Ανέραστος Τέχνη;

[Φεγγαράδα]

Ας τους ψυχολόγους ,Φένια, οι γιατροί έχουν το λόγο. Αυτοί βρ'ηκαν-όπως θα ξέρεις- το σημείο G που είναι το επίκεντροωτου οργασμού στις γυναίκες. Ο πνευματκός οργασμός είναι ένα ( αρκετά φτωχό) υποκατάστατο του σωματικού. Sublimation - πως λέγεται, ξέχασα - εξιδανίκευση? Και ούτε λόγος για την ίδια αίσθηση, χαρά κ πλήρωση. Για τη σεροτομίνη, διάβαζα ρελευταία ότι περιέχεται στους μυς -από ένα αμινοξύ θρυπτοφάνη- κ οι άνδρες όπως καταλαβαίνεις διαθέτουν πολύ πιο μεγάλη ποσότητα από εμάς.... Εξάλλου στην καθημερινότητά μας δεν ψάχνουμε από που προέρχονται τα αισθήματά μας και η χημεία τους ούτε τι θέλει η φύση (εν ανάγκη κ συνήθως πάμε ενάντιά της), ψάχνουμε το
αποτέλεσμα πάνω μας. Το Εγώ μας μετράει τον θέλουμε τον οργασμό τώρα όχι εξαχνωμένο στο...Μέγαρο! Ετσι?

 

[Φένια]

λάκτα ο Τσαϊκόφσκι ! (αλλιώς θα το διατύπωνα, αλλά δεν θα ήτο κόσμιον)

Ελένιον, είσαι άπαιχτη!! Νομίζω ότι δε θα ξανακούσω Τσαικόφσκυ χωρίς να σκάσω στα γέλια.



Κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι ευτελίζω τα θέματα υψηλής πνευματικότητας που συζητάμε στο νήμα, αλλά... δεν κρατιέμαι. Ιδού, Φεγγαράδα, η απάντηση στο ερώτημά σου http://www.youtube.com/watch?v=G7B6Vsu0qiw

 

[Κάποιοθ άλλοθ]

Ο Μπέργκμαν είχε πιάσει το νόημα στις ταινίες του: γυναίκες, θάνατος και τίποτα άλλο.

 

[Ρεγινόρα]

λάκτα ο Τσαϊκόφσκι ! (αλλιώς θα το διατύπωνα, αλλά δεν θα ήτο κόσμιον)

Καλέεεε! Τί λέτε για τον αγαπημένο μου???

 

[Πιούζυ]

Ο Μπέργκμαν είχε πιάσει το νόημα στις ταινίες του: γυναίκες, θάνατος και τίποτα άλλο.

Κατι τετοιο ε.

 

[Φεγγαράδα]

Σε δυό φράσούλες συνόψισε το νόημα της ζωής η Ρίτα Σακελλαρίου έτσι Φένια? Πώς κ την είχα ξεχάσει Μας καπέλωσε!

 

[Αμοντιλιάδο]

Ο Μπέργκμαν είχε πιάσει το νόημα στις ταινίες του: γυναίκες, θάνατος και τίποτα άλλο.

Είχε πιάσει το νόημα, μόνο και μόνο επειδή αυτές τις γυναικάρες τις έπιανε, γενικότερα

 

[Φεγγαράδα]

Αμοντιλιάδο μ'έκανες κ γέλασα νάσαι καλά! Είδες τί παθαίνουμε οι γυναίκες με τους γκουρού μας ?

 

[Μαργαριτα]

δεν ξερω τι να πρωτοσχολιασω σε αυτο το νημα για τον αν υπαρχει τεχνη χωρις το στοιχειο του ερωτα;;για το τι ειναι βιασμος;;;η για τον λακτα-τσαικοφσκι;;(Ελενιον εχω σκασει στα γελια)
εγω παλι τον θελω και τον ερωτα μεσα σε ενα βιβλιο ειτε σε μικρο ειτε σε μεγαλο βαθμο,μου αρεσει και στο θεατρο και στην μουσικη.ειναι ρομαντικη πως να το κανουμε!!!
οσο για το θεμα βιασμου:η λεξη "βιασμος" δεν μου κολλαει ποτε οταν προκειται για μια γυναικα προς εναν αντρα και ο λογος ειναι οτι αν ενας αντρας δεν θελει να ερθει σε ερωτικη πραξη πολυ απλα "δεν μπορει"(ελπιζω να καταλαβατε τι εννοω) οποτε οσο και να χτυπιεται μια γυναικα δεν μπορει να τον εχει.και τελος παντων ο αντρας της δεινει και καμια σφαλιαρα και τελιωσε η υποθεση.ενω μια γυναικα η ενα παιδι θελει δεν θελει δεν μπορει να κανει κατι απο το να υποστει αυτη την αποτροπαια πραξη.

 

[Χήθκλιφ]

Πολύ ενδιαφέρων ο προβληματισμός που τέθηκε - η Τέχνη δίχως τον έρωτα. Προσωπικά το θεωρώ δεδομένο ότι ο έρωτας δεν είναι δυνατό να αποτελεί την μοναδική, ούτε καν την ισχυρότερη κινητήρια δύναμη για την δημιουργία ενός έργου Τέχνης. Κάτι τέτοιο μου φαίνεται εγκλωβιστικό και ίσως κάπως μειωτικό για την απεραντοσύνη της Τέχνης αλλά και για την ίδια τη δημιουργικότητα.

Κατά την γνώμη μου, ο θάνατος ως έννοια (που μπορεί να είναι τρομαχτική αλλά να εμπεριέχει και κάτι μυστηριώδες γι' αυτό ελκυστικό) και ως επικρεμάμενη όσο και αναπόδραστη απειλή, η αγωνία που προκαλεί η συνειδητοποίηση της θνητότητας, ο τρόμος της μη ύπαρξης είναι πολύ βασικότερο κίνητρο ώθησης προς την δημιουργία, ακριβώς για να επιτευχθεί μια συμβολική αθανασία που θα αντισταθμίσει την αίσθηση ματαιότητας.

Αν ο έρωτας ιδωθεί με την ευρύτερη έννοια που αναφέρθηκε, όπως ο έρωτας του δημιουργού για το δημιούργημα, ο έρωτας για την ομορφιά, ο έρωτας που μπορεί να γεννά στον θεατή η επαφή με ένα έργο Τέχνης, τότε είναι μάλλον αναπόφευκτο να εφαρμοστεί σχεδόν σε οτιδήποτε, καθότι ποιος δεν λαχταράει να κατακτήσει την τελειότητα και την ομορφιά (όπως τα αντιλαμβάνεται ο ίδιος). Οτιδήποτε αγαπάμε να κάνουμε, κάθε τι που μας γεμίζει και επιθυμούμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας όταν ασχολούμαστε με αυτό μπορεί να αναχθεί, μέσα από μία τέτοια οπτική, σε έρωτα.

Να πω απλώς ότι ο χαρακτηρισμός ανέραστη Τέχνη δεν μου αρέσει γιατί μου προκαλεί διαφορετικούς συνειρμούς, μιας Τέχνης δηλαδή δίχως πάθος - εγκεφαλικό πάθος, ψυχικό πάθος - που ποιείται διεκπαιρεωτικά χωρίς να πηγάζει από ανάγκη του δημιουργού και δίχως να επιδρά στους θεατές που έρχονται σε επαφή μαζί της.

Επειδή το απόσπασμα που παρατέθηκε μου άρεσε (δυστυχώς δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο έργο του Κάφκα αλλά βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου για μελλοντική ανάγνωση) να πω κι εγώ ότι δεν βλέπω τίποτα το ερωτικό, η υπηρέτρια είναι απεχθής, για να μην πως βδελυρή πέρα από χονδροειδής, η δυσφορία του ήρωα είναι κατάδηλη, και η παραίτηση του θλιβερή. Μου θύμισε πολύ τις 'ερωτικές' σκηνές στο έργο του αγαπημένου μου Ναμπόκοφ (ο οποίος θαύμαζε απεριόριστα τον Κάφκα) χωρίς όμως το ειρωνικό στοιχείο με το οποίο ο Ναμπόκοφ αναιρεί κάπως την τραγικότητα. Ο Καρλ, από όσο είδα στο μικρό απόσπασμα, μου είναι συμπαθής ως χαρακτήρας.