Οι άνθρωποι ξυπνάνε το πρωί και -φυσιολογικά- αρχίζουν να σκέπτονται τα διάφορα, της ημέρας που ξεκινάει ή να ξαναφέρουν στο νου τους μερικά από την προηγούμενη. Ανοίγουν τα μάτια με τα "έχω να κάνω" ή με ένα "πάει κι αυτό".
Εγώ τώρα, πώς κατάφερα να βάλω έγνοια πρωινιάτικη το Αν θα υπήρχε τέχνη δίχως τη συμπαρουσία του έρωτα.
Στα περισσότερα από τα μεγάλα έργα, είτε φανερά είτα πλάγια, ο έρως ενυπάρχει ή υποδηλούται. Κι από την άλλη, ακόμα κι αν το έργο δεν αναφέρεται σ' αυτόν, σίγουρα έχει ως αφετηρία του, τον έρωτα του δημιουργού προς το αντικείμενό του.
Τελικά, οι αρχαίοι μας που τον ήθελαν συνοδό της Αφροδίτης, το είχαν σκεφτεί καλά το θέμα. Εγώ όμως αναρωτιεμαι αν στη σημερινή πραγματικότητα έχει ατονίσει αυτός ο "δεσμός" ή αν ο έρωτας συνεχίζει να αποτελεί κινητήριο δύναμη για εμπνευσμένα έργα.
Εγώ τώρα, πώς κατάφερα να βάλω έγνοια πρωινιάτικη το Αν θα υπήρχε τέχνη δίχως τη συμπαρουσία του έρωτα.
Στα περισσότερα από τα μεγάλα έργα, είτε φανερά είτα πλάγια, ο έρως ενυπάρχει ή υποδηλούται. Κι από την άλλη, ακόμα κι αν το έργο δεν αναφέρεται σ' αυτόν, σίγουρα έχει ως αφετηρία του, τον έρωτα του δημιουργού προς το αντικείμενό του.
Τελικά, οι αρχαίοι μας που τον ήθελαν συνοδό της Αφροδίτης, το είχαν σκεφτεί καλά το θέμα. Εγώ όμως αναρωτιεμαι αν στη σημερινή πραγματικότητα έχει ατονίσει αυτός ο "δεσμός" ή αν ο έρωτας συνεχίζει να αποτελεί κινητήριο δύναμη για εμπνευσμένα έργα.
αν δεν φέρεις καμία αντίσταση, αν έστω δε δηλώσεις αντίρρηση, δεν είναι βιασμός;Ή τέλος πάντων ίσως το θύμα είναι συνένοχο του θύτη. Αυτός ο Καρλ μου φαίνεται λίγο ευνουχισμένος. Το κλισέ ή η στατιστική θέλει το μέσο άνδρα να απολαμβάνει αυτό που του προσφέρεται έστω σε ένα καθαρά σεξουαλικό επίπεδο σε μία ανάλογη περίπτωση (όχι βέβαια δεν επικροτώ, αλλά έτσι συνήθως συμβαίνει). Αυτός ούτε το απολαμβάνει, ούτε συμμετέχει, ούτε κάνει κάτι να το αποφύγει. Σαν να έχει κάποιο θεματάκι. 
έχετε μήπως κάποιον point system ποινών για την φλυαρία; να έχω το νου μου;