Μιας και είχα αναφέρει σε άλλο νημάτιο, ότι τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, (καλώς ή κακώς), υπερισχύουν στην βιβλιοθήκη μου, αποφάσισα να του αφιερώσω ένα νήμα. Θυμήθηκα ότι ξεκίνησα πριν χρόνια να τον διαβάζω σαν ένα «εύκολο» ανάγνωσμα στις καθημερινές μου μετακινήσεις, και κατέληξα να τον διαβάζω και στο σπίτι, γιατί με συνέπαιρνε πολλές φορές με τις ιστορίες του και αγωνιούσα να τις τελειώσω.
Για την βιογραφία του ξέρω μόνο αυτά που γράφουν στα βιβλία του, αν κάποιος θέλει να μάθει για εκείνον, μπορεί να διαβάσει εδώ.
Είναι ένας σύγχρονος συγγραφέας ιστοριών φαντασίας και τρόμου, αλλά κατά πόσο μεγάλος εκπρόσωπος είναι, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, γιατί πέραν από τον ίδιο, όσο αστείο και αν ακούγεται, έχω διαβάσει λίγους συγγραφείς που να εκπροσωπούν αυτό το είδος. Και λέω αστείο, γιατί τώρα που μέτρησα ακριβώς τα βιβλία του, είδα με έκπληξη ότι έχω σχεδόν πενήντα τελικά! Βέβαια, αρκετά από αυτά είναι σε έκδοση bell, τα οποία τα προμηθευόμουν από περίπτερα, αν και μετά από χρόνια είδα τα ίδια βιβλία να έχουν εκδοθεί με χοντρό εξώφυλλο πλέον, οπότε μετά τα αναζητούσα στα βιβλιοπωλεία.
Ήταν μια σίγουρη επιλογή για μένα, με συντρόφευε σε τρένα, λεωφορεία, στη σχολή, στο κρεβάτι μου κτλ., και κάποια από τα βιβλία του μου άρεσαν περισσότερο.
Έτσι, μετά από χρόνια που έχω να διαβάσω πολλά από αυτά, βρήκα αφορμή τώρα που τα έχει «ξεθωριάσει» η μνήμη, να δω ποια είναι τα βιβλία του που μου έχουν μείνει και παράλληλα, όσο γίνεται, να μάθετε για αυτόν μέσα από την θεματολογία των βιβλίων του.
Γενικά, αυτό που με γοήτευε στον λόγο του, είναι ο τρόπος που έγραφε, αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω «κινηματογραφικό». Είναι δηλαδή περιγραφικός και μπορούσα εύκολα να «δω» τον τόπο που διαδραματιζόταν η πλοκή, όπως και να μην χάνω την ροή, όσο μεγάλο και αν ήταν το βιβλίο, και ανεξαρτήτως πόσοι ήρωες ήταν μέσα σε αυτό. Μετά, ήταν ο τρόπος που έπλαθε τους χαρακτήρες, που ήταν "ζωντανοί" και μπορούσες να νιώσεις κάθε απόχρωση των συναισθημάτων τους. Μάθαινες ποιος είναι ο ήρωας, όχι μέσα από την αφήγηση, αλλά τον καταλάβαινες μέσα από τα γεγονότα, τους διαλόγους, αλλά και από όνειρα ή από αποσπασματικές σκέψεις του ήρωα που παρεμβάλλονταν στην πλοκή. Ίσως αυτός τελικά να είναι ο λόγος που τον διάβαζα «κατά συρροή», μέσα από τις λέξεις ήταν σαν να έβλεπα μια «ταινία», μπορούσα δηλαδή να την φανταστώ «ζωντανά».
Από όσο μπορώ να θυμηθώ, όταν διάβαζα κάποιο βιβλίο του είχα αγωνία και έκπληξη και μου μετέδιδε κάποιο περιστασιακό φόβο. Όμως σίγουρα δεν μπορώ να τον συγκρίνω πχ με τον Λάβκραφτ, που αν και είχα διαβάσει λίγες ιστορίες του, που ήταν μικρές σε έκταση, ο φόβος, και κάποιες φορές, η αποστροφή που μου έβγαλαν, ήταν μεγάλη. Φοβερός στο είδος του, αλλά δεν ήταν για το στομάχι μου.
Και υπάρχει ένα βιβλίο του Σ.Κινγκ, «Η Λάμψη», που σε αυτό φαίνεται καθαρά η επιρροή που είχε από το έργο «Η μάσκα του κόκκινου θανάτου» του υπέροχου Ε.Α.Πόε.
Ο Σ. Κινγκ έχει γράψει διηγήματα και μεγάλες ιστορίες και πολλά από τα βιβλία του έχουν γυριστεί ταινίες, από τις οποίες λίγες είναι αυτές, κατά την γνώμη μου, που μπορούν να χαρακτηριστούν γενικά «καλές».
Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν «Οι Νυχτερίτες» (The Tommyknockers). Η ιστορία εξελίσσεται σε μια κωμόπολη, όπου μια συγγραφέας έχει μια εμμονή να ξεθάψει ένα αντικείμενο που βρήκε στο δάσος. Μα όσο αυτό βγαίνει στο φως, τόσο οι άνθρωποι εκεί γύρω αρχίζουν και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, και αποκτούν μια «κακή συμπεριφορά».
Στο βιβλίο του «Το κοράκι» (The Stand), βγάζει μια αγωνία για το τέλος του κόσμου, με έναυσμα μια επιδημία που σκοτώνει εκατομμύρια ζωές. Οι λίγοι που επιζούν, χωρίζονται σε δύο «στρατόπεδα», που καθορίζονται από τις μορφές που βλέπουν στα όνειρα τους. Το ενδιαφέρον εδώ, είναι ότι μέσα από την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση, παρακολουθούμε να χτίζονται πόλεις από την αρχή και να μην ξεφεύγουν, όμως, από την νοοτροπία που τους έφτασε εκεί.
Μια συλλογή διηγημάτων του είναι οι «Εφιάλτες και Ονειρότοποι» (Nightmares & Dreamscapes), από τα οποία μου έχουν μείνει έντονα δύο: «Η Κάντιλακ του Ντόλαν» (μέχρι που μπορεί να φτάσει η εκδίκηση? και πως μπορεί να εξαφανιστεί μια Κάντιλακ στην έρημο?) και το «Συγνώμη, σωστό νούμερο» (γραμμένο σαν σενάριο, μέσα από πλάνα βλέπουμε ότι μέσα από το τηλέφωνο δεν μπορούμε να φανταστούμε, τί έχουμε να ακούσουμε).
Στο «Αυπνία» (Insomnia), βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όπως δεν μπορούμε να τον δούμε ξύπνιοι. Όταν οι πρωταγωνιστές δεν μπορούν να κοιμηθούν και μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα άυπνοι, βλέπουν έναν άλλο κόσμο: χρωματιστές αύρες, κορδέλες της ζωής πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, κάποια μικρά ανθρωπάκια που παίζουν τον ρόλο που έχουν οι τρεις Μοίρες. Και μέσα σε όλα αυτά, καλούνται να σώσουν την πόλη, από έναν φανατισμό που την έχει κυριέψει (το συγκεκριμένο βιβλίο, θα ήθελα πολύ να γυριστεί σε ταινία!).
Στο βιβλίο του «Χρήσιμα Αντικείμενα» (Needful Things), μπορείς να βρεις σε ένα μαγαζί, πραγματικά αυτό που ονειρεύεσαι, όμως το αντίτιμο που θα πληρώσεις, μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από χρήματα.
Μπορεί να σταθεί ένα βιβλίο όταν η πρωταγωνίστρια είναι κατά την μεγαλύτερη διάρκεια πάνω σε ένα κρεβάτι? (μην πάει ο νους σας στο πονηρό
). Ναι, στο «Παιχνίδι του Τζέραλντ» (Gerald’s game) είναι μια γυναίκα δεμένη με χειροπέδες σε ένα κρεβάτι που βρίσκεται σε ένα σπίτι απομονωμένο σε μια λίμνη, και ο άντρας της κάτω νεκρός, αφού προηγουμένως είχαν… φιλονικήσει πάνω σε αυτό. Και μόνη, χωρίς να μπορεί κάποιος να την ακούσει, το μεγαλύτερο μέρους του βιβλίου περνάει με αναδρομές, σκέψεις και πολλά συναισθήματα που βιώνει η γυναίκα.
Στο «Αυτό» (It) μια παρέα παιδιών ζουν ένα εφιάλτη που παίρνει μια συγκεκριμένη μορφή, που κανονικά θα έπρεπε να τους διασκεδάσει, και μεγάλοι πλέον, αποφασίζουν να τον αντιμετωπίσουν. Το συγκεκριμένο βιβλίο μπορούμε να το δούμε και αλληγορικά, σκεπτόμενοι τους παιδικούς φόβους που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας.
Έχει γράψει περίπου πέντε βιβλία με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν, ενδεικτικά είναι ο «Αδύνατος» (Thinner – μια κατάρα ενός γέρο τσιγγάνου που αδυνατίζει συνεχώς τον πρωταγωνιστή, όταν αθέλητα αυτός του έκανε ένα κακό) και «Η μακριά πορεία» (The long walk – ένας εξαντλητικά μεγάλος μαραθώνιος που στην διάρκεια του οι νεαροί που τρέχουν έχουν διάφορους κανόνες, - απαγορεύονται οι στάσεις, διατήρηση μιας μέσης ταχύτητας – που μετά από τρεις προειδοποιήσεις εγκαταλείπουν τον αγώνα… για πάντα).
Έχει γράψει ακόμα μια εφταλογία με τίτλο «Ο Μαύρος Πύργος» που για άγνωστο λόγο δεν τα έχω διαβάσει, αλλά μπορεί να το κάνω κάποτε.
Κάπoιες ταινίες που έχουν βασιστεί σε βιβλία του είναι: Κάρυ, Κριστίν, Μίζερι, Καρδιές στην Ατλαντίδα, Στάσου πλάι μου, Η Λάμψη, Το πράσινο μίλι.
Τέλος να αναφέρω το βιβλίο του «Περί συγγραφής» (On writing a memoir of the craft) που μέσα από την βιογραφία του, διαβάζεις με ενδιαφέρον την τέχνη ενός συγγραφέα, αφού αναφέρει μέσα από τη δική του πορεία, πως μπορείς να χτίσεις μια ιστορία μέσα από γεγονότα, χαρακτήρες και διάφορες άλλες συμβουλές, από ποιους λογοτέχνες έχει επηρεαστεί κτλ.
Κάπου εδώ τελειώνει η περιήγηση. Σκέφτομαι, πως το συγγραφικό έργο του Σ. Κινγκ δεν είναι αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλο μέσα μου ή που με έχει καθορήσει λογοτεχνικά. Σίγουρα μου αρέσει, αλλά στα μέρη που τον διάβαζα, (ένα καλό του να μην οδηγάς) δεν θα μπορούσα να αφιερωθώ πχ στον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε (τόσο καιρό που το έχω αφήσει στην άκρη μισοτελειωμένο, όταν το ξαναπιάσω θα πρέπει να το ξεκινήσω από την αρχή) ή στον Καζαντζάκη, στον Μαρκές, κτλ.
Δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σας με αναγνώσματα φαντασίας και τρόμου. Εγώ είχα, όπως καταλάβατε, από τον Κινγκ, από λίγο Πόε και από ελάχιστο Λάβκραφτ και αυτό παλιά, έχω "ξεκόψει" εδώ και καιρό.
Όμως άξιζε να αναφερθώ στον Κινγκ γιατί πράγματι, τις ώρες που τον διάβαζα δεν τον βαρέθηκα, αντίθετα τον απολάμβανα. Και σίγουρα τον ευχαριστώ για την συντροφιά του στις τόσες, μα τόσες διαδρομές μου.
))
Για την βιογραφία του ξέρω μόνο αυτά που γράφουν στα βιβλία του, αν κάποιος θέλει να μάθει για εκείνον, μπορεί να διαβάσει εδώ.
Είναι ένας σύγχρονος συγγραφέας ιστοριών φαντασίας και τρόμου, αλλά κατά πόσο μεγάλος εκπρόσωπος είναι, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, γιατί πέραν από τον ίδιο, όσο αστείο και αν ακούγεται, έχω διαβάσει λίγους συγγραφείς που να εκπροσωπούν αυτό το είδος. Και λέω αστείο, γιατί τώρα που μέτρησα ακριβώς τα βιβλία του, είδα με έκπληξη ότι έχω σχεδόν πενήντα τελικά! Βέβαια, αρκετά από αυτά είναι σε έκδοση bell, τα οποία τα προμηθευόμουν από περίπτερα, αν και μετά από χρόνια είδα τα ίδια βιβλία να έχουν εκδοθεί με χοντρό εξώφυλλο πλέον, οπότε μετά τα αναζητούσα στα βιβλιοπωλεία.
Ήταν μια σίγουρη επιλογή για μένα, με συντρόφευε σε τρένα, λεωφορεία, στη σχολή, στο κρεβάτι μου κτλ., και κάποια από τα βιβλία του μου άρεσαν περισσότερο.
Έτσι, μετά από χρόνια που έχω να διαβάσω πολλά από αυτά, βρήκα αφορμή τώρα που τα έχει «ξεθωριάσει» η μνήμη, να δω ποια είναι τα βιβλία του που μου έχουν μείνει και παράλληλα, όσο γίνεται, να μάθετε για αυτόν μέσα από την θεματολογία των βιβλίων του.
Γενικά, αυτό που με γοήτευε στον λόγο του, είναι ο τρόπος που έγραφε, αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω «κινηματογραφικό». Είναι δηλαδή περιγραφικός και μπορούσα εύκολα να «δω» τον τόπο που διαδραματιζόταν η πλοκή, όπως και να μην χάνω την ροή, όσο μεγάλο και αν ήταν το βιβλίο, και ανεξαρτήτως πόσοι ήρωες ήταν μέσα σε αυτό. Μετά, ήταν ο τρόπος που έπλαθε τους χαρακτήρες, που ήταν "ζωντανοί" και μπορούσες να νιώσεις κάθε απόχρωση των συναισθημάτων τους. Μάθαινες ποιος είναι ο ήρωας, όχι μέσα από την αφήγηση, αλλά τον καταλάβαινες μέσα από τα γεγονότα, τους διαλόγους, αλλά και από όνειρα ή από αποσπασματικές σκέψεις του ήρωα που παρεμβάλλονταν στην πλοκή. Ίσως αυτός τελικά να είναι ο λόγος που τον διάβαζα «κατά συρροή», μέσα από τις λέξεις ήταν σαν να έβλεπα μια «ταινία», μπορούσα δηλαδή να την φανταστώ «ζωντανά».
Από όσο μπορώ να θυμηθώ, όταν διάβαζα κάποιο βιβλίο του είχα αγωνία και έκπληξη και μου μετέδιδε κάποιο περιστασιακό φόβο. Όμως σίγουρα δεν μπορώ να τον συγκρίνω πχ με τον Λάβκραφτ, που αν και είχα διαβάσει λίγες ιστορίες του, που ήταν μικρές σε έκταση, ο φόβος, και κάποιες φορές, η αποστροφή που μου έβγαλαν, ήταν μεγάλη. Φοβερός στο είδος του, αλλά δεν ήταν για το στομάχι μου.
Και υπάρχει ένα βιβλίο του Σ.Κινγκ, «Η Λάμψη», που σε αυτό φαίνεται καθαρά η επιρροή που είχε από το έργο «Η μάσκα του κόκκινου θανάτου» του υπέροχου Ε.Α.Πόε. Ο Σ. Κινγκ έχει γράψει διηγήματα και μεγάλες ιστορίες και πολλά από τα βιβλία του έχουν γυριστεί ταινίες, από τις οποίες λίγες είναι αυτές, κατά την γνώμη μου, που μπορούν να χαρακτηριστούν γενικά «καλές».
Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν «Οι Νυχτερίτες» (The Tommyknockers). Η ιστορία εξελίσσεται σε μια κωμόπολη, όπου μια συγγραφέας έχει μια εμμονή να ξεθάψει ένα αντικείμενο που βρήκε στο δάσος. Μα όσο αυτό βγαίνει στο φως, τόσο οι άνθρωποι εκεί γύρω αρχίζουν και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, και αποκτούν μια «κακή συμπεριφορά».
Στο βιβλίο του «Το κοράκι» (The Stand), βγάζει μια αγωνία για το τέλος του κόσμου, με έναυσμα μια επιδημία που σκοτώνει εκατομμύρια ζωές. Οι λίγοι που επιζούν, χωρίζονται σε δύο «στρατόπεδα», που καθορίζονται από τις μορφές που βλέπουν στα όνειρα τους. Το ενδιαφέρον εδώ, είναι ότι μέσα από την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση, παρακολουθούμε να χτίζονται πόλεις από την αρχή και να μην ξεφεύγουν, όμως, από την νοοτροπία που τους έφτασε εκεί.
Μια συλλογή διηγημάτων του είναι οι «Εφιάλτες και Ονειρότοποι» (Nightmares & Dreamscapes), από τα οποία μου έχουν μείνει έντονα δύο: «Η Κάντιλακ του Ντόλαν» (μέχρι που μπορεί να φτάσει η εκδίκηση? και πως μπορεί να εξαφανιστεί μια Κάντιλακ στην έρημο?) και το «Συγνώμη, σωστό νούμερο» (γραμμένο σαν σενάριο, μέσα από πλάνα βλέπουμε ότι μέσα από το τηλέφωνο δεν μπορούμε να φανταστούμε, τί έχουμε να ακούσουμε).
Στο «Αυπνία» (Insomnia), βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όπως δεν μπορούμε να τον δούμε ξύπνιοι. Όταν οι πρωταγωνιστές δεν μπορούν να κοιμηθούν και μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα άυπνοι, βλέπουν έναν άλλο κόσμο: χρωματιστές αύρες, κορδέλες της ζωής πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, κάποια μικρά ανθρωπάκια που παίζουν τον ρόλο που έχουν οι τρεις Μοίρες. Και μέσα σε όλα αυτά, καλούνται να σώσουν την πόλη, από έναν φανατισμό που την έχει κυριέψει (το συγκεκριμένο βιβλίο, θα ήθελα πολύ να γυριστεί σε ταινία!).
Στο βιβλίο του «Χρήσιμα Αντικείμενα» (Needful Things), μπορείς να βρεις σε ένα μαγαζί, πραγματικά αυτό που ονειρεύεσαι, όμως το αντίτιμο που θα πληρώσεις, μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από χρήματα.
Μπορεί να σταθεί ένα βιβλίο όταν η πρωταγωνίστρια είναι κατά την μεγαλύτερη διάρκεια πάνω σε ένα κρεβάτι? (μην πάει ο νους σας στο πονηρό
). Ναι, στο «Παιχνίδι του Τζέραλντ» (Gerald’s game) είναι μια γυναίκα δεμένη με χειροπέδες σε ένα κρεβάτι που βρίσκεται σε ένα σπίτι απομονωμένο σε μια λίμνη, και ο άντρας της κάτω νεκρός, αφού προηγουμένως είχαν… φιλονικήσει πάνω σε αυτό. Και μόνη, χωρίς να μπορεί κάποιος να την ακούσει, το μεγαλύτερο μέρους του βιβλίου περνάει με αναδρομές, σκέψεις και πολλά συναισθήματα που βιώνει η γυναίκα.Στο «Αυτό» (It) μια παρέα παιδιών ζουν ένα εφιάλτη που παίρνει μια συγκεκριμένη μορφή, που κανονικά θα έπρεπε να τους διασκεδάσει, και μεγάλοι πλέον, αποφασίζουν να τον αντιμετωπίσουν. Το συγκεκριμένο βιβλίο μπορούμε να το δούμε και αλληγορικά, σκεπτόμενοι τους παιδικούς φόβους που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας.
Έχει γράψει περίπου πέντε βιβλία με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν, ενδεικτικά είναι ο «Αδύνατος» (Thinner – μια κατάρα ενός γέρο τσιγγάνου που αδυνατίζει συνεχώς τον πρωταγωνιστή, όταν αθέλητα αυτός του έκανε ένα κακό) και «Η μακριά πορεία» (The long walk – ένας εξαντλητικά μεγάλος μαραθώνιος που στην διάρκεια του οι νεαροί που τρέχουν έχουν διάφορους κανόνες, - απαγορεύονται οι στάσεις, διατήρηση μιας μέσης ταχύτητας – που μετά από τρεις προειδοποιήσεις εγκαταλείπουν τον αγώνα… για πάντα).
Έχει γράψει ακόμα μια εφταλογία με τίτλο «Ο Μαύρος Πύργος» που για άγνωστο λόγο δεν τα έχω διαβάσει, αλλά μπορεί να το κάνω κάποτε.
Κάπoιες ταινίες που έχουν βασιστεί σε βιβλία του είναι: Κάρυ, Κριστίν, Μίζερι, Καρδιές στην Ατλαντίδα, Στάσου πλάι μου, Η Λάμψη, Το πράσινο μίλι.
Τέλος να αναφέρω το βιβλίο του «Περί συγγραφής» (On writing a memoir of the craft) που μέσα από την βιογραφία του, διαβάζεις με ενδιαφέρον την τέχνη ενός συγγραφέα, αφού αναφέρει μέσα από τη δική του πορεία, πως μπορείς να χτίσεις μια ιστορία μέσα από γεγονότα, χαρακτήρες και διάφορες άλλες συμβουλές, από ποιους λογοτέχνες έχει επηρεαστεί κτλ.
Κάπου εδώ τελειώνει η περιήγηση. Σκέφτομαι, πως το συγγραφικό έργο του Σ. Κινγκ δεν είναι αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλο μέσα μου ή που με έχει καθορήσει λογοτεχνικά. Σίγουρα μου αρέσει, αλλά στα μέρη που τον διάβαζα, (ένα καλό του να μην οδηγάς) δεν θα μπορούσα να αφιερωθώ πχ στον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε (τόσο καιρό που το έχω αφήσει στην άκρη μισοτελειωμένο, όταν το ξαναπιάσω θα πρέπει να το ξεκινήσω από την αρχή) ή στον Καζαντζάκη, στον Μαρκές, κτλ.
Δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σας με αναγνώσματα φαντασίας και τρόμου. Εγώ είχα, όπως καταλάβατε, από τον Κινγκ, από λίγο Πόε και από ελάχιστο Λάβκραφτ και αυτό παλιά, έχω "ξεκόψει" εδώ και καιρό.
Όμως άξιζε να αναφερθώ στον Κινγκ γιατί πράγματι, τις ώρες που τον διάβαζα δεν τον βαρέθηκα, αντίθετα τον απολάμβανα. Και σίγουρα τον ευχαριστώ για την συντροφιά του στις τόσες, μα τόσες διαδρομές μου.
))
Last edited:
