τα μέλη της μπάντας. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα παρ' όλον το μεγάλο όγκο του και μέχρι στιγμής ο συγγραφές κερδίζει πόντους στην εκτίμησή μου.
Η βιολογία της ομοφυλοφιλίας είναι ότι πιο κατατοπιστικό και τεκμηριωμένο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής σχετικά με το θέμα.
Ο Jacques Balthazart καταρρίπτει ταμπού, ανυπόστατες θεωρίες και βάζει το θέμα στη σωστή του θέση. Θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους, ειδικά τελευταίως που ακούγονται απόψεις και αφορισμοί, τα οποία μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν σε υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους.
Διαβάζω το Ο βραζιλιάνικος αγριόγατος του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Είπα να ξεκινήσω και τη σειρά μυστηρίου Aldina των εκδόσεων Gutenberg. Απολαυστικό!
Μολις τελειωσα το V13 του Εμμανουελ Καρερ και ήταν οτι καλύτερο μη μυθοπλασιας έχω διαβάσει τα τελευταία χρονια. Ενα μεγαλειωδες βιβλίο απο έναν σπουδαίο συγγραφεα. Προκειται για ενα δικαστικό χρονικό της δικης για τις τρομοκρατικες επιθεσεις στο Παρισι τον Νοεμβριο του 2015. Τρεις ταυτοχρονες επιθεσεις, στο Σταν ντε Φρανς, σε μια γειτονια με κατι καφέ και στο Μπατακλαν οπου υπηρχαν και τα περισσότερα θυματα. Δικαζονταν καμμια δεκαρια ατομα που ειτε έιχαν ενεργό ρολο ειτε δευτερευων ρόλο στις επιθέσεις. Διεξηχθησε η μεγαλυτερη ποινική δικη στην ιστορια της Γαλλιας με 2000 ενάγοντες και πανω απο 300 δικηγορους, διηρκησε δεκα μηνες και ο Καρερ καλυψε αυτην την δικη για λογαριασμό ενος γαλλικου περιοδικου.
Παμε τωρα στα του βιβλίου. Πραγματικα αυτες τις μέρες που το διαβαζα με ειχε συνεπαρει τελειως. Το πρωτο μερος του βιβλίου ειναι και το πιο επωδυνο καθως υπαρχουν οι καταθεσεις των μαρτυρων, επιζωντων κυρίως απο το Μπατακλαν και γονιων που έχασαν τα παιδια τους. Η αφηγηση του Καρερ ειναι καθηλωτικη. Συνοψιζει καποιες απο αυτες τις καταθεσεις και τις καταγραφει με ευαισθησια, με μια εκπληκτικη ενσυναισθηση χωρις να γινεται μελοδραματικος και περιβάλλει όλα τα θυματα με μια συγκινητικη στοργή.
Μετα περναει στα γεγονοτα, προσπαθει να ξετυλιξει όλο αυτο το κουβαρι εκεινης της νυχτας αλλα και των επομενων ημερων μεχρι να συλληφθουν οι τρομοκρατες, οσοι δεν ανατιναχθηκαν δηλαδη, μετα ακολουθουν οι απολογίες , οι αγορευσεις των δικηγορων κ.λ.
Παραλληλα ο Καρερ μενοντας αποστασιοποιημενος καταπιανεται με πολλα θεματα. Με την τρομοκρατια, πως καταληγει καποιος να γινεται μακελαρης καμικαζι αυτοκτονίας, τις ευθυνες που φέρει και η Δυση σε αυτό, πως είχε αναπτυχθει το Νταες εκεινα τα χρονια στην Συρια και πως ελκυε τους νεους, με το δικαστικό συστημα στην Γαλλια αλλα και την δικαιοσυνη γενικότερα και όλα αυτα με μια διαπεραστική και διεισδυτική ματιά που με εκανε να δω τα πραγματα καπως διαφορετικά.
Επισης αξιοσημειωτο είναι οτι ο Καρερ ασχοληθηκε και με αυτους που συνηθως δεν ασχολείται κανείς. Και αναφερομαι στους γονεις των θυτων. Στους γονεις που ξαφνικα μαθανε οτι ο γιος τους αφου εκτελεσε δεκαδες ατομα μετα ανατιναχθηκε. Γιατι υπηρχαν και γονεις εντιμοι οικογενειαρχες, που δεν ηταν φανατικοι μουσουλμάνοι, ουτε καν, και βλεπανε ξαφνικα τα παιδια τους απο την εφηβεια τους να αρχιζουν να φανατιζονται. Αναφερεται και σε μια περιπτωση ενος ζευγαριου που βλεπανε οτι το παιδι τους ειχε ριζοπαστικοποιηθει και με κινδυνο της ζωης τους ταξιδεψανε στην Συρια ωστε να τον τραβηξουν αλλα πεσανε σε τοίχο.
Οσο για τον Καρερ με συγκινησε η αφοσίωση του και η ευαισθησία του, η γραφη του ειναι σαγηνευτική και πρεπει να είσαι μεγαλος μαστορας για να καταφερεις σε ένα βιβλίο 250 σελιδων να καλυψεις και να εμβαθυνεις σε τόσα πολλά και σοβαρα θέματα και να το κανεις ολοκληρωμένα και με επάρκεια. Προκειται για κατορθωμα. Εμμανουελ Καρερ υποκλίνομαι στο ταλεντο σου!
Παμε τωρα στα του βιβλίου. Πραγματικα αυτες τις μέρες που το διαβαζα με ειχε συνεπαρει τελειως. Το πρωτο μερος του βιβλίου ειναι και το πιο επωδυνο καθως υπαρχουν οι καταθεσεις των μαρτυρων, επιζωντων κυρίως απο το Μπατακλαν και γονιων που έχασαν τα παιδια τους. Η αφηγηση του Καρερ ειναι καθηλωτικη. Συνοψιζει καποιες απο αυτες τις καταθεσεις και τις καταγραφει με ευαισθησια, με μια εκπληκτικη ενσυναισθηση χωρις να γινεται μελοδραματικος και περιβάλλει όλα τα θυματα με μια συγκινητικη στοργή.
Μετα περναει στα γεγονοτα, προσπαθει να ξετυλιξει όλο αυτο το κουβαρι εκεινης της νυχτας αλλα και των επομενων ημερων μεχρι να συλληφθουν οι τρομοκρατες, οσοι δεν ανατιναχθηκαν δηλαδη, μετα ακολουθουν οι απολογίες , οι αγορευσεις των δικηγορων κ.λ.
Παραλληλα ο Καρερ μενοντας αποστασιοποιημενος καταπιανεται με πολλα θεματα. Με την τρομοκρατια, πως καταληγει καποιος να γινεται μακελαρης καμικαζι αυτοκτονίας, τις ευθυνες που φέρει και η Δυση σε αυτό, πως είχε αναπτυχθει το Νταες εκεινα τα χρονια στην Συρια και πως ελκυε τους νεους, με το δικαστικό συστημα στην Γαλλια αλλα και την δικαιοσυνη γενικότερα και όλα αυτα με μια διαπεραστική και διεισδυτική ματιά που με εκανε να δω τα πραγματα καπως διαφορετικά.
Επισης αξιοσημειωτο είναι οτι ο Καρερ ασχοληθηκε και με αυτους που συνηθως δεν ασχολείται κανείς. Και αναφερομαι στους γονεις των θυτων. Στους γονεις που ξαφνικα μαθανε οτι ο γιος τους αφου εκτελεσε δεκαδες ατομα μετα ανατιναχθηκε. Γιατι υπηρχαν και γονεις εντιμοι οικογενειαρχες, που δεν ηταν φανατικοι μουσουλμάνοι, ουτε καν, και βλεπανε ξαφνικα τα παιδια τους απο την εφηβεια τους να αρχιζουν να φανατιζονται. Αναφερεται και σε μια περιπτωση ενος ζευγαριου που βλεπανε οτι το παιδι τους ειχε ριζοπαστικοποιηθει και με κινδυνο της ζωης τους ταξιδεψανε στην Συρια ωστε να τον τραβηξουν αλλα πεσανε σε τοίχο.
Οσο για τον Καρερ με συγκινησε η αφοσίωση του και η ευαισθησία του, η γραφη του ειναι σαγηνευτική και πρεπει να είσαι μεγαλος μαστορας για να καταφερεις σε ένα βιβλίο 250 σελιδων να καλυψεις και να εμβαθυνεις σε τόσα πολλά και σοβαρα θέματα και να το κανεις ολοκληρωμένα και με επάρκεια. Προκειται για κατορθωμα. Εμμανουελ Καρερ υποκλίνομαι στο ταλεντο σου!