Άσχημο τέλος στα παραμύθια

Συνήθως όταν ακουμε την λέξη παραμύθι μας έρχεται στο μυαλο ένα αίσιο τέλος, όπου ο πρίγκιπας παντρεύεται την κοπέλα (που έχει περάσει χίλια δυο βάσανα στο μεταξύ) σαν επιβράβευση (συνηθως) οσων περασε.

Ομως.. υπάρχουν αρκετά παραμύθια με άσχημο τέλος. Στα περισσότερα απο αυτά, στο πέρασμα του χρόνου, εχει τροποποιηθει κατάλληλα για να μην τρομάζει τα παιδάκια. Σε μερικά ειναι γνωστή η αρχική κατάληξη και σε κάποια αλλα ξεχάστηκε εντελώς. Σε κάποια ομως εμεινε αυτούσια.

Παραμύθι με άσχημο τέλος που συγκινηθηκα πολυ ηταν : η μικρή γοργόνα. Παρολο που εγιναν παραλλαγες η μικρή γοργονα παθαινει σε ολες στο τελος, αφου της ειχε ραγίσει την καρδιά ο πριγκιπας. Παρολο ομως αυτο, ειναι ενα απο τα δημοφιλέστερα παραμύθια που το ξερουν σχεδον ολα τα παιδακια (τουλαχιστον της γενιάς μου).

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που ενω ειναι γνωστο το ασχημο τελος, αρκετοι προτιμουν το πιο χαρουμενο.

Η κοκκινοσκουφιτσα απο την αλλη, που σε ασχημες εκδοχες, ο λυκος τρωει ποτε την γιαγια, ποτε και γιαγια και εγγονη, παρολα αυτα ολοι δεχομαστε την εκδοχη πως βγηκαν ζωντανες απο την κοιλια του λυκου

Καπως ετσι αλλα σε προβληματιζει το τελος του λυκου με τα επτα κατσικακια που βγηκαν και κεινα απο την κοιλια ενος αλλου λυκου. Μαλλον.. δεν βγηκαν τελικα!

Άραγε, τι να απεγινε στ'αληθεια η χιονατη... Ειναι δυνατον να την ξυπνησε το φιλι ενος πριγκιπα ή να κοιμαται ακομη;

Η ερωτηση μου ειναι, αν μπορουμε να αναφερουμε και αλλες γνωστες και λιγοτερο γνωστες ασχημες καταληξεις παραμυθιων και να δουμε αν τελικα στο συνολο τα παραμυθια πρεπει να εχουν την γνωστη καταληξη : και εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα

Ολες οι ιστοριες του Αισώπου

Πωπω... Η αλήθεια είναι ότι και εγώ μόνο αυτά έχω υπ' όψην μου. Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ σώζονται στο τέλος? Δεν ενθυμούμαι!

Πάντως, κάτι παρόμοιο έχω ανακαλύψει σε ένα ακόμη είδος παιδικής ψυχαγωγίας, στα παιδικά τραγούδια. Τώρα που τα ακούω καλύτερα λόγω του μωρού μου, εξεπλάγην με αυτά που άκουγα! π.χ.στο "Ήταν ένα μικρό καράβι" συνεχίζει με το "και τότε ρίχνουνε τον κλήρο, να δούνε ποιός θα φαγωθεί! Και ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο κτλ, κτλ"...

Αρκετά μακάβρια στα αυτιά ενός ενήλικα, αλλά τα παιδιά, όπως και εγώ κάποτε, δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και με τα παραμύθια.

Θα το ψάξω πάντως Λορένα και θα επανέλθω!

Νομιζω το ειχα αναφερει και σε νημα με παραμυθια.
Ο Χανσελ και η Γκρετελ τρωγονται απο την κακια μαγισσα.Λενε ειναι βασισμενο σε αληθινη ιστορια σε γερμανικο χωριο οπου μια γρια σκοτωσε δυο παιδια που κλεβαν τα γλυκα της οταν τα εβγαζε στο περβαζι να κρυωσουν.
Η Σταχτοπουτα εβαλε την κακια μητρια και τις αδερφες να χορεψουν μεχρι θανατου με μαγικα παππουτσια.
Η ωραια Κοιμωμενη βιασθηκε ενω κοιμοταν απο περαστικο βασιλια, γεννησε επισης ενω κοιμοταν και την ξυπνησε το μωρο που θηλασε καταλαθος το δαχτυλο της και εβγαλε την ακιδα.
Η κοκκινοσκουφιτσα στην αρχικη εκδοχη κατασπαραχθηκε.Επισης ηταν αφορμη για πολλους θανατους λυκων απο ανθρωπους που επηρεαστηκαν ακομη πιο πολυ λογω της ιστοριας!!!
Ο ψευτης βοσκος δεν την γλιτωσε στο τελος αλλα εμεινε αβοηθητος και τον εφαγε ο λυκος που τοσες φορες ειπε ψεματα οτι του επιτεθηκε(ε μα το γρουσουζεψε κι αυτος!)

Το ξερω δεν ειναι ακριβως παραμύθι αλλα ηταν παιδικό βιβλιο, ''η σφίγγα των πάγων'', (καποια εφημεριδα ξαναδίνει Βερν), ειχα σοκαριστει παιδάκι, 8, 9 ετών με μια σκηνη ανθρωποφαγιας που περιγραφότανε εκει, ανάμεσα σε 4 ναυτικους, δηλ. για να να ζησουν, μερες στον ωκεανό, εβαλαν κληρο μεταξυ τους και επηρθε το μοιραίο..όλο το βιβλιο ηταν τρομακτικο, για την ηλικια μου τότε..τοσο που τις νυκτες για να μην το εχω μαζί μου το εβαζα μεσα στο σαλόνι και εκλεινα την πόρτα για να μην με στοιχειωσει και μένα..ηταν βασισμένο σε αφηγησεις του Αρθρουρου Πυμ..προχθες ειδα το κουτι της πανδωρας και εκει έλεγαν για την κοκκινοσκουφιτσα οτι δεν επρεπε να υπάρχει αυτο το παραμυθι, λογω του οτι βαζει φοβιες στα παιδια να φοβουνται τον κακο λυκο, μα δεν ηθελε να πει αυτο το παραμυθι, μεταφορικο ηταν, υπαρχουν και ''αλλοι κακοι λυκοι'' σε αυτη τη ζωή!

Οσον αφορα την Κοκκινοσκουφιτσα, ξερω οτι το πρωτοτυπο παραμυθι δεν ειχε λυκο, αλλα Ogre το οποιο ηθελε να ξαπλωσει με την Κοκκινοσκοφιτσα.

Ειναι προφανες νομιζω οτι η φυση των παραμυθιων αυτων δεν ειναι σαν παιδικες ιστοριες, αλλα μαλλον τρομακτικοι-διδακτικοι θρυλοι που ελεγαν μεταξυ τους οι Γερμανοι χωρικοι, μεχρι που τους συνελεξαν οι Γκριμ

Νομιζω οτι στις βορειες χωρες (ειδικα Γερμανια) οι θρυλοι ειναι τρομαχτικοι.

Ακομη θυμαμαι την εικονα του τερατος (στην Αυστρια νομιζω) που επαιρνε τα κακα παιδια τα χριστουγεννα, ενω στα καλα εφερνε δωρα ο αγιος βασιλης. Τρομαζει και τον πιο αφοβο.. πραγματικα. Οποτε.. τι να πεις μετα για τα παραμυθια

Κι εδω εχουμε ιστοριες για τερατα ή ανθρωπους που περνουν να μαζεψουν τα κακα παιδια ολον τον χρονο! Εκφοβισμος στο φουλ!

Γιατι πάντα οι καλοι ηρωες στα παραμυθια ειναι ξανθοι ( σταχτομπουτα, ωραια κοιμωμένη, Ραπουνζελ, πενταμορφη, οι πριγκηπες) ενω συγκεκριμενα οι γυναικες οι πιο μοχθηρες, μελαχροινες( μητρια της χιονατης); εχουμε καποιο λόγο, μαλλον η τοποθεσια φαινεται που γραφτηκαν αυτα τα παραμύθια..

Αριάδνη, η παρατήρησή σου είναι πολύ καλή. Το έχω προσέξει κι εγώ πολλές φορές, ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Πιστεύω πως έχει να κάνει με τον τόπο όπου παράγεται η ιστορία. Μάλλον κάθε λαός επιλέγει για καλό αυτό που είναι κοντά στο δικό του πρότυπο και για κακό αυτό που παραπέμπει στο ξένο και το διαφορετικό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνος ο γαλαζομάτης, ξανθός Χριστός που βλέπεις καμιά φορά σε εικόνες, καταφανώς δυτικής κοπής. Το πιο πιθανό είναι πως ο Χριστός, ως μεσογειακός τύπος και μεγαλωμένος σε μέρος που ο ήλιος ψήνει, ήταν μελαχρινός και μελαψός. Όμως οι δυτικοευρωπαίοι τον απεικόνισαν να τους μοιάζει όπως αφρικανοί τον παρουσιάζουν ως νέγρο.

Έχω πάντως μπουχτίσει να βλέπω ανοιχτόχρωμους καλούληδες και μελαψούς κακούληδες.

και εγω τον Χριστο, καστανο με γαλαζια μάτια ετσι τον εχω στο μυαλο μου, δεν μπορω να τον διανοηθω ως μελαχροινό, ειδες τελικά , η όλη ιστορια επιασε! παντως σε μια επιστολη ενος εκει αξιωματικου της Γαλιλιαιας , στον Τιβεριο ( οταν ο τελευταιος ζητά να μάθει γαι τον νεο διδάσκαλο που εχει εμφανιστεί), ο Χριστος αναπαρίσταται ως καστανος με λίγες ξανθιες αποχρωσεις και καστανα ματια και λιγο γενι, με ματια θλιμμένα, που κλαινε συχνά μετριο ύψος, ως πολυ ωραιος περιγραφεται. με απαλά..και καθαρά χαρακτηριστικά...τωρα ποια ειναι η αληθεια, δεν ξερω, παντως και κινηματογραφικα να το πάρεις η Μισελ Φαιφερ ειναι πιο κοντα σε αυτο που μας εχουν δωσει απο παιδια ως προτυπο ομορφιας, η εικονα της παρα καποια αλλης πιο μελαμψης και ας ειναι το ιδιο η περισσότερο όμορφη να π.χ. για την Μπελουτσι που ειναι πανεμορφη δεν το αμφισβητω αλλα η Φαιφερ επειδη ειναι πιο ανοικτοχρωμη ισως περνα καλυτερα σε μας και κινηματογραφικά!!

Πολύ το γενικεύετε αυτό με το ίματζ. Καταρχάς, Φάρε, οι Εβραίοι δεν είναι μελαμψοί.

Και δεύτερον, πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ δύο πολύ γλυκιές και καλές μελαχρινές : τη Χιονάτη και τη Χάιντι.

Ακριβώς έτσι. Πόσο μάλλον που ο Χριστός παρουσιάζεται και ως ασκητής. Περιμένεις να δεις έναν ηλιοκαμένο, μελαψό, αδυνατισμένο ασκητή και σε αυτές τις δυτικοευρπαϊκές εικόνες αντικρίζεις έναν ξανθό γαλανομάτη που σου φέρνει στο μυαλό το όνομα Χανς και τα λαμπερά, καλολουσμένα μαλλιά του μυρίζουν Βιντάλ Σασούν.

Η απεικόνιση στην ορθόδοξη αγιογραφία μού μοιάζει πολύ πιο πειστική.

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Πολύ το γενικεύετε αυτό με το ίματζ.

Click to expand...

Όσο γι' αυτό, πράγματι, θα υπάρχουν και πάρα πολλοί μελαχρινοί καλούληδες και ξανθοί κακούληδες. Λέω πάντως να αρχίσω να κρατώ σ’ ένα τετράδιο σημειώσεις για την εξωτερική εμφάνιση των κακών και των καλών σε ταινίες κτλ. κι έχω την αίσθησηπως θα προκύψουν κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

η χιονατη ηταν ενα μελαχροινο κοριτσακι με κατασπρο δερμα και κοκκινα χείλη και παρα πολυ συμπαθητικη και μάλλον απο μόνη της καταρριπτει τον μύθο- αλλα η μητρια θα μπορουσε να ηταν ξανθιά; η Χαιντι ηταν καστανή με σταράτο δερμα και καστανά ματάκια!! η σταχτομπουτα πάλι ξανθιά με γαλάζια μάτια!

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Ακριβώς έτσι. Πόσο μάλλον που ο Χριστός παρουσιάζεται και ως ασκητής. Περιμένεις να δεις έναν ηλιοκαμένο, μελαψό, αδυνατισμένο ασκητή και σε αυτές τις δυτικοευρπαϊκές εικόνες αντικρίζεις έναν ξανθό γαλανομάτη που σου φέρνει στο μυαλό το όνομα Χανς και τα λαμπερά, καλολουσμένα μαλλιά του μυρίζουν Βιντάλ Σασούν.

Η απεικόνιση στην ορθόδοξη αγιογραφία μού μοιάζει πολύ πιο πειστική.



Όσο γι' αυτό, πράγματι, θα υπάρχουν και πάρα πολλοί μελαχρινοί καλούληδες και ξανθοί κακούληδες. Λέω πάντως να αρχίσω να κρατώ σ’ ένα τετράδιο σημειώσεις για την εξωτερική εμφάνιση των κακών και των καλών σε ταινίες κτλ. κι έχω την αίσθησηπως θα προκύψουν κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Click to expand...

φαρε, χρυς κοιταξτε εδω: http://www.youtube.com/watch?v=u1gRHbA5-HA

Για μενα η καλυτερη εκδοχή στην ιστορια της Σταχτομπουτας ( το παιδικο εχει την μαγεια των παιδικων του 80' και την συγκροτηση τους), η ηρωιδα όμως ειναι κοκκινομάλλα με πρασινα μάτια και όμως αποπνεει ζεστασια και εμπιστοσύνη! άλλωστε και η Ωντρευ ηταν καστανη αλλα παντου εμφανίζεται ως η καλη νεραιδα του παγκόσμιο κινηματογραφου, τοσο στην Σαπρινα , οσο και στο ωραια μου κυρια και ενεπνεσε τα όνειρα τοσων κοριτσιών!


Αρα δεν εχει σχεση το χρωμα των μαλλιων η των ματιων ειναι τι θα σου εμπνευσει ο ηρωας κάθε φορά, στον ζοφερο οικο , ο νεαρος χειρουργος Αλλαν Γουντκορτ, περιγραφεται ως μελαμψος απο τον Ντικενς και μελαχροινος κι όμως στην παγκοσμια λογοτεχνια, θεωρειται ενα απο τα πιο ανηδιοτελη προσωπα που πέρασαν ποτέ..συνεχισει να αγαπα την Εσθερ παρ'ολη την ασθενεια της ενω καποιος αλλος θαυμαστης την εγκαταλειπει και δινει τις ιατρικες του υπηρεσιες στους φτωχους και πονεμενους του Λονδινου χωρις αμοιβή!

Φαρε ο Χριστος πρεπει να ηταν καθαρά καστανός, ουτε ξανθος, ουτε μελαμψος, απο την επιστολη που στάλθηκε στον Τιβέριο, ειναι αντικειμενική πηγή γιατι γραφτηκε απο ουδετερο πρόσωπο!

Και μιας και μιλαμε για εμφανιση, εχω προσεξει προσεξει στο βιβλιο "Τζεην Ευρ" η Τζεην περιγραφεται στο βιβλιο ως μια καστανη κοπελα, οχι ιδιαιτερα ομορφη.. μαλλον προς το ασχημο εκλινε. Η πανεμορφη και κακια Μπλανς Ικραμ, περιγραφεται με ακριβεια πως ειναι : μελαμψη, με καταμαυρα μαλια σε πλουσιες μπλουκλες.

Σε ολες τις μεταφορες στην τηλεοραση ειναι ξανθια (ακομη και στην πιο προσφατη). Δεν μπορω να πω πως μου αρεσε. Μου εβγαζε μια ψυχροτητα, εστω και αν ηταν ομορφη. Πιστευω μια μελαχρινη θα εδειχνε καλυτερα.
Η δε Τζεην στις παλιες εκδοχες ηταν και εκεινη ξανθια. Στις προσφατες ευτυχως εβαλαν καστανες.

Ο/Η αριαδνη έγραψε:

Αρα δεν εχει σχεση το χρωμα των μαλλιων η των ματιων ειναι τι θα σου εμπνευσει ο ηρωας κάθε φορά, στον ζοφερο οικο

Click to expand...

Αριάδνη, αυτό δεν είπα παραπάνω; Ότι είναι μάλλον λάθος να το γενικεύουμε.

Μου έχουν έρθει στο μυαλό από χτες ένα σωρό ξανθοί κακοί, όπως για παράδειγμα ο εκπαιδευόμενος μάγος στις ταινίες του Χάρι Πόττερ, ή ένας άλλος ξανθός νεαρός, ο κακός στις ταινίες Καράτε Κιντ. Αν το ψάξουμε θα βρούμε πολλά παραδείγματα.

Όσο για τον Χριστό, χτες μόλις και χάρη σ' αυτό το νήμα, έμαθα την σημασία της λέξης μελαψός (και την ορθογραφία της ). Αυτό που πίστευα μέχρι χτες για τη λέξη αυτή ήταν ότι αναφέρεται στους μαύρους, όχι αυτούς που είναι κατάμαυροι, αλλά στους σοκολατένιους. Γι' αυτό και το σχόλιό μου παραπάνω για τους Εβραίους. Το έψαξα όμως και είδα ότι με τη λέξη μελαψός αναφερόμαστε σ' αυτή την απόχρωση που έχουν οι Αιγύπτιοι!!! Ήμουν μακριά νυχτωμένη...

Χρυς στα παραμυθια μονο ισως γινεται, υπερτερει λιγο το ξανθό.., άλλωστε η Εσμεράλντα απο την Παναγια των Παρισιων ηταν συμπαθέστατη και μελαχροινη, οσο για την Μαρια του ''νησιού'' και αυτη μελαχροινη, σταρένια σαν τις γυναικες της Κρητης και σαν την μητερα της Ελένη, ενω η αδελφή της Αννα που ειναι ακριβως το αντισταθμισμα και των δυο, ειναι ξανθιά ( μην κοιτάτε στο σηριαλ, αλλαξανε οι ρόλοι)!

Επειδή τα παραμύθια απευθύνονται κυρίως σε παιδιά, δε νομίζω πως θέλει ο παραμυθάς να περάσει κάποιο αρνητικό μήνυμα για τη ζωή. Καταλαβαίνετε. Μέσα από την απαισιοδοξία γίνεται να βγει κάποιο καλό δίδαγμα. Μπορεί η μικρή γοργόνα να πέθανε και να πληγώθηκε από τον πρίγκηπα, αλλά έγινε αφρός, δεν χάθηκε.