Τίτλος : Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα
Συγγραφέας : Νίκος Νικολαΐδης
Εκδόσεις : greekworks.com
Έτος έκδοσης : 2007 (2η έκδοση 2010)
Διαστάσεις : 23χ15
Αριθμός σελίδων: 439
ISBN : 978-0-9747660-9-6
Νίκος Νικολαΐδης και μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα. Το τελευταίο του βιβλίο πριν φύγει, και η ατυχία να μην το έχεις διαβάσει. Αυτό είναι το δικό μου πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, κάργα αυτοβιογραφικό και το στίγμα του ιδανικού αλήτη· όχι, όχι η ερμηνεία του περιθωριακού ατόμου, όπου στα καθωσπρέπει μάτια είναι η μορφή του αδικήματος· ούτε κακοποιού στοιχείου, ούτε του άσκοπου. Είναι το παιδί που σε φτύνει στα μούτρα, που τριγυρίζει μέσα στον κόσμο σου, σου βγάζει τη γλώσσα απ' το απέναντι πεζοδρόμιο, όταν είσαι έτοιμος για την επόμενη λαμογιά· είναι όλα αυτά που δεν θα γίνεις ποτέ, γι' αυτό θα το κυνηγάς πάντα με λύσσα, ξέροντας καλά πως δεν θα το πιάσεις ποτέ. Θα τρυπώνει πάντα σε δρόμους της πόλης που εσύ δεν θα τολμήσεις ποτέ στη μίζερη ζωή σου, χαμογελά σε όλους αυτούς που εσύ θεωρείς σκουπίδια, θα ζήσει τα πάντα με πάθος και το αστείο είναι πως μέχρι τα βαθιά σου γεράματα θα συνεχίσει να σου βγάζει τη γλώσσα. Ξέρεις, όταν θα είσαι σε σταυροκόπημα μετάνοιας και συγχώρεσης. Αυτό θα είναι εκεί. -Η ερμηνεία του ροκ είναι τόσο δύσκολη που ο καθένας έχει κι από μία· σκέψου τώρα να προσπαθήσουμε να δούμε τη ροκ ζωή. Απλά ξέχνα το. Η ιστορία του, ξεκινά μέσα από τη δεκαετία του '50, φίλοι, παρέες, σχέσεις, τσαμπουκάδες, ζωές μικρές και μεγάλες, όνειρα, πολλά όνειρα, γυναίκες, πολλές γυναίκες, πολύ σεξ. Έρωτας. Το στέκι και το τέλος μιας εποχής, το αιώνιο αστείο πως, κάθε εποχή θα έχει πάντα τους ίδιους επιθετικούς εραστές της ζωής. Η φράση που περπατάει στις σελίδες, είναι η επίμονη ματιά του όταν εσύ τα χαμηλώνεις από ντροπή και δειλία: «Όταν είμαι κακός είμαι κακός, μα όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος». Χαριτωμένη ατάκα, θα προλάβεις να πεις· όταν το διαβάσεις το βιβλίο και επιμένεις στη βιασύνη σου τότε τζάμπα το χρόνο που διέθεσες, αυτό το βιβλίο δεν ήταν για σένα. Η γλώσσα του αθυρόστομη, επιθετική, γνήσια, καθαρή, σκάει από ζωή και έρωτα. Προσωπικά, αν με ρωτούσαν τι είναι ο Νικολαΐδης θα έλεγα νέτα σκέτα: η ωραιότερη κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ.
Αν συνεχίσω με τα προσωπικά μου κολλήματα θα έλεγα επίσης πως άργησα πολύ -τραγικά πολύ- να διαβάσω το βιβλίο, από τότε που το έπιασα στα χέρια μέχρι σήμερα, δεν ξέρω πόσες φορές το έχω λατρέψει, δεν μέτρησα κι ούτε θέλω· έχουν γραφτεί διάφορες κριτικές μέχρι σήμερα, αδιαφορώ και γι' αυτές, ακόμα και για τα παραπάνω, ο λόγος είναι απλός, μου φτάνει που είδα πως είμαι σε καλό δρόμο διάολε.
Μέσα απ' τα νουάρ όνειρά του, μέσα από μία σκληρή νοσταλγία, μέσα από τα βρόμικα στενά του μυαλού, θα έρχεται πάντα ο τσαμπουκάς δεκαπεντάχρονος, που ακόμα κι όταν κάθισε να αναπολήσει τις γερασμένες του αγάπες δεν έπαψε ποτέ να τραγουδά τη ζωή.
- Όταν δεν υπάρχει μνήμη, δεν υπάρχει και ιστορία. Έγραψα λοιπόν τη δική μου ιστορία και κάποιας μερίδας από τη γενιά του '50 μέσα από τις μνήμες του παρελθόντος μου αλλά και του μέλλοντός μου. Κάθε γενιά δεν εκφράζει μια μονομπλόκ άποψη. Έπρεπε και το δικό μας παρελθόν και η επέμβασή μας στην ιστορία αυτού του τόπου να μην πνιγεί. Αυτό μόνο έκανα και το τονίζω πάλι, για λόγους πάντα προσωπικούς [...]
-Η γενιά των nineties μεγαλώνει μέσα στη σιωπή της αυτογνωσίας της, αναζητώντας τις αξίες της στο παρελθόν, εγκλωβισμένη σε μια στείρα αναμονή μηνυμάτων και διεξόδων που εμποδίζονται και δεν φτάνουν πουθενά. Μ’ ενδιαφέρει ειδικά το μέρος αυτής της γενιάς που αντιδρά στην ομαδοποίηση και στην επιβολή μιας στερεότυπης συμπεριφοράς.
-Το αν καταλήξουν κάποιοι απ’ αυτούς στην κάθαρση μέσα από ένα ολοκαύτωμα, είναι και αυτό ένα σημάδι ελπίδας. [...]
-Αφιερωμένο στα παιδιά που κατεβαίνουν τις νύχτες απ' τους λόφους και κυκλοφορούν στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης μας. [...]
Ν. Νικολαΐδης
Δεν θα πω τίποτα, ούτε για τις ταινίες του, ούτε για τα βιβλία του, ούτε για τον υπέροχο άνθρωπο Νίκο Νικολαΐδη. Το μόνο που θα έλεγα: ελπίζω οι δικοί μου φίλοι, τα δικά μου χνώτα, να έχουν τη τύχη να διαβάσουν το βιβλίο· δεν είναι πρόταση για γνώση και συμμόρφωση, δεν έχει θέση στο ράφι με τους κλασικούς και τα δερματόδετα, έχει θέση δίπλα στην κιθάρα σου, ανάμεσα στα υπέροχα πόδια της γκόμενάς σου, δίπλα στο γεμάτο τασάκι σου και πλάι στην αφρισμένη σου μπίρα. Δεν είναι δήθεν ζωή, είναι ροκ, ό,τι οι άλλοι προσπερνούν με μια ξινίλα στο στομάχι.
«Το σίγουρο είναι ότι κάποιος απο κει πάνω μού κάνει χοντρή πλάκα αλλά πού θα πάει κάποτε θα τον βρω και θα τον ξεσκίσω επιτόπου. Τώρα με λένε Ελένη και θα βρέξει...άντε να γαμηθείτε όλοι σας»
Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα
Νίκος Νικολαΐδης
[video=youtube;0N0BjjHveFU]http://www.youtube.com/watch?v=0N0BjjHveFU[/video]
Συγγραφέας : Νίκος Νικολαΐδης
Εκδόσεις : greekworks.com
Έτος έκδοσης : 2007 (2η έκδοση 2010)
Διαστάσεις : 23χ15
Αριθμός σελίδων: 439
ISBN : 978-0-9747660-9-6
Νίκος Νικολαΐδης και μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα. Το τελευταίο του βιβλίο πριν φύγει, και η ατυχία να μην το έχεις διαβάσει. Αυτό είναι το δικό μου πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, κάργα αυτοβιογραφικό και το στίγμα του ιδανικού αλήτη· όχι, όχι η ερμηνεία του περιθωριακού ατόμου, όπου στα καθωσπρέπει μάτια είναι η μορφή του αδικήματος· ούτε κακοποιού στοιχείου, ούτε του άσκοπου. Είναι το παιδί που σε φτύνει στα μούτρα, που τριγυρίζει μέσα στον κόσμο σου, σου βγάζει τη γλώσσα απ' το απέναντι πεζοδρόμιο, όταν είσαι έτοιμος για την επόμενη λαμογιά· είναι όλα αυτά που δεν θα γίνεις ποτέ, γι' αυτό θα το κυνηγάς πάντα με λύσσα, ξέροντας καλά πως δεν θα το πιάσεις ποτέ. Θα τρυπώνει πάντα σε δρόμους της πόλης που εσύ δεν θα τολμήσεις ποτέ στη μίζερη ζωή σου, χαμογελά σε όλους αυτούς που εσύ θεωρείς σκουπίδια, θα ζήσει τα πάντα με πάθος και το αστείο είναι πως μέχρι τα βαθιά σου γεράματα θα συνεχίσει να σου βγάζει τη γλώσσα. Ξέρεις, όταν θα είσαι σε σταυροκόπημα μετάνοιας και συγχώρεσης. Αυτό θα είναι εκεί. -Η ερμηνεία του ροκ είναι τόσο δύσκολη που ο καθένας έχει κι από μία· σκέψου τώρα να προσπαθήσουμε να δούμε τη ροκ ζωή. Απλά ξέχνα το. Η ιστορία του, ξεκινά μέσα από τη δεκαετία του '50, φίλοι, παρέες, σχέσεις, τσαμπουκάδες, ζωές μικρές και μεγάλες, όνειρα, πολλά όνειρα, γυναίκες, πολλές γυναίκες, πολύ σεξ. Έρωτας. Το στέκι και το τέλος μιας εποχής, το αιώνιο αστείο πως, κάθε εποχή θα έχει πάντα τους ίδιους επιθετικούς εραστές της ζωής. Η φράση που περπατάει στις σελίδες, είναι η επίμονη ματιά του όταν εσύ τα χαμηλώνεις από ντροπή και δειλία: «Όταν είμαι κακός είμαι κακός, μα όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος». Χαριτωμένη ατάκα, θα προλάβεις να πεις· όταν το διαβάσεις το βιβλίο και επιμένεις στη βιασύνη σου τότε τζάμπα το χρόνο που διέθεσες, αυτό το βιβλίο δεν ήταν για σένα. Η γλώσσα του αθυρόστομη, επιθετική, γνήσια, καθαρή, σκάει από ζωή και έρωτα. Προσωπικά, αν με ρωτούσαν τι είναι ο Νικολαΐδης θα έλεγα νέτα σκέτα: η ωραιότερη κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ.
Αν συνεχίσω με τα προσωπικά μου κολλήματα θα έλεγα επίσης πως άργησα πολύ -τραγικά πολύ- να διαβάσω το βιβλίο, από τότε που το έπιασα στα χέρια μέχρι σήμερα, δεν ξέρω πόσες φορές το έχω λατρέψει, δεν μέτρησα κι ούτε θέλω· έχουν γραφτεί διάφορες κριτικές μέχρι σήμερα, αδιαφορώ και γι' αυτές, ακόμα και για τα παραπάνω, ο λόγος είναι απλός, μου φτάνει που είδα πως είμαι σε καλό δρόμο διάολε.
Μέσα απ' τα νουάρ όνειρά του, μέσα από μία σκληρή νοσταλγία, μέσα από τα βρόμικα στενά του μυαλού, θα έρχεται πάντα ο τσαμπουκάς δεκαπεντάχρονος, που ακόμα κι όταν κάθισε να αναπολήσει τις γερασμένες του αγάπες δεν έπαψε ποτέ να τραγουδά τη ζωή.
- Όταν δεν υπάρχει μνήμη, δεν υπάρχει και ιστορία. Έγραψα λοιπόν τη δική μου ιστορία και κάποιας μερίδας από τη γενιά του '50 μέσα από τις μνήμες του παρελθόντος μου αλλά και του μέλλοντός μου. Κάθε γενιά δεν εκφράζει μια μονομπλόκ άποψη. Έπρεπε και το δικό μας παρελθόν και η επέμβασή μας στην ιστορία αυτού του τόπου να μην πνιγεί. Αυτό μόνο έκανα και το τονίζω πάλι, για λόγους πάντα προσωπικούς [...]
-Η γενιά των nineties μεγαλώνει μέσα στη σιωπή της αυτογνωσίας της, αναζητώντας τις αξίες της στο παρελθόν, εγκλωβισμένη σε μια στείρα αναμονή μηνυμάτων και διεξόδων που εμποδίζονται και δεν φτάνουν πουθενά. Μ’ ενδιαφέρει ειδικά το μέρος αυτής της γενιάς που αντιδρά στην ομαδοποίηση και στην επιβολή μιας στερεότυπης συμπεριφοράς.
-Το αν καταλήξουν κάποιοι απ’ αυτούς στην κάθαρση μέσα από ένα ολοκαύτωμα, είναι και αυτό ένα σημάδι ελπίδας. [...]
-Αφιερωμένο στα παιδιά που κατεβαίνουν τις νύχτες απ' τους λόφους και κυκλοφορούν στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης μας. [...]
Ν. Νικολαΐδης
Δεν θα πω τίποτα, ούτε για τις ταινίες του, ούτε για τα βιβλία του, ούτε για τον υπέροχο άνθρωπο Νίκο Νικολαΐδη. Το μόνο που θα έλεγα: ελπίζω οι δικοί μου φίλοι, τα δικά μου χνώτα, να έχουν τη τύχη να διαβάσουν το βιβλίο· δεν είναι πρόταση για γνώση και συμμόρφωση, δεν έχει θέση στο ράφι με τους κλασικούς και τα δερματόδετα, έχει θέση δίπλα στην κιθάρα σου, ανάμεσα στα υπέροχα πόδια της γκόμενάς σου, δίπλα στο γεμάτο τασάκι σου και πλάι στην αφρισμένη σου μπίρα. Δεν είναι δήθεν ζωή, είναι ροκ, ό,τι οι άλλοι προσπερνούν με μια ξινίλα στο στομάχι.
«Το σίγουρο είναι ότι κάποιος απο κει πάνω μού κάνει χοντρή πλάκα αλλά πού θα πάει κάποτε θα τον βρω και θα τον ξεσκίσω επιτόπου. Τώρα με λένε Ελένη και θα βρέξει...άντε να γαμηθείτε όλοι σας»
Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα
Νίκος Νικολαΐδης
[video=youtube;0N0BjjHveFU]http://www.youtube.com/watch?v=0N0BjjHveFU[/video]
))