Μαρκήσιος Ντε Σαντ (Marquis de Sade): " Η φιλοσοφία στο Μπουντουάρ" (La Philosophie dans le boudoir)



Τίτλος: Η Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ
Πρωτότυπος τίτλος: La Philosophie dans le boudoir
Συγγραφέας: Marquis de Sade (1740-1814)
Μετάφραση: Βασίλης Καλλιπολίτης
Εκδόσεις: Εξάντας
Χρονολογία έκδοσης: 1979
Πρώτη έκδοση: 1795
Αριθμός σελίδων: 230


Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα βιβλίο βλάσφημο, διαστροφικό, επικίνδυνο και ακραίο. Η ουσία είναι πως ο Ντε Σαντ κατάφερε μέσα από τις εικόνες και τις αφηγήσεις του να μιλήσει για πολλά θέματα ταμπού της εποχής του.

Στα 1795, πέντε χρόνια μετά την αποφυλάκισή του και έξι πριν φυλακιστεί ξανά από τον Βοναπάρτη, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ δημοσίευσε το έργο του Η φιλοσοφία του Μπουντουάρ.
Η υπόθεση έχει ως εξής:Η κυρία Ντε Σαιντ-Ανζ μυεί στα μυστικά του έρωτα την δεκαπεντάχρονη φίλη της Ευγενία, μαζί με έναν ομοφυλόφιλο, τον Ντολμανσέ και τον αμφιφυλόφιλο εραστή και αδελφό της ιππότη Ντε Μιρβάλ. Τελικά την μεταμορφώνουν από ένα αθώο κορίτσι σε μια διεστραμμένη γυναίκα. Οι περιγραφές του εστιάζουν στα σώματα, τα γεννητικά όργανα, στις ακραίες (και βίαιες) σεξουαλικές σκηνές, στο αχαλιναγώγητο πάθος, αλλά η γλώσσα του είναι πάντα ελεγχόμενη και κλασικίζουσα.

Με αυτό το διήγημα του ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ σπάει τα ψεύτικα φωτοστέφανα, ρίχνει γροθιά στα ταμπού και τον καθοσπρεπισμό και εισέρχεται στα βάθη της Γαλλικής Αριστοκρατείας φέρνοντας στην επιφάνεια ότι οι περισσότεροι έχουν μόνο ασυνείδητό τους. Όπως ίσως θα περίμενε κανείς, στο έργο αυτό, όπως και στα άλλα που συνέγραψε ο συγγραφέας δικαιολογεί και δικαιώνει την διαστροφή και την βιαιότητα ενώ επιτίθεται και καταδικάζει κάθε αρετή.

Όμως το βιβλίο έχει χιούμορ, θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα, ασχολείται με την ύπαρξη (ή μη του Θεού) και στρώνει το δρόμο σε άλλους μεταγενέστερους μεγάλους λογοτέχνες όπως ο Μπωντλέρ κ.α. Ο Μαρκήσιος φέρνει σε σύγκρουση την Φύση με τα πρέπει της κοινωνίας. Εκμηδενίζει τις πολιτιστικές αξίες και γενικά με έναν αριστοτεχνικά λογοτεχνικό τρόπο μας δίνει μια προκήρυξη, η οποία καταφέρεται ενάντια στις κεντρικές αξίες που θεμελιώνουν τον δυτικό πολιτισμό.

Ποιος μας λέει ποιο είναι το σωστό ή το λάθος; Ποιός θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού της ζωής; Ένας αόρατος ανύπαρκτος Θεός ή ένας επίγειος "διαβολικός" θεός όπως ο ίδιος ο Ντε Σαντ;

Η μετάφραση θεωρώ πως είναι αρκετά καλή γιαυτο και απόλαυσα το συγκεκριμένο βιβλίο. Προσόχη λίγο στο τέλος, διότι είναι για γερά στομάχια!! Ο Μαρκήσιος δεσπόζει, κατήγορος και κριτής ενός πολιτισμού που με τον έλλογο χαρακτήρα του δημιούργησε περισσότερους αναξιοπαθούντες και θύματα από τους πολύ λιγότερους που είχαν την τύχη να δρέψουν τους καρπούς της ευημερίας και του πνεύματος.
 
Last edited by a moderator:
Αυτά είναι βιβλία!
Αγαπητέ Νικόλα, μέσα από λίγες προτάσεις φαίνεται η ουσία μιας σωστής παρουσίασης.
Άλλος ένας που ζηλεύω (ελπίζω σύντομα και επόμενη παρουσίαση).

Σημ. Δεν ξέρω αν το έχω το βιβλίο.
 
Απολαυστικη παρουσιαση για ενα εργο προκληση στο πνευμα μας πρωτιστως.ΝΙΚΟΛΑ ΔΕ ΚΙΝΤ ,η περιγραφη σου προσδιδει στο εργο μια αγρια εκλυστικοτητα στην οποια λιαν συντομως θα ενδωσω-αναγνωστικα,να διευκρινισω...Χαχαχα!
 
Φαντίνα και Στράτη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Θεωρώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πρόκληση για τον κάθε αναγνώστη. Δοκιμάζει τις αντοχές μας και κλονίζει τα πιστεύω μας. Ο Ντε Σαντ είναι παρεξηγημένος γενικά διότι το όνομα του συνδέθηκε με λάθος πράγματα.
Προσπάθησα να μην επεκταθω πολύ και να σας αφήσω ελέυθερο χώρο για σκέψη και προβληματισμό!!!
Θα ήθελα να δω και άλλες απόψεις στο συγκεκριμένο νήμα από όσους το έχουν διαβάσει!!!

ΥΓ: Φαντίνα όπως ακριβώς το είπες.. Σε αυτό το βιβλίο πρέπει να ενδώσει κανείς...
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Έκδοση του Εξάντα, με τον Καλλιπολίτη μεταφραστή! 1979. Με πήγες κάμποσο πίσω. Ήταν ωραία. Βγαίνανε τα βιβλία λίγα-λίγα, αλλά τολμηρά-τολμηρά και τα ρουφούσαμε σαν μανιακοί. Όλα. Ναι ήταν μια δοκιμασία να τον διαβάσει κανείς. Αλλά ποτέ δεν υφίστατο θέμα να ΜΗΝ τον διαβάσει. Η ανάγνωσή του βοηθήθηκε σ’ εμένα κι από το έργο ΣΑΛΟ ή 120 Μέρες στα Σόδομα (1975) του Παζολίνι. Άλλο θηρίο απο’κει. Είναι απ’ τα βιβλία που δεν πηγαινόρχομαι όμως. Ίσως στο μέλλον ανατραπεί αυτή η σχέση. Προσώρας όμως δεν έχω ξαναγυρίσει.
 
Πολύ ωραία παρουσίαση Νικόλα!

Είναι ανάμεσα στους συγγραφείς που θέλω να διαβάσω. Θα ήθελα και να μάθω κάποια πράγματα για την ζωή του να δω τι τον ωθούσε να καταπιαστεί με αυτά τα θέματα και να τα περιγράφει με τέτοιο τρόπο. Οι μόνες γνώσεις που έχω γι' αυτόν περιορίζονται στην ταινία "Η πένα της αμαρτίας" και δεν ξέρω αν είναι και αξιόπιστες.
 
Διατσέντα δυστυχώς στο ΣΑΛΟ είχα φύγει από τον κινηματογράφο...Δεν άντεξα τις σκηνές του Παζολίνι.. Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχει νεώτερη έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου

Μεταλλαγμενη, νομίζω πως μπορείς να βρεις αρκετές πληροφορίες για τον Μαρκήσιο στο διαδίκτυο. Η ταινιά ήταν απλά Hollywood. Καμια σχέση με την βιογραφία του. Και μέτα αρχίζεις και την Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ!!!
 
Πολύ σωστή και διεισδυτική παρουσίαση Νικόλα της προσωπικότητας του Μαρκήσιου αλλά και της αριστοκρατίας της εποχής. Εκφυλισμένη γενιά χωρίς σκοπό στη ζωή καταλαβαίνει κανείς γιατί "σαρώθηκε" από τους αστούς. Τα έργα του συμβολίζουν την αλλαγή των καιρών.

Ο Παζολίνι με την ταινία του που αναφέρεται πιο πάνω προχώρησε την επιρροή του Ντε Σαντ μέχρι το φασισμό,γι αυτό άλλωστε και δολοφονήθηκε!!

Υπάρχει και ένα φιλμ σπάνιο το "Βeyond Love and Evil" - 1971 που βασίζεται στο βιβλίο της παρουσίασης εδώ. Για ευνόητους λόγους δε βάζω βιντεάκι!!
 
Φίλε Χρήστο, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ μιλούσε για εκείνη την αριστοκρατεία αλλά νομίζω πως σε πολλά σημεία του βιβλίου βλέπουμε και την σημερίνη μας εποχή... Επίσης συμφωνω ότι πάντα η σήψη μιας κοινωνίας έρχεται εκ των έσω...

Η ταινία του Παζολίνι είναι πολύ σκληρή για τα γούστα μου, το βιβλίο όμως (120 μέρες στα σόδομα) ήταν ωραίο. Σίγουρα ο Παζολίνι ήταν ο πλέον κατάλληλος για να μεταφέρει στην οθόνη αυτό το βιβλίο!!!

Ήδη ψάχνω για την ταινία που ανέφερες!!!!
Αλήθεια εσύ έχεις διαβάσει κάτι από τον Μαρκήσιο???
 
Έχω διαβάσει το "Ζυστίν" στα Γαλλικά εκδόσεις "Gallimard",επίσης έχω δει διάφορες ταινίες.Αυτή που αναφέρω παραπάνω,υπάρχει στο youtube.

Τώρα που το σκέφτομαι υφίσταται μία σχέση του βιβλίου με τις "Επικίνδυνες Σχέσεις" του Λακλό,μόνο που εκεί η ηρωίδα βασανίζεται και ταπεινώνεται ψυχολογικά κι όχι σωματικά. Πάλι όμως έχουμε παιγνίδια αργόσχολων αριστοκρατών...
 
Το Ζυστίν το έχω στα υπόψη!! Επίσης θεωρώ στο ίδιο μοτίβο κινειται και η Νανα του Ζολα και η Καλόγρια του Ντιντεροτ... Απλά ο Μαρκήσιος χρησιμοποιήσε όλα τα μέσα που είχε για να χτυπήσει τα ταμπου!!
 
Δεν ξέρω τι ναπω... Αυτός ο συγγραφέας παραείναι αλλόκοτος...Όμως περισσότερα για αυτό θα αναφέρω στο νήμα το οποίο είναι αφιερωμένο ειδικά στο συγγραφέα.
Με αυτό το βιβλίο την είχα πάθει πολύ άσχημα μια φορά: Το είχα αρχίσει και το διάβαζα, κατανοώντας την ειρωνεία προς συγκεκριμένους θεσμούς που περιέχει, όταν μου ήρθε και το γύρισα στο τέλος(το κάνω συχνά αυτό, δηλαδή να διαβάζω το τέλος ενόσω είμαι ακόμη στην αρχή του βιβλίου) και, όπως καταλαβαίνετε, αηδίασα τελειως και το βιβλίο "πήγε" άκλαυτο. Είχα διαβάσει κάπου ότι η σκηνή αυτή είναι εικονοποίηση του λεγόμενου "συμπλέγματος της Ηλέκτρας" στην ψυχολογία. Κι έτσι να είναι όμως, πιστεύω ότι στο τέλος καταντά "η βια για τη βια" και δεν μπορούν να το σώσουν ούτε οι συμβολισμοί ούτε η κοινωνική ειρωνία
 
Ξέρεις Διχασμένη το βιβλίο γράφτηκε το 1795, όταν η κοινωνία ήθελε γερο ταρακούνημα και γενικά υπήρχε ένας ψεύτικος καθωσπρεπισμός..Εγώ πρώτος είπα πως το τέλος είναι για γερά στομάχια!!!
Ο Μαρκήσιος έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Ή σου αρέσει ή τον μισείς...
 
Ξέρω ότι γράφηκε σε μια εποχή με πολλές επαναστατικές ζυμώσεις, που απαιτούσε ταρακούνημα, που λες κι εσύ, αλλά ταρακούνημα από ταρακούνημα διαφέρει, κατά την άποψή μου τουλάχιστον. Τη σχέση του με τους σύγχρονούς του διαφωτιστές φιλόσοφους την εξηγεί πάντως πολύ ωραία ο Ουμπέρτο Έκο στο βιβλίο-λεύκωμα με εικόνες και κείμενα "Ιστορία της Ομορφιάς".
Συγκεκριμένα, εξηγεί αυτη τη σχέση στο κεφάλαιο λογική και ομορφιά, όπου μιλάει για τις αντιφάσεις του διαφωτισμού που περιέχει αυστηρούς κανόνες και απελευθέρωση από την παλιά κουλτούρα.
 
Έχω προηγούμενα μ' αυτό το βιβλίο. Τα έχω πει στο "βιβλία που σας σόκαραν", δεν τα ξαναλέω. Πάντως, παρά την κακή δική μου εμπειρία, νομίζω πως αξίζει να το διαβάσει κανείς.
Επίσης, την ταινία "επικίνδυνες σχέσεις" που αναφέρει ο Μπου Ράντλι, την είδα πολύ πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ. :πάνω:
 
Μιλάμε, μου κεντρίσατε τόσο την περιέργεια που θέλω τώρα να το αγοράσω και να διαβάσω στο καπάκι το τέλος του! Αν και αυτό το "Σύμπλεγμα της Ηλέκτρας" κάπου με πάει που δεν μου αρέσει καθόλου...
 
Θα προσπαθήσω να είμαι ήπιος :) : Προσωπικά το βρήκα πολύ κακό το βιβλίο αυτό. Τόσο κακό, που ομολογώ ότι το πέταξα. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που πέταξα βιβλίο στη ζωή μου :).
 
Top