Χαχα Κικιτσα μη κοροϊδεύειςΣτον κήπο έψαξες;
Που στο καλό το έβαλα;;:κατάρα!:
Παρακαλώ στείλτε την θετική σας ενέργεια να το βρω...
Δικές μας Βιβλιοϊστορίες
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Που στο καλό το έβαλα;;:κατάρα!: Παρακαλώ στείλτε την θετική σας ενέργεια να το βρω...Μπα, αφού είναι μυστικός, δεν πρόκειται να το βρεις!Χαχα Κικιτσα μη κοροϊδεύεις
Ρώτησες καμιά μαμά ή τα αδερφάκια σου;
Λείπανε όλο το τριήμερο άρα δεν είναι βρομοδουλειά των μικρών (να το πάρουν και να το κρύψουν)και η μαμά δεν το είδε...Αχ..:λυγμ:Ρώτησες καμιά μαμά ή τα αδερφάκια σου;
Άσε που μπορεί να κολλήσει και τίποτα.. :χαχαχα:Ήταν μέσα σε μια σακούλα που έχω όλα τα χαρτιά μου (αφμ και τετοια) πως βρέθηκε εκεί μέσα ειλικρινά δεν ξέρω κάτι έψαχνε η μαμά μου και το βρήκε.Το θέμα είναι πως ποτέ δεν βάζω τα βιβλία μου όπου να ναι ,ειδικά εκεί μέσα δεν είχε καμιά δουλειά..
Δεν θα το έλεγα βιβλιοϊστορία αλλά είναι κάτι:
Σήμερα πήγαμε για «βιβλιοτσάρκα» με την μικρή ξαδέρφη μου (8 ετών) στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο [που είναι τέλειο γιατί έχει σχεδόν ό,τι θες να βρεις (και ιδιαιτέρως στα κλασικά)] και μείναμε 45 λεπτά χαμένοι στο ψάξιμο των βιβλίων. Τελικά κατέληξα σε δύο: Τον «Έφηβο» του Ντοστογιέβσκη σε μια ωραία παλιά σκληρόδετη έκδοση και το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» και τα λεφτά δεν έφταναν για να αγοράσει το βιβλίο της. Έκανε πως δεν την πείραξε όμως το είδα εγώ το μουτράκι που το κατέβασε θλιμμένα... Τελικά παράτησα τον Ντοστογιέβσκη και πήρα το «Αποχαιρετισμός στα όπλα» του Χέμινγουεϊ και αυτή κατάφερε να πάρει το βιβλιαράκι της!!
. Όταν γυρίσαμε σπίτι το άρπαξε και το "ρούφηξε" για ένα παιδάκι που δεν είχε ξαναδιαβάσει βιβλίο στη ζωή του... Νομίζω πως δημιούργησα μια βιβλιόφιλη με τη θυσία του Ντοστογιέβσκη (θα 'ναι περήφανος για 'μένα )!!!!!!!! [Φάρε κράτησε της θέση για τη Λέσχη!!!]
Σήμερα πήγαμε για «βιβλιοτσάρκα» με την μικρή ξαδέρφη μου (8 ετών) στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο [που είναι τέλειο γιατί έχει σχεδόν ό,τι θες να βρεις (και ιδιαιτέρως στα κλασικά)] και μείναμε 45 λεπτά χαμένοι στο ψάξιμο των βιβλίων. Τελικά κατέληξα σε δύο: Τον «Έφηβο» του Ντοστογιέβσκη σε μια ωραία παλιά σκληρόδετη έκδοση και το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» και τα λεφτά δεν έφταναν για να αγοράσει το βιβλίο της. Έκανε πως δεν την πείραξε όμως το είδα εγώ το μουτράκι που το κατέβασε θλιμμένα... Τελικά παράτησα τον Ντοστογιέβσκη και πήρα το «Αποχαιρετισμός στα όπλα» του Χέμινγουεϊ και αυτή κατάφερε να πάρει το βιβλιαράκι της!!
. Όταν γυρίσαμε σπίτι το άρπαξε και το "ρούφηξε" για ένα παιδάκι που δεν είχε ξαναδιαβάσει βιβλίο στη ζωή του... Νομίζω πως δημιούργησα μια βιβλιόφιλη με τη θυσία του Ντοστογιέβσκη (θα 'ναι περήφανος για 'μένα )!!!!!!!! [Φάρε κράτησε της θέση για τη Λέσχη!!!]Η ιστορία που απόλαυσα πιο πολύ από όλες!Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:
Το μακρινό 1996 ως πρωτοετής φοιτητής και μάλιστα στην ξελογιάστρα Αθήνα είχα επιδοθεί σε ανελέητο Athens by night. Ήταν επόμενο , λοιπόν , το φοιτητικό επίδομα που μου έστελναν οι γονεις μου να εξανεμίζεται σε χρόνο dt.Γνωρίζοντας οτι ο πατέρας μου δε μου αρνούνταν ποτέ χρήματα για βιβλία αποφάσισα να τον κοροϊδεψω.Του ζήτησα γύρω στα 80 χιλιάρικα(δραχμές) για να πάρω βιβλία.Μέσα στη χαζομάρα μου αντι να του πώ για βιβλία σχετικά με το γνωστικό αντικείμενο του πανεπιστημιου , τού αράδιασα μια "Σειρα παγκόσμιου διηγήματος" ,όλα τα βιβλία του Πάμπλο Νερούδα σε μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου και άλλα τέτοια.Χωρίς αντίρρηση συμφώνησε να μου στείλει τα χρήματα , οπότε εγώ με μεγάλη χαρά περίμενα ζεστά δεκαχίλιαρα για να ξοδέψω στα ευαγή ιδρύματα της παραλιακής και όχι μόνο. Μέτα απο 2-3 ημέρες χτυπάει ο κουριερ το κουδούνι μου και μου αφήνει ένα χαρτοκιβώτιο. Νόμισα ότι μαζί με τα χρήματα θα είχε στείλει και η μάνα μου κανένα σπιτικό φαγητό.Ανοίγω το κουτί και προς έκπληξη μου βλέπω τα βιβλία που είχα ζητήσει μαζί με ένα ιδιόχειρο σημείωμα από τον πατέρα μου:"Νομισες οτι θα με κοροϊδέψεις;Έχω υπάρξει κι εγώ φοιτητής ξέρεις , δεν είμαι ο Παπασταφίδας.Καλή ανάγνωση". Κόκαλο εγώ!!
Τα βιβλία αυτά τα έχω σε κεντρικό ράφι σε μία από τις βιβλιοθήκες μου για να θυμάμαι το περιστατικο αυτό.Το ίδιο και το σημείωμα του πατέρα μου.
ΥΓ: πότε περάσαν 18 χρονια;;;; Γερνάω!!
Τα βιβλία αυτά τα έχω σε κεντρικό ράφι σε μία από τις βιβλιοθήκες μου για να θυμάμαι το περιστατικο αυτό.Το ίδιο και το σημείωμα του πατέρα μου.
ΥΓ: πότε περάσαν 18 χρονια;;;; Γερνάω!!
Κορυφαία βιβλιοϊστορία!!
- Ζήτω, ζήτω του Παπασταφίδα που 'χει κάνει ένα γιο ατσίδα!!
- Ζήτω του Παπασταφίδα;;;;
[video=youtube;pZO5B0f-O0o]http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=pZO5B0f-O0o[/video]
- Ζήτω, ζήτω του Παπασταφίδα που 'χει κάνει ένα γιο ατσίδα!!
- Ζήτω του Παπασταφίδα;;;;
[video=youtube;pZO5B0f-O0o]http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=pZO5B0f-O0o[/video]
Last edited:
να πω το γλωσσολογικό μου σχόλιο, βλέπω πως το 1967 το λέγανε το "σπάστε" με την έννοια "φύγετε"...
Ψείρας...
Πριν αρκετά χρόνια -πάνε τώρα είκοσι και- στο κέντρο του κέντρου, έβλεπα σχεδόν καθημερινά, ατημέλητο μεσήλικα, βιαστικό, μακριά μπερδεμένα μαλλιά και πάντοτε με μία νάιλον σακούλα, η οποία είχε μέσα κι ένα βιβλίο κάθε φορά. Σταματούσε μπροστά από περαστικούς ή σε βιτρίνες καταστημάτων και έκανε γρήγορη περιγραφή του βιβλίου.
Αυτό που μου έμεινε, ο πλούτος στα λόγια του. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε σκέψεις, για το πόσο φτωχό λόγο μπορεί να είχα.
Αυτό που μου έμεινε, ο πλούτος στα λόγια του. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε σκέψεις, για το πόσο φτωχό λόγο μπορεί να είχα.
Μια μέρα διάβαζα Κινγκ στο δωμάτιο μου ακούγοντας αυτη τη μουσική .Είχα ξεχάσει μισάνοιχτη την πόρτα και η μικρή μου αδελφή (7 χρονών) μπήκε μέσα χωρίς να το καταλάβω και καθόταν μερικά λεπτά πίσω απο την πλάτη μου.Τη στιγμή που διάβαζα μια απο εκείνες τις πολύ τρομαχτικές σκηνές που γράφει ο λατρεμένος, κάνει η μικρή ένα γελάκι ανατριχιαστικό και τα είδα όλα καθώς για λίγα δευτερόλεπτα μπορεί και να πίστεψα πως πίσω απο την πλάτη μου ήταν ο κλόουν Πενιγουάιζ 
Last edited:
Σήμερα λύθηκε ένα απ' τα μεγαλύτερα βιβλιο-μυστήρια της ζωής μου. Όταν ήμουν πιτσιρίκι, 8 ετών το πολύ, έβλεπα όλα αυτά τα μεγάλα βιβλία που διάβαζε η μάνα μου και ζήλευα, όμως εκείνη έλεγε ότι είμαι πολύ μικρή για να διαβάσω κάποιο απ' αυτά. Αποφασισμένη να της αποδείξω πόσο άδικο είχε, πήγα στη βιβλιοθήκη της και πήρα το πιο χοντρό βιβλίο που μπόρεσα να βρω, το οποίο άρχισα αμέσως να διαβάζω. Οι πρώτες σελίδες ήταν πολύ εύκολες, μιλούσαν για ένα μικρό αγοράκι, που έπαιζε το "γιατρό" στην αυλή του σπιτιού του με ένα κοριτσάκι της ηλικίας του. Κατενθουσιασμένη που καταλάβαινα τα πάντα, είπα στη μαμά μου ότι μπορούσα να διαβάσω αυτό το μεγάλο βιβλίο για μεγάλους, και ότι θα το έκανα. "Καλά" μου λέει "στην αρχή έχει ιστορίες με παιδάκια, γι' αυτό. Μετά γίνεται δύσκολο". Πράγματι, αυτό το πρώτο - εύκολο - κεφάλαιο δεν ήταν παρά η εισαγωγή και, προς μεγάλη μου απογοήτευση, το επόμενο ξεκινούσε με το αγοράκι να έχει μεγαλώσει και να σπουδάζει στην ιατρική σχολή, όπου γίνονταν διάφορα που δεν καταλάβαινα, κι ούτε είχα και καμιά όρεξη να καταλάβω. 
Το πάλεψα, το ξαναπάλεψα, και τελικά το παράτησα ηττημένη, θεωρώντας το πολύ δύσκολο, σοβαρό, για μεγάλους κ.λπ. Μεγαλώνοντας και έχοντας την ανάμνηση απ' το δύσκολο και τεράστιο αυτό βιβλίο που είχα επιχειρήσει να διαβάσω μικρή, έψαξα να το βρω, όμως δεν ήταν πουθενά. Θυμόμουν ότι λεγόταν "Οι Γιατροί", όμως ούτε με αναζήτηση στο ίντερνετ είχα καταφέρει να το βρω. Η μαμά μου το ψιλοθυμόταν, όμως ούτε συγγραφέα ήξερε να μου πει, ούτε τίποτα. Σήμερα, βοηθώντας τη μητέρα μου να ανεβάσει τα χριστουγεννιάτικά της στο πατάρι, βρήκα μια μεγάλη κούτα γεμάτη Bell, και τα κατέβασα να τα χαζέψω. Ανάμεσά τους ήταν κι αυτό, το δύσκολο, ενήλικο βιβλίο της παιδικής μου ηλικίας, σκισμένο, τσαλακωμένο και κίτρινο, αλλά κατά τα άλλα μια χαρά στην υγεία του ( ) και έτοιμο να διαβαστεί. Συγκινημένη, διάβασα ξανά το πρώτο κεφάλαιο, αυτό με τα πιτσιρίκια, και εντυπωσιάστηκα απ' το πόσο καλά είχε χαραχτεί στη μνήμη μου. Θυμόμουν πολύ καλά τα ονόματά τους - Μπράιαν και Λάουρα - τους διαλόγους τους και κάποιες περιγραφές.
Φωτογραφία του από το ίντερνετ (πολύ λιγότερο απειλητικό απ' ό,τι το θυμόμουν ):
Το πάλεψα, το ξαναπάλεψα, και τελικά το παράτησα ηττημένη, θεωρώντας το πολύ δύσκολο, σοβαρό, για μεγάλους κ.λπ. Μεγαλώνοντας και έχοντας την ανάμνηση απ' το δύσκολο και τεράστιο αυτό βιβλίο που είχα επιχειρήσει να διαβάσω μικρή, έψαξα να το βρω, όμως δεν ήταν πουθενά. Θυμόμουν ότι λεγόταν "Οι Γιατροί", όμως ούτε με αναζήτηση στο ίντερνετ είχα καταφέρει να το βρω. Η μαμά μου το ψιλοθυμόταν, όμως ούτε συγγραφέα ήξερε να μου πει, ούτε τίποτα. Σήμερα, βοηθώντας τη μητέρα μου να ανεβάσει τα χριστουγεννιάτικά της στο πατάρι, βρήκα μια μεγάλη κούτα γεμάτη Bell, και τα κατέβασα να τα χαζέψω. Ανάμεσά τους ήταν κι αυτό, το δύσκολο, ενήλικο βιβλίο της παιδικής μου ηλικίας, σκισμένο, τσαλακωμένο και κίτρινο, αλλά κατά τα άλλα μια χαρά στην υγεία του (
) και έτοιμο να διαβαστεί. Συγκινημένη, διάβασα ξανά το πρώτο κεφάλαιο, αυτό με τα πιτσιρίκια, και εντυπωσιάστηκα απ' το πόσο καλά είχε χαραχτεί στη μνήμη μου. Θυμόμουν πολύ καλά τα ονόματά τους - Μπράιαν και Λάουρα - τους διαλόγους τους και κάποιες περιγραφές. Φωτογραφία του από το ίντερνετ (πολύ λιγότερο απειλητικό απ' ό,τι το θυμόμουν
):
όμορφο συναπάντημα.. πότε το ξεκινάς; ))
))