(εγώ μια μέρα έψαχνα για μια μετάφραση Μπόρχες κι έπεσα σε μια δική μου που την αντέγραψε κάποιος σ' ένα ιστολόγιο!! 
)
)
Μαγειρικές και μαγειρέματα στην παγκόσμια λογοτεχνία
- Thread starter Δέσποινα
- Start date
Ναι ρε παιδιά τι ήταν αυτό το πράγμα;;; Ο τύπος κάθε καινούργιο πρόσωπο που γνώριζε πρώτα τον πήγαινε να το εξετάσει στις διατροφικές του συνήθειες και μετά προχωρούσε στην πλοκή.
))Εγώ θυμήθηκα αυτό που διάβασα πριν μπόλικα χρονάκια. Το κάθε κεφάλαιο αν θυμάμαι καλά ξεκινάει και με μια συνταγή.
Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα - Λάουρα Εσκιβέλ
Περιγραφή
Η Τίτα γεννήθηκε πάνω στο τραπέζι τής κουζίνας, μέσα σε πλημμύρα δακρύων από αυτά που προκαλεί το καθάρισμα των κρεμμυδιών. Καταδικασμένη από την παράδοση να μείνει ανύπαντρη για να φροντίζει την τυραννική μητέρα της, τη Μαμά Ελένα, βρήκε τον προορισμό της στην κουζίνα τής οικογένειας Δε Λα Γκάρσα. Όταν η Μαμά Ελένα αναγκάζει τον αγαπημένο τής Τίτα, τον Πέδρο, να παντρευτεί την αδελφή της, εκείνη μαθαίνει να συντηρεί την αγάπη του με τα θρυλικά της φαγητά, αποδείχνοντας πως ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι του έστω κι αν τα πικρά της δάκρυα έπεσαν στο ζυμάρι για τη γαμήλια τούρτα της αδελφής της και προκάλεσαν σε όλους τους καλεσμένους μια βαριάς μορφής δηλητηρίαση. Ρομαντικό και με έντονο το μυθικό στοιχείο, αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό και διανθισμένο με άφθονο γλυκόπικρο χιούμορ, αυτό το απολαυστικό βιβλίο έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλλερ.
Eπίσης σημαντικό ρόλο παίζει η κουζίνα στην τριλογία του Jean Το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας-Το Τσούρμο-Solea όπου ο ήρωάς του, Φαμπιό Μοντάλ μαγειρεύει συνέχεια, πίνει παστίς και ακούει μουσική αλλά και στα βιβλία του Manuel Vázquez Montalbán που κάποια βρίσκονται και στο βιβλίο "Ο Καρβάλιο στην κουζίνα
Το συμπόσιο του ντετέκτιβ. Σκηνές φαγητού από τα μυθιστορήματα του Μονταλμπάν".
Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα - Λάουρα Εσκιβέλ
Περιγραφή
Η Τίτα γεννήθηκε πάνω στο τραπέζι τής κουζίνας, μέσα σε πλημμύρα δακρύων από αυτά που προκαλεί το καθάρισμα των κρεμμυδιών. Καταδικασμένη από την παράδοση να μείνει ανύπαντρη για να φροντίζει την τυραννική μητέρα της, τη Μαμά Ελένα, βρήκε τον προορισμό της στην κουζίνα τής οικογένειας Δε Λα Γκάρσα. Όταν η Μαμά Ελένα αναγκάζει τον αγαπημένο τής Τίτα, τον Πέδρο, να παντρευτεί την αδελφή της, εκείνη μαθαίνει να συντηρεί την αγάπη του με τα θρυλικά της φαγητά, αποδείχνοντας πως ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι του έστω κι αν τα πικρά της δάκρυα έπεσαν στο ζυμάρι για τη γαμήλια τούρτα της αδελφής της και προκάλεσαν σε όλους τους καλεσμένους μια βαριάς μορφής δηλητηρίαση. Ρομαντικό και με έντονο το μυθικό στοιχείο, αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό και διανθισμένο με άφθονο γλυκόπικρο χιούμορ, αυτό το απολαυστικό βιβλίο έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλλερ.
Eπίσης σημαντικό ρόλο παίζει η κουζίνα στην τριλογία του Jean Το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας-Το Τσούρμο-Solea όπου ο ήρωάς του, Φαμπιό Μοντάλ μαγειρεύει συνέχεια, πίνει παστίς και ακούει μουσική αλλά και στα βιβλία του Manuel Vázquez Montalbán που κάποια βρίσκονται και στο βιβλίο "Ο Καρβάλιο στην κουζίνα
Το συμπόσιο του ντετέκτιβ. Σκηνές φαγητού από τα μυθιστορήματα του Μονταλμπάν".
τομ ρομπινς , το αρωμα του ονειρου,υπεροχο βιβλιο. μας παρουσιαζει το παντζαρι σαν το πιο μελαγχολικο ζαρζαβατικο, οσο κ αν φαινεται παραξενος ενας τετοιος χαρακτηρισμος για λαχανικο. υφαινει ολοκληρη ιστορια γυρω τους κ γυρω απο τις ιδιοτητες του, ανεξιτηλο χρωμα ,αδυνατο να το δημιουργησεις με τεχνητους τροπους
'' Το παντζαρι ειναι το μελαγχολικο ζαρζαβατικο, το πιο προθυμο να υποφερει. Δεν μπορεις να βγαλεις αιμα στιβοντας ενα γογγυλι…
Το παντζαρι ειναι ο φονιας που επιστρεφει στον τοπο του εγκληματος. Το παντζαρι ειναι ο,τι ακριβως συμβαινει στο κερασι οταν συνουσιαζεται μ΄ ενα καροτο. Το παντζαρι ειναι ο αρχαιος προγονος του φθινοπωριατικου φεγγαριου, γενειοφορο, θαμμενο, αλλα οχι απολιθωμενο, ειναι τα βαθυπρασινα πανια της προσαραγμενης φεγγαροβαρκας ραμμενα με ινες αρχεγονου πρωτοπλασματος, ειναι το κορδονι του χαρταετου που καποτε συνεδεε τη Σεληνη με τη Γη, τωρα ένα λασπωμενο γατομουστακο που σκαβει απελπισμενα για ρουμπινια…''
τομ ρομπινς, αμαντα το κοριτσι της γης,μια γυναικα αφοσιωμενη στη μαγεια κ τον ερωτα, στις πεταλουδες κ τα μανιταρια . η αμαντα λατρευει τα μανιταρια (κ γω) κ επιδιδεται σε αναζητηση αυτων μεσα στα δαση ,γινονται συνεχεια αναφορες σε αυτην την προτιμηση της αλλα τελικα.. ανοιγει ενα μαγαζι με λουκανικα σαν μοναδικο φαγητο κ διαφορους χυμους σαν μοναδικα ροφηματα
'' Το παντζαρι ειναι το μελαγχολικο ζαρζαβατικο, το πιο προθυμο να υποφερει. Δεν μπορεις να βγαλεις αιμα στιβοντας ενα γογγυλι…
Το παντζαρι ειναι ο φονιας που επιστρεφει στον τοπο του εγκληματος. Το παντζαρι ειναι ο,τι ακριβως συμβαινει στο κερασι οταν συνουσιαζεται μ΄ ενα καροτο. Το παντζαρι ειναι ο αρχαιος προγονος του φθινοπωριατικου φεγγαριου, γενειοφορο, θαμμενο, αλλα οχι απολιθωμενο, ειναι τα βαθυπρασινα πανια της προσαραγμενης φεγγαροβαρκας ραμμενα με ινες αρχεγονου πρωτοπλασματος, ειναι το κορδονι του χαρταετου που καποτε συνεδεε τη Σεληνη με τη Γη, τωρα ένα λασπωμενο γατομουστακο που σκαβει απελπισμενα για ρουμπινια…''
τομ ρομπινς, αμαντα το κοριτσι της γης,μια γυναικα αφοσιωμενη στη μαγεια κ τον ερωτα, στις πεταλουδες κ τα μανιταρια . η αμαντα λατρευει τα μανιταρια (κ γω) κ επιδιδεται σε αναζητηση αυτων μεσα στα δαση ,γινονται συνεχεια αναφορες σε αυτην την προτιμηση της αλλα τελικα.. ανοιγει ενα μαγαζι με λουκανικα σαν μοναδικο φαγητο κ διαφορους χυμους σαν μοναδικα ροφηματα
(Αυτά δεν είναι τίποτα(εγώ μια μέρα έψαχνα για μια μετάφραση Μπόρχες κι έπεσα σε μια δική μου που την αντέγραψε κάποιος σ' ένα ιστολόγιο!!
Είχαμε βγει μια φορά ο Λάγνος, ο Μόντι, ο Αντέρωτας κι εγώ και ο Μόντι είχε φέρει κι ένα φίλο του μαζί, άσχετο με τη λέσχη. Κι εκεί που λέγαμε διάφορα γλωσσικού ενδιαφέροντος, πετάγεται αυτός ο φίλος και λέει για το "με λες" και "το να σε πω": "μα αυτό είναι το σωστό, το έχει πει και ο Μπαμπινιώτης, το διάβασα στο ίντερνετ!!!!!!!!!!!". Και αναφερόταν φυσικά σ' εκείνη την παλιά ιστορία με το επίμαχο νήμα της λέσχης... Κόκαλο εμείς στην αρχή για το πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά, στη συνέχεια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι τον έναν από τους δύο Μπαμπινιώτηδες - το Λάγνο δηλαδή- τον έχει αυτή τη στιγμή μπροστά του 
)Να πω όμως και κάτι για το θέμα. Τα μαγειρέματα είναι όντως κάτι που συναντάμε συχνά στη λογοτεχνία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το Αγάπες Τηγανιτές της Λένας Μερίκα, ένα εφηβικό μυθιστόρημα, στο οποίο οι τηγανιτές πατάτες έχουν σχέση και με την πλοκή του βιβλίου. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το βιβλίο Diary of an Anorexic Girl της Morgan Menzie. Η συγγραφέας είχε όντως υπάρξει ανορεξική και στο βιβλίο περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια την πορεία της συγκεκριμένης διαταραχής. Περιέγραφε λοιπόν τα φαγητά που της έβαζαν να φάει και πώς εκείνη τα έβλεπε σαν πραγματικούς εχθρούς της. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και η συγγραφέας, η οποία δεν ξέρω αν έχει γράψει κάτι άλλο, απέδιδε πολύ εύστοχα τον τρόπο που κάποιες φορές το μυαλό μας μπορεί να σκαλώσει πολύ άγρια.
Last edited:
Κι εμένα μου έχει τύχει αν και δεν ομολόγησα πως το κείμενο στο οποίο αναφερόταν ο γνωστός μου το είχα γράψει εγώ, γιατί θεώρησα πως δεν θα ήταν πιστευτός ο ισχυρισμός μου. Απλά συνέστησα επιφύλαξη σε ότι ανακυκλώνεται στο διαδίκτυο γιατί μπορεί να πρόκειται για κάποιον αστικό μύθο, και διευκρίνισα πως προσωπικά συμμερίζομαι πολύ τον συγκεκριμένο ισχυρισμό· "τόσο που θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ ο ίδιος".(Αυτά δεν είναι τίποτα
Πάντως αρκετές φορές που ...από το φούρνο έχει βγει ταινία "μαγειρική", είχε φουρνιστεί βιβλίο. Και το πρώτο για μένα ήταν η ιστορία "η Πανδαισία της Μπαμπέτ" , από το βιβλίο "Ανέκδοτα του Πεπρωμένου" της Κάρεν Μπλίξεν. Πριν πολλά πολλά χρόνια - νομίζω ήρθε η ώρα να το ξαναδιαβάσω.
Η Μπαμπέτ, μια Γαλλίδα μαγείρισσα, ταπεινή και υπομονετική, που υπηρετεί δύο ηλικιωμένες κυρίες στη Νορβηγία σε ένα μαγικό τοπίο των φιόρδ, κάποια στιγμή κερδίζει έναν μεγάλο λαχνό και, αντί
Είχα διαβάσει και τις Επικίνδυνες Μαγειρικές του Αντρέα Στάικου. Πιπεράτο ανάγνωσμα, καλοστημένο και καλοσερβιρισμένο το βιβλίο, αλλά πιο πολύ είχα ευχαριστηθεί όταν ακολουθώντας τις συνταγές έφτιαξα τον πρώτο μου μουσάκα, συγχρόνως με ένα μικρό παστίτσιο και μία πολύ ωραία, πανεύκολη μαϊντανοσαλάτα. Όλα άπαξ.
Πεινάω!
Η Μπαμπέτ, μια Γαλλίδα μαγείρισσα, ταπεινή και υπομονετική, που υπηρετεί δύο ηλικιωμένες κυρίες στη Νορβηγία σε ένα μαγικό τοπίο των φιόρδ, κάποια στιγμή κερδίζει έναν μεγάλο λαχνό και, αντί
να γυρίσει στην πατρίδα της και να απολαύσει το υπόλοιπο της ζωής της ως μια πλούσια γηραιά κυρία, αποφασίζει να οργανώσει ένα απίθανο γευστικό και πανάκριβο γεύμα στους λιγοστούς κατοίκους του χωριού με τους οποίους πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της.
Είχα διαβάσει και τις Επικίνδυνες Μαγειρικές του Αντρέα Στάικου. Πιπεράτο ανάγνωσμα, καλοστημένο και καλοσερβιρισμένο το βιβλίο, αλλά πιο πολύ είχα ευχαριστηθεί όταν ακολουθώντας τις συνταγές έφτιαξα τον πρώτο μου μουσάκα, συγχρόνως με ένα μικρό παστίτσιο και μία πολύ ωραία, πανεύκολη μαϊντανοσαλάτα. Όλα άπαξ.
Πεινάω!
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Στην Γ' Γυμνασιου ειχα κερδισει το φλουρι στην βασιλοπιτα, που κοψαμε στην ταξη, και ο συλλογος γονεων και κηδεμονων μου εδωσε ως αναμνηστικο δωρο τις αγαπες τηγανιτές. Ακομη το εχω σε μια απο τις βιβλιοθηκες του σπιτιου. Αρκετα ευχαριστο και κοροτσίστικο. Μου ειχε ζεστάνει την καρδιά τοτε.
Μια και η Αρχαιολόγος του Φόρουμ @Χρυσένια έδρασε και πάλι, έχω να συνεισφέρω το κατιτίς μου στο συγκεκριμένο νήμα. Διαβάζοντας τον Μονταλμπάν, "Τα πουλιά της Μπαγκόγκ" συγκεκριμένα, έχω να πω πως το βιβλίο αυτό μπορεί να ενθουσιάσει απανταχού τους λάτρεις του Τσελεμεντέ (δεν συμπεριλαμβάνομαι) διότι ενώ υποτίθεται ότι διαβάζεις αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να αναλώνεσαι σε ανάγνωση σελίδων ολόκληρων με περιγραφές που περιλαμβάνουν συστατικά πιάτων, ιδανικούς τρόπους μαγειρέματος, όψεις, υφές, γεύσεις και οσμές πιάτων. Μέχρι και από πού πρέπει να κατάγεται και πως πρέπει να διατρέφεται το γουρούνι για να δώσει το σωστό χαμόν που θα δώσει το ιδανικό πιάτο σαλτιμπόκα. Ή φιλοσοφικές αναλύσεις ως προς το πώς συνδυάστηκαν οι διαφορετικές κουλτούρες στο ίδιο πιάτο ζυμαρικών με σολομό και κρέμα γάλακτος.
Λάτρεις της Βέφας Αλεξιάδου που αναζητάτε εναλλακτικές προσεγγίσεις για συνταγές μαγειρικής -σπεύσατε!
Λάτρεις της Βέφας Αλεξιάδου που αναζητάτε εναλλακτικές προσεγγίσεις για συνταγές μαγειρικής -σπεύσατε!
Το βιβλίο «Αφροδίτη, ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά» της Ιζαμπέλ Αλιέντε δεν είναι μυθιστόρημα, έχει μια ενδιαφέρουσα θεματολογία και όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο περιέχει "Ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά", με τον μαγικό ρεαλισμό της γραφής της και με ωραία εικονογράφηση. Σε ένα άλλο νήμα είχα βάλει και ένα απόσπασμα από το βιβλίο, μπορείτε να το δείτε εδώ.
Επίσης στο βιβλίο "Ο κλέφτης της νοσταλγίας" του Herve Le Tellier (μέλος του OULIPO), η ιστορία εξελίσσεται μέσω επιστολών που στέλνουν οι ήρωες. Ένας από αυτούς, γράφει συνταγές που έχουν να κάνουν όλες με μακαρόνια, με διάφορα είδη και σάλτσες (σλουρπ!).
Επίσης στο βιβλίο "Ο κλέφτης της νοσταλγίας" του Herve Le Tellier (μέλος του OULIPO), η ιστορία εξελίσσεται μέσω επιστολών που στέλνουν οι ήρωες. Ένας από αυτούς, γράφει συνταγές που έχουν να κάνουν όλες με μακαρόνια, με διάφορα είδη και σάλτσες (σλουρπ!).
Πολλές περιγραφές φαγητού υπάρχουν και στα βιβλία φαντασίας. Πρώτος και καλύτερος ο Τολκιν όπου όχι μόνο μαθαίνουμε τι ψωμί τρώνε τα ξωτικά και τι μπύρα πίνουν οι νάνοι αλλά ότι τα χομπιτ το τερμάτισαν με επτά γεύματα την ημέρα. Πόσο επική η σκηνή που τα κυνηγάνε οι ναζγκουλ και εκείνα γκρινιάζουν που χάσανε το δεύτερο πρωινό. Η Ροουλινγκ συνέχισε την παράδοση με τον Χάρι Ποτερ να πίνει βούτυρο μπίρα και να τρώει σοκολατένιους βατραχους αλλά ο Τζ. Ρ. Ρ. Μάρτιν τους ξεπέρασε όλους. Σε κάθε βιβλίο του υπάρχει τουλάχιστον μια εκτενέστατη περιγραφή δείπνου, και μαθαίνουμε τι τρώνε πλούσιοι και φτωχοί στο Γουεστερος και στο Εσσος, μαθαίνουμε ότι στο Αρμπορ κάνουν το καλύτερο κρασί ενώ οι δουλεμπόροι θεωρούν λιχουδιά τις μελωμενες ακρίδες. Και ασφαλώς πολλές φορές στα γεύματα καθορίζεται η πλοκή.
