Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου: Ζητείται τίτλος

[Πεταλούδα]

Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου σήμερα 23 Απριλίου και με αυτή την όμορφη αφορμή ας θυμηθούμε το βιβλίο εκείνο που στάθηκε σημαντικό για μας και τον λόγο που το νιώθει ξεχωριστό η βιβλιοφιλική καρδιά μας.


Απαντώντας στο νήμα, το βιβλίο αυτό για μένα ήταν "Το σπίτι των πνευμάτων" της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Ήμουν στην εφηβεία όταν σε μία από τις άδειες του από τον στρατό, ο αδερφός μου έφερε αυτό το βιβλίο που το είχε από κάπου περιμαζέψει. Ήταν σκισμένη η ράχη του και ξεκολλημένο το οπισθόφυλλο, όπως και πολλές σελίδες του. Τον ρώτησα αν μπορώ να το κρατήσω και μου το έδωσε. Μου άρεσε πολύ όταν το διάβασα και με αυτό ουσιαστικά ξεκίνησα την κατάδυσή μου στα βάθη της ανάγνωσης. Το αντίτυπο αυτό το έχω ακόμα και δεν το αντικατέστησα ποτέ με κάποιο καινούργιο.

 

[ΚρίτωνΓ]

Δύσκολα τασκς βάζεις @Πεταλούδα . Προσπαθώ να ξεχωρίσω κάτι που να συνδέεται με συγκεκριμένο περιστατικό / κατάσταση στη ζωή μου. Τα ξεκινήματα της βιβλιοφιλίας μου άλλωστε δεν τα πολυθυμάμαι, διότι ανάγονται σε πολύ τρυφερή παιδική ηλικία -όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και κάποιο βιβλίο.
Θα σταθώ λοιπόν σε δύο.
1. Ως παιδάκι θυμάμαι ότι είχα ένα βιβλίο με παραμύθια από όλη την Ευρώπη. Θυμάμαι λοιπόν κάτι που έχει χαραχτεί στα βάθη του υποσυνειδήτου μου από αυτό το βιβλίο. Ο Κρουξ και η Μέδουσα. Ήταν η ιστορία του μοναχικού Κρουξ - γελωτοποιού στα βασίλειο των ξωτικών- που λοιδορούνταν από τους υπόλοιπους. Μοναχικός αυλητής, πήγαινε κάθε μέρα και έπαιζε τη φλογέρα του πάνω από τη θάλασσα σε έναν ψηλό βράχο. Ερχόταν μία μέδουσα και άλλαζε χρώματα ανάλογα με τις μελωδίες. Ο Κρουξ ερωτεύεται τη μέδουσα και στο τέλος πηδάει από το βράχο για να συναντήσει την αγάπη του. Και μετατρέπεται και αυτός σε μέδουσα. το παραμύθι τελειώνει με δύο μέδουσες που αλλάζουν μαζί χρώμα. Δεν θυμάμαι το βιβλίο, τον τίτλο, τον εκδότη. Το βιβλίο κάπου χάθηκε. Αυτό το παραμύθι "ακόμα με στοιχειώνει".
2. Έχοντας μόλις τελειώσει Πανελλαδικές εξετάσεις - για το μακρινό 1989 αυτό ήταν ζόρικος μαραθώνιος αν ήθελες να έχεις αξιώσεις για να μπεις στο Πανεπιστήμιο σε σοβαρή σχολή - είχα δανειστεί από τον ξάδερφό μου (5 χρόνια μεγαλύτερο) το Όνομα του Ρόδου του Ουμπερτο Έκο. Παρά την κούραση (σχεδόν εξόντωση) των τελευταίων μηνών συμπεριλαμβανομένων προετοιμασίας, απολυτήριων και Πανελλαδικών εξετάσεων, ξεκίνησα να διαβάζω και δεν μπορούσα να σταματήσω ούτε για να φάω.Με συνεπήρε τόσο που διάβαζα μέχρι τις 4 το πρωί για να κοιμηθώ για 4 ώρες. Τέλειωσα το βιβλίο των 700 σελίδων σε 5 ημέρες (και η γραφή του Έκο δεν είναι και η πιο λιτή που υπάρχει). Το βιβλίο το επέστρεψα στον ξάδερφό μου, αλλά το ξαναβρήκα στην πρώτη του έκδοση (εκδόσεις γνώση) και το ξαναγόρασα μετά από χρόνια.

 

[Χρυσένια]

Ήταν Χριστούγεννα και πήγαινα πρώτη γυμνασίου, όταν έπεσε τυχαία στα χέρια μου το τραίνο με τις φράουλες του Γιάννη Ξανθούλη.
Με είχε σοκάρει τοτε το ωμό λεξιλόγιο, οι ζοφερες σκηνές, οι περιθωριακοί χαρακτήρες του πεζοδρομίου, η αναφορα στον ομοφυλοφιλικό έρωτα, οι σκηνές αυνανισμού και σεξ, η ψυχική ασθένεια και ο θάνατος.
Διάβαζα χωρίς να ξέρω αν καταλαβαίνω, χωρίς να ξέρω, αν μου αρέσει πράγματι, και παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Σε ολη την διάρκεια των χριστουγεννιατικων διακοπων το διάβαζα αχόρταγα ξανά και ξανά!!
Ήταν για μένα μια νοσηρή απόλαυση, κάτι εντελώς ξένο, δυσνόητο, τελείως έξω απ' τα νερά μου, σχεδόν ανώμαλο, και με έλκυε δυνατά με έναν εξαιρετικά σκοτεινό τρόπο.
Διάβαζα και αισθανόμουν, ότι έκανα κάτι ανεπίτρεπτο, ότι έσπαγα έναν κανόνα, τις ενοχές που θα είχα σε περίπτωση, που καπνιζα ή που έβλεπα πορνό.
Από τις πιο φευγατες εμπειριες, που ειχα με βιβλίο, και μαλιστα σε μια πολύ τρυφερή ηλικία.

 

[Πεταλούδα]

@Χρυσένια, σε καταλαβαίνω, εγώ ήμουν 2 - 3 χρόνια μεγαλύτερη από σένα και εκτός από κάποιες ερωτικές σκηνές, ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα για βασανιστήρια, μιας και αναφερόταν χρονικά στην δικτατορία του Πινοσέτ στην Χιλή. Πέρα από την ανακάλυψη αυτού του καινούργιου κόσμου, ήταν και η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό ρεαλισμό.

@ΚρίτωνΓ, πραγματικά υπέροχο το παραμύθι με ενθουσίασε η ιστορία του και τα στοιχεία που συνδυάζει: αγάπη, θάλασσα, θαλάσσια πλάσματα, χρώματα και μελωδίες!

 

[Έλεν]

Τι ωραίο νήμα
Βιβλία που δε θα ξεχάσω ποτέ (ελπίζω δηλαδή) από την παιδική μου ηλικία είναι «Το σοκολατένιο μυστήριο» και «Το διαστημικό κουτάλι». Πρέπει να είναι από τα πρώτα σχετικά μεγάλα σε μέγεθος που διάβασα σαν παιδί, μέχρι τότε είχαμε συλλογές από βιβλία με παραμύθια που ήταν μικρά σε έκταση σε σχέση με αυτά. Τα έχω διαβάσει και τα δυο άπορες φορές και τα έχουμε και τα δυο στο πατρικό μου στη βιβλιοθήκη και τα προσέχουμε πολύ.
Επίσης αγαπημένο μου, πρέπει να το έχω αναφέρει ξανά μάλλον, το Blankets του Thompson. Το πρώτο τεράστιο εικονογραφημένο βιβλίο που είδα ποτέ. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπάρχουν τέτοια! Θυμάμαι κατεβαίναμε «Αστόρια» στο Ηράκλειο μετά τη σχολή και γυρνούσαμε σε καφετέριες και βιβλιοπωλεία. Σε μια βόλτα στον Παπασωτηρίου το είδα και ήταν και ακριβό για την τσέπη μου όποτε δεν τολμούσα να το πάρω. Ε δυο μήνες δεν πήρα τίποτα άλλο και πήγα και το πήρα. Μου άλλαξε τελείως την οπτική που είχα για τα κόμικ, τις εικονογραφήσεις, τα σχέδια.

 

[Πεταλούδα]

Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου σήμερα και ευκαιρία να θυμηθώ μια μικρή βιβλιοιστορία μου: η πρώτη μου δουλειά ως φοιτήτρια ήταν παραγγελιολήπτρια σε σουβλατζίδικο. Τις παραγγελίες τις έγραφα χειρόγραφα σε μπλοκάκι (λίγο αργότερα μπήκε υπολογιστής με πρόγραμμα) και στα ελάχιστα δευτερόλεπτα / λεπτά που μεσολαβούσαν στους χτύπους του τηλεφώνου, διάβαζα ένα βιβλίο που είχα ανοιχτό πάνω στα πόδια μου, το Αϋπνία του Στίβεν Κινγκ.
Λίγο από το ακατάστατο του διαβάσματος, αλλά και επειδή μου άρεσε (είναι και το αγαπημένο μου από τον συγγραφέα), με το που το τελείωσα, το ξεκίνησα πάλι από την αρχή.

 

[Κεχριμπάρι]

Ωραία μέρα σήμερα!

Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου, μου είχαν κάνει δώρο τη σειρά μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν! Δυστυχώς το μοναδικό βιβλίο απο αυτά που σώζεται ακόμα στη βιβλιοθήκη μου είναι το "Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω απο τις θάλασσες" και το φυλάω σαν κόρη οφθαλμού!!! Μου άρεσαν όλα τα βιβλία του, γιατί με ταξίδευαν σε μέρη μακρινά και άγνωστα και ονειρευόμουνα μία μέρα να φτάσω και εγώ σε αυτά.....σχεδόν ουτοπικό ακούγεται για όποιον έχει διαβάσει Ιούλιο Βερν! Κι όμως χρόνια αργότερα έφτασα σε ένα μέρος, το οποίο θεωρείται ότι έχει αποτελέσει βασικό σκηνικό για το βιβλίο του "Ταξίδι στο κέντρο της Γης" που το είχα χιλιοδιαβάσει μικρή και το αγαπούσα. Τώρα το αγαπώ ακόμα πιο πολύ και μπορεί να μην έφτασα στο κέντρο της Γης, αλλά τουλάχιστον έφτασα στην αφετηρία του ταξιδιού που περιγράφει ο Βερν και έκανα ένα όνειρό μου πραγματικότητα!!!

ΥΓ. @ΚρίτωνΓ μία απο τα ίδια αγαπητέ με "Το όνομα του Ρόδου"!!!! Λατρεύω Έκο χρόνια τώρα

 

[ΚρίτωνΓ]

ΥΓ. @ΚρίτωνΓ μία απο τα ίδια αγαπητέ με "Το όνομα του Ρόδου"!!!! Λατρεύω Έκο χρόνια τώρα

Έκο, Βερν, Tetris, επιτραπέζια, Μαγιονγκ.... @Κεχριμπάρι "τα φτιάχνουμε"; (ΛτΒ. επιτρέπεται το απροκάλυπτο φλερτ; ή είμαστε πολιτικώς ορθοί;)

 

[ΜιΛάμπρος]

Όσες/οι ως έφηβες/οι διαβάζατε metal hammer κατά τη δεκαετία του '90, ίσως θυμάστε μια στήλη με βιβλιοπαρουσιάσεις. Εξ αιτίας αυτής της στήλης κόλλησα οριστικά και αμετάκλητα με τα βιβλία και το διάβασμα. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το είχα κάνει ποτέ, αλλά εκείνη την εποχή, το μακρινό 1996, είχα αρρωστήσει πάρα πολύ βαρειά από ερωτική απογοήτευση (ή αλλιώς "με άφησε η ", τίτλος τραγουδιού των Μουτράλλικα, επιφανούς συγκροτήματος της ελληνικής underground μουσικής σκηνής εκείνη την εποχή-για όσους διαβάζανε με θρησκευτική ευλάβεια το προαναφερθέν περιοδικό και 27 χρόνια μετά θυμούνται ακόμα...).

Ο πατήρ μου ο αγαπητός λοιπόν έβλεπε το ρεμάλι του που δεν μπορούσε να συμμαζέψει από τα μπιλιαρδάδικα και τις καφετερίες να είναι κλεισμένο στους τέσσαρες τοίχους του δωματίου του και να κοιτάζει το ταβάνι, μελαγχολικός και κατηφής διαρκώς. Ήταν προβληματισμένος τα μάλα. Τι μου έδινε χιλιάρικα να βγω να βγάλω καμιά καραμπόλα, τι μου έδινε πεντακοσάρικα να πιω κανένα νες καφέ φραπέ. Τίποτε η αφεντιά μου, κλεισμένος σπίτι να κλαίω και να ολοφύρνομαι.

Ως αναλαμπή λοιπόν, μια ημέρα, διαβάζοντας τη σχετική στήλη του περιοδικού, έπεσα πάνω σε δυο βιβλία: το ένα τιτλοφορείτο "Ο Παρίας", των νεόκοπων τότε εκδόσεων Οξύ, το άλλο ήταν το δεύτερο βιβλίο της Υπερβορέας του Μιχάλη Αντωνόπουλου. Ζήτησα λοιπόν από τον πατέρα να μου δώσει τις 8,5 περίπου χιλιάδες δραχμές που στοίχιζαν τα συγγράμματα να πεταχτώ να τα πάρω. Και τότε ο πατήρ, αξιωματικός καριέρας και άνθρωπος πάρα πολύ παλαιάς κοπής, καταδέχτηκε να πάει ο ίδιος να τα αγοράσει, με την ελπίδα ότι τα συγγράμματα θα με απαλλάξουν από το μαράζι -όχι ότι θα με απασχολούσαν, αλλά ως τούβλο μαθητής που ήμουν τότε υπολόγιζε στο γεγονός ότι θα τα βαριόμουν ευθύς και θα ξανα αναζητούσα τις τσόχες και τα τεμπεσίρια. Βρήκα τα δυο βιβλία ένα μεσημέρι που γύρισα από το σχολείο, πάνω στο γραφείο μου. Όταν διάβαζα τον Παρία πριν κοιμηθώ (μια συνήθεια που κράτησα έκτοτε) πεταγόμουνα στον παραμικρό ήχο. Τόσος ήταν ο τρόμος που μου είχε προκαλέσει (δυστυχώς όταν το ξαναδιάβασα τον περασμένο Νοέμβρη αν δεν κάνω λάθος, από ένα σημείο και μετά έγινε πολύ στημένο και αναπόλησα εκείνα τα βράδια του τρόμου). Κάπως έτσι τα δυο εκείνα βιβλία κατάφεραν να με θεραπεύσουν από τη βαρύτατη ασθένειά μου και συνέβαλλαν ώστε να ξεκινήσει ο νους τη μετεωροπορεία του σε παράλληλα σύμπαντα, σε σημείο που έχασε τον δρόμο και παρέμεινε χαμένος έκτοτε, ενώ προκάλεσαν διαδοχικά Στεφενκινγκίτιδα, Χαουαρντφιλιπσλαβκραφτίτιδα, Τολκινίτιδα και Φρανκχερμπερτίτιδα, που με τα χρόνια υποτροπίασα για να φτάσω να πάσχω από χρόνεια οξεία εμμονική βιβλιοαγορολατρεία.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Εγώ πάλι θυμήθηκα που έκανα υπηρεσία πύλης (όταν ήμουν φαντάρος) στο Αεροδικείο της Λάρισας και διάβαζα το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.
Εννοείται πως η ώρα δεν περνούσε με τίποτα αν δεν είχες κάτι να διαβάσεις, οπότε κι εγώ εκείνη την περίοδο είχα διαβάσει αρκετά βιβλία.
Σε κάποια στιγμή, κατεβαίνει ένας βαθμοφόρος και με ρωτάει τι διαβάζω.
Του δείχνω το εξώφυλλο και μου λέει "τους μπαγάσες τους κομμουνιστές"...

 

[το Άλεφ]

@ΚρίτωνΓ Κρίτωνα, αν δεν το έχεις βρει ακόμα, η ιστορία του Κρουξ και της μέδουσας είναι σε μία συλλογή παραμυθιών της Μαρσέλ Βεριτέ (Marcelle Vérité) με τίτλο "Le rois, l'ours et le petit herisson" άρα στα ελληνικά θα ήταν κάτι σαν "ο βασιλιάς, η αρκούδα και το μικρό σκατζοχοιράκι". Την εικονογράφηση σε αυτές τις ιστορίες την έχει κάνει η Elisabeth Ivanovsky. Αν γκουγκλάρεις αυτά τα ονόματα και τον γαλλικό τίτλο, και ψάξεις στις εικόνες θα δείς εικόνες από την ιστορία με τον Κρούξ αλλά και από τα άλλα παραμύθια της συλλογής.