Ελληνικά Διηγήματα

Πεταλούδα

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
Διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων δεν έχω διαβάσει πολλά και θα με ενδιέφερε να διαβάσω κι άλλα, μπορείτε να προτείνετε εδώ ανεξαρτήτως θεματολογίας και εποχής.

Προσωπικά είχα διαβάσει πριν χρόνια το βιβλίο Γκιακ (2016) του Δημοσθένη Παπαμάρκου, δυνατά διηγήματα με ωραία γραφή, σαν να γράφτηκαν τότε που αναφέρονται οι ιστορίες, δηλαδή την περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας.

Επίσης ένα από τα αγαπημένα μου, που το έχω αναφέρει και σε άλλο νήμα, είναι το Πίστομα (1899) του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Έχει γυριστεί και σε μικρού μήκους το 2011 από τον Γιώργο Φουρτούνη και όπως ανακάλυψα σήμερα έχει γυριστεί πάλι σε μικρού μήκους το 1975 από τον Πάνο Κοκκινόπουλο (γνωστός από τον Κόκκινο Κύκλο και την Δέκατη Εντολή), ήταν η πρώτη του δουλειά και είχε πάρει βραβείο για 3η καλύτερη μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά δεν μπόρεσα να την βρω για να την δω.
 
Χρυσόστομος

Χρυσόστομος

@Πεταλούδα απο τους καλυτερους Ελληνες διηγηματογραφους που στον προτεινω ανεπιφυλακτα ειναι βεβαια ο Σαμαρακης. Το μεγαλυτερο μερος του εργου του αποτελειται απο διηγηματα και νουβελες (η νουβελα νομιζω είναι κατι αναμεσα σε διηγημα και μυθιστορημα) και μολις 2-3 μυθιστορηματα και αυτα μικρα σε εκταση.
Απο τους συγχρονους δεν εχω διαβασει ιδιαιτερα, το Γκιακ παντως που ανεφερες το εχω διαβασει και μου αρεσε και εμενα.
 
Ι

Ιαβερης

Εγώ θα ψηφίσω ένα από τα "σιγουράκια", δηλαδή τον Βιζυηνό, τον οποίο κι εγώ δεν θυμάμαι πια πόσες φορές τον έχω διαβάσει. Είναι από τις λίγες φορές που το μάθημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας δεν με έκανε να σιχαθώ έναν συγγραφέα.
 
Νικόλας Δε Κιντ

Νικόλας Δε Κιντ

Πετ σου έχω κάποιες καλές προτάσεις!!

Ζώνη ερήμωσης - Περικλής Μποζινάκης

Εξαιρετική συλλογή από διηγήματα τα οποία έχουν στοιχεία από Κάφκα, Λιγκότι, Πόε, Κρόνενμπεργκ και Μπάροουζ.
Επίσης η γλώσσα του Μποζινάκη είναι περίτεχνη, οριακά λυρική και απογειώνει όλα τα διηγήματα.
Οι ιστορίες είναι σκοτεινές και η ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως τρομακτική.

Κρίμα που ο συγγραφέας πλέον το έχασε και στο Facebook αναλώνεται σε σχόλια που τον έχουν ανακηρύξει πλέον "βασιλιά των ψεκασμένων".
Μπορεί βέβαια να γράφει μπούρδες αλλά έχουν άψογη λογοτεχνική δομή!!😁

Φέρτε μου το κεφάλι της Μαρίας Κένσορα - Πάνος Τσίρος

Συλλογή διηγημάτων κι αυτή.
Όχι τόσο γνωστός ο συγγραφέας και απορώ γιατί. Μάλλον ο ίδιος θα το επιδίωξε!
Τα διηγήματα του είναι μικρά με απλή γλώσσα και στο τέλος των περισσοτέρων αισθάνεσαι μια ανατριχίλα.

Τέλος δοκίμασε να διαβάσεις και κανένα διήγημα του Μιχάλη Μακρόπουλου.
Εγώ διάβασα το " Η Θάλασσα" που ήταν συμπαθητικό και το "Μαύρο Νερό" που μου άρεσε πάρα πολύ.
Γράφει για δυστοπίες γενικά, αλλά νομίζω αξίζει να του δώσεις μια εύκαιρία.

Αυτά (για την ώρα)!!!:))))
 
Σαώρη

Σαώρη

Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Αν θες να διαβάσεις κάτι πιο παλιό, κάτι από το κίνημα του αισθητισμού, πολύ κοντινός και σύγχρονος του Λαπαθιώτη και με παρόμοια σχετικά γραφή είναι ο Πλάτων Ροδοκανάκης (λχ. Μέσα στα γιασεμιά).

Αν θες καθαρά γενιά του '30 έχει και ο Καραγάτσης κάποια (όπως το Συναξάρι), αλλά και ο Βενέζης (λ.χ. Άνεμοι-πιο βιογραφικό όπως σχεδόν όλα του με μπόλικες «εικόνες»).

Αν θες έναν λιγάκι πιο μεταγενέστερο, ο οποίος βέβαια έγραψε ποίηση περισσότερο, αλλά καταπιάστηκε και με διηγήματα ήταν ο Μάρκος Μέσκος (λ.χ. Κομμένη γλώσσα: Ονόματα και ιστορίες).

Από τους σύγχρονους έχει γράψει κυρίως νουβέλες ο Μακριδάκης.
Και ένα άρθρο για την τελευταία δεκαετία που βρήκα ίσως σου δώσει κάποιες ιδέες.
 
Τσίου

Τσίου

@Πεταλούδα ρίξε μια ματιά και στο Οι νεκροί της ζωής του Κώστα Παρορίτη. Είναι λίγο βαρύ, διότι στα διηγήματά του δεσπόζει η δυστυχία και η απόγνωση. Διαβάζοντας το κείμενο στο αυτάκι του βιβλίου, δεν μου φάνηκε περίεργο που παύθηκε από την εργασία του, σήμερα θα την έχανε, μόνο για τις "ασεβείς" πράξεις ενός ήρωα (σε αυτό το διήγημα σταμάτησα για να ξανατσεκάρω χρονολογία έκδοσης--πολύ τολμηρός). Επίσης, αν δεν κάνω λάθος (δεν έχω κοντά μου το βιβλίο), στο διήγημα Η χαρά που σκοτώνει, ο πρωταγωνιστής έχει κάτι από Γκρέγκορ Σάμσα. ΄Ή, μάλλον, έτσι φάνηκε σ' εμένα. Και είναι άδικο αυτό που λέω, καθώς Η μεταμόρφωση δημοσιεύτηκε στο Ντι βάισεν Μπλέτερ (die weissen Blätter) 8 χρόνια αργότερα.
 
Δ

Διχασμένη

Θα συμφωνήσω για τον Ιωάννου, πραγματικά δυνατά διηγήματα, με κέντρο τη Θεσσαλονίκη, εκτός από τη συλλογή Επιτάφιος Θρήνος, η οποία αφορά την Αθήνα και είναι τα πιο τολμηρά του.
Βιζυηνό δεν έχω διαβάσει πολύ, κυρίως ότι μας είχαν τα σχολικά βιβλία, συν ένα διήγημα για ένα καταδικασμένο ρομάντσο που έχω, αλλά θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες ότι είναι πραγματικά πολύ όμορφα τα διηγήματά του, αν δεν έχεις πρόβλημα με τη γλώσσα.
Αν ενδιαφέρεσαι για τη φαντασία και τον τρόμο, συστήνω τη συλλογή με "όλες τους τις δυνάμεις". Η συλλογή περιέχει και ένα διήγημα του Μάστερτον, το οποίο προσωπικά δεν μου πολυάρεσε, αλλά τα υπόλοιπα διηγήματα είναι Ελλήνων συγγραφέων, τα οποία μου φάνηκαν πολύ ποιοτικά και καλύπτουν κάθε γούστο, από μεταποκαλυπτικά σκηνικά, ιστορίες με φαντάσματα, μέχρι παραδοσιακή φαντασία με ελληνικά μοτίβα. Άλλα απ' αυτά είναι πιο συγκινητικά και άλλα πιο ευχάριστα. Συν ότι τα χρήματα πηγαίνουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Αχ, ένα ένα τα θυμάμαι! Ωραία συλλογή με διηγήματα υπερφυσικού τρόμου είναι οι Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας του Χρυσόστομου Τσαπραιλή. Θα σύστηνα και το βιβλίο ανάμεσα στο τικ και το τακ του Λύο Καλοβυρνάς, με ελαφρώς χιουμοριστικά διηγήματα με φαντασία και ψυχολογικά διδάγματα, αλλά πού να το βρεις...
 
Last edited:
Έλλη Μ

Έλλη Μ

@Πεταλούδα θα γινω κουραστική αλλά θα επαναλάβω τις Ιστορίες Αμαρτίας κι Αγιοσυνης, του Καραγάτση και, φυσικά, Τα Ρέστα του Ταχτσή που μου άρεσαν ακόμη περισσότερο απο το Τριτο Στεφάνι. Αν εχεις ακουσει και το Podcast του Δημοκίδη για τη δολοφονία του συγγραφέα, το βιβλίο θα σου φανει πολύ οικείο. :ναι:
 
Ασάρα

Ασάρα

Πολύ ωραίο θέμα!
Έχω να προσθέσω τον Παπαδιαμάντη, που με λίγα λόγια έλεγε πολλά, χαρακτηριστικό διήγημα η Σταχτομαζώχτρα, την Μεγάλη Λιτανεία του Καραγάτση (αν και δεν μου άρεσαν όλες οι ιστορίες), αλλά και τα διήγηματα επιστημονικής φαντασίας που δημοσιεύονταν κατά καιρούς στο περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας.
Σε άλλο νήμα έχω αναφέρει το διήγημα του Ροίδη το Ξεστούπωμα, αν και η γλώσσα είναι ιδιαίτερη, είναι πολύ μικρό διήγημα και δύσκολα το ξεχνάει κανείς.

Από όσα αναφέρθηκαν αγαπημένα μου είναι το Μαργαρίτα Περδικάρη από το τελος της μικρής μας πόλης , το Πίστομα και όλα του Βιζυηνού.
 
Τσίου

Τσίου

Ωχ Ροΐδης! @Πεταλούδα ναι! Μπράβο @Ασάρα τον ξέχασα (πάλι). Είχα διαβάσει μια συλλογή διηγημάτων του. Την ξεκίνησα γιατί ήθελα να απολαύσω το δηκτικό του χιούμορ, μέχρι που έφτασα στο Το παράπονο του νεκροθάπτου, και με πότισε φαρμάκι.
 
Ι

Ιππόλυτος

Δεν έχω διαβάσει πολλά ελληνικά διηγήματα, αλλά από αυτά που έχω διαβάσει θα σου πρότεινα Βιζυηνό και Κονδυλάκη.
Ο Βιζυηνός δεν έχει γράψει πολλά αλλά όλα είναι εφάμιλλης ποιότητας -αν σου αρέσει ένα θα σου αρέσουν και τα άλλα- και είναι απο τους κορυφαίος του είδους.
Απο του Κονδυλάκη έχω διαβάσει την Πρώτη αγάπη και κάποια άλλα διηγήματα και τα βρήκα εξαιρετικά. Ειδικότερα το διήγημα Ο επικήδειος είναι το μοναδικό λογοτεχνικό κείμενο που με έκανε να ξεκαρδιστώ στα γέλια.
 
Α

Αδριανός Ζωγράφος

Μάκινα / Εκδόσεις Ηδύφωνο 2019
Αποδοχή Κληρονομιάς / Εκδόσεις Ίκαρος 2020
Σάλτος / Εκδόσεις Ίκαρος 2022
ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Φοβερός ο τρόπος που γράφει, άμεσος, δωρικός, πλάθει λέξεις αλλά και χρησιμοποιεί αρχαίες που έχουν παραμείνει στο τοπικό ιδίωμα. Καταπληκτικές ιστορίες με φόντο την Ελληνική επαρχία του 20ού αιώνα. Ο Σάλτος είναι πιο οικουμενικό και με βαθύτερο παρελθόν.

Ικετηρία / Εκδόσεις Παπαδόπουλος 2016
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΙΖΟΣ
Ιστορίες με πρόσφυγες, σύγχρονες, στο Αιγαίο, εικόνες άκρως ποιητικές, και ισχυρές γροθιές στο στομάχι.

Λυκοχάβια / Εκδόσεις Κέδρος 2022
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗΣ
Ιστορίες στην Ελληνική επαρχία, με ψυχές τσακισμένες από κάποια απώλεια, που δεν μπόρεσαν να ενταχθούν ξανά στην κοινωνία.

Και ένα πιο παλιό, που το είχα διαβάσει στην τρίτη γυμνασίου, και μου γκρέμισε τον κόσμο που είχα χτίσει από άσπρο και μαύρο, από καλό και κακό, από ηθικό και ανήθικο, από αγάπη και έρωτα και μίσος. Και κατάλαβα και δικαιολόγησα και συγχώρεσα σαν αναγνώστης πως είναι να αγαπάς αρρωστημένα, να πράττεις τις εξευτελιστικότερες των πράξεων, να μισείς τον εαυτό σου αλλά να σε οδηγεί το μεγαλύτερο μίσος προς τον άλλον. Πως είναι να βολεύεσαι και να μην διαλέγεις και τελικά να διαλέγεις συνειδητά την παράταση της ξεφτίλας γιατί το εγώ σου τρέφεται από παντού.
Ιστορίες με καλό τέλος / Εκδόσεις Φιλιππότη 1988
ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Όλα συλλογές διηγημάτων
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Εκτος από τον Παπαδημητρακοπουλο και φυσικά τον Χιονη που γραφαν περισσότερο σφηνάκια, διαβασα πρόσφατα μια συλλογή που πολυ μ' εντυπωσιασε με το ωμο, τραχύ και ρεαλιστικο της ύφος. Η θεματολόγία και στα τεσσερα διηγηματα της συλλογής κοινη: επιφάνεια η θάλασσα (καπου στα δωδεκάνησα), ενδιάμεσα το περιθωριο και βαθος η νέμεση.
 
You must log in or register to reply here.
Top